‘Mamma.’ Kinda liet haar hoofd iets zakken terwijl ze op haar moeder afliep, maar zag nog net de oudere vrouw haar mondhoeken omhoog krullen. Het had er op geen enkele manier schijn van dat ze boos op haar was. Ja, ze had haar moeder ontweken vanaf het moment dat ze op Cameno gearriveerd was, maar dat was met een goede reden geweest. Ze had eerste Impasi Caleb in moeten lichten dat Skylor niet de broer was waar hij naar op zoek was en vervolgens was het makkelijker geweest om zowel haar moeder als haar broer te ontwijken.
Waarom? Ze was bang. Haar lichaam en verstand konden zich beide nog de pijn herinneren van de laatste keer dat ze hen had gezien. Niet dat zij degene waren geweest die haar gestraft hadden, maar hun zien had genoeg herinneringen omhoog gebracht dat ze de afstand wel heel prettig had gevonden.
Ze had wel geweten dat ze het niet te lang uit zou kunnen stellen en nu haar moeder op haar kwam lopen was ze ergens ook wel blij om haar te zien. De vragen zou ze niet onderuit kunnen, dat wist Kinda. Het kon niet anders dat haar moeder vragen zou hebben. Ze wisten beide dat Kinda zodanig gewond was geweest dat ze het niet geheim had kunnen houden voor Caine. Dat Caine niet op de hoogte was geweest van de volledige verwondingen zou haar op dit punt ongetwijfeld ook wel duidelijk zijn en dat betekende dat haar moeder nieuwsgierig zou zijn. Ze zou willen weten hoe Kinda terug was gekomen op Cameno, wie haar had geheeld en hoe ze het in vredesnaam verborgen had kunnen houden voor Caine.
Onder normale omstandigheden was ze eerlijk. Het was makkelijker dan te liegen, maar in dit geval was ze er nog niet helemaal over uit of ze haar moeder alles wilde vertellen. Ze wilde haar vader niet nog meer ammunitie geven om haar te straffen wanneer ze terug was in Inkara. Haar vriendschap met Impasi Caleb was één van de dingen voor zichzelf wilde houden. Niet alleen omdat haar vader het er niet mee eens zou zijn, maar omdat ze iets voor zichzelf wilde hebben. Hoe egoïstisch dat ook klonk.
Vertellen dat hij degene was geweest die haar had geheeld? Dat hij beloofd had het verborgen te houden voor Caine? Dat was vragen om problemen. Caine kon ervan horen en dat zou zoveel problemen opleveren voor anderen. Haar vader kon ervan horen en dat zou pijnlijk zijn voor haarzelf. Daarom wilde ze dolgraag het egoïstische besluit namen en er niets over vertellen, maar waarschijnlijk zou ze die ruimte niet krijgen.
Wanneer haar moeder het zou vragen moest ze wel antwoord geven. De oudere vrouw zou zich niet zo makkelijk af laten schepen als dat Caine had gedaan. Hun relatie was nu eenmaal anders en ze had nog nooit eerder tegen haar moeder gelogen. Het was zelfs niet in haar opgekomen.
Iets voor mezelf
Re: Iets voor mezelf
‘Mamma.’
Luni kon zien dat Kinda’s hoofd iets naar beneden ging, maar realiseerde zich ook dat haar dochter bang was. Niet zozeer voor haar, daar ging ze tenminste vanuit, maar voor wat er gebeurd was. Het had er ook alle schijn van de Kinda had geprobeert om haar zo lang mogelijk te ontwijken, maar het waarom ontging haar. Nou nee, het waarom ontging haar eigenlijk ook niet, want ze had genoeg vragen waar Kinda klaarblijkelijk geen antwoord op wilde geven. Niet toen Caine ze had gesteld in ieder geval, want er waren een hoop dingen waarover haar zoon momenteel in het duister leek te tasten.
Niet dat het erg was, maar wel verwonderlijk. Caine was altijd degene geweest die nagenoeg alles had geweten van Kinda. Wat er speelde in haar leven ,wat ze hoopte te bereiken en hij was ook degene die op de meest onverwachte momenten op leek te komen dagen om haar te steunen. Nu zou ze kunnen beweren dat het kwam doordat het tweetal een tweeling was, maar dan zou nagenoeg ieder van haar kinderen een dergelijke band moeten hebben met hun tweelinghelft en dat was niet het geval. Dat Kinda überhaupt probeerde om iets te verzwijgen voor Caine was een uitzondering en niet de regel.
De grote vraag bleef voor nu dan ook of Luni wel de antwoorden zou krijgen waar ze naar zocht. Ergens zou ze opluchting moeten voelen dat Caine niet had kunnen ontdekken wat er precies plaats had gevonden toen Kinda thuis was gekomen. Dat was niet het geval. In de roedel had ook zeker de spanning van verwachting gehangen nadat Skylos Kinda terug had gestuurd naar Caine met de mededeling dat ze verbannen was uit zijn territorium. Niet zozeer vanwege de verbanning, maar vanwege de verwondingen die Kinda had gehad toen ze was vertrokken.
Dat Caine toe had gegeven dat Kinda langer onderweg was geweest dan hij had verwacht was veelzeggend geweest. Als Alfa zou hij geneigd zijn om eventuele problemen in zijn territorium te verzwijgen, al was het alleen om te voorkomen dat iemand zijn kans schoon zou zien hem iets aan te doen. Hij kon het zich helemaal niet veroorloven om zwakte te tonen, al zei het iets over het vertrouwen dat hij in haar, als zijn moeder, had.
Luni overbrugde de afstand tussen haar dochter en haarzelf met twee passen en omsloot de blondine haar gezicht met twee handen. Ze trok Kinda’s hoofd iets naar beneden zodat ze haar voorhoofd tegen die van haar kon plaatsen. ‘Hallo meisje…’
Ze sloot haar ogen en kon voelen dat Kinda in de aanraking leunde, precies zoals ze altijd had gedaan. Het was dus niet zo dat ze echt bang voor haar was. Het was waarschijnlijker dat ze de herinnering nog niet helemaal kwijt was. Luni ademende langzaam in, zodat ze kon ontdekken waar haar dochter in de tussentijd geweest was. Het was een relatief normale handeling onder Weerwolven. Het was een manier om te ontdekken met wie iemand geweest was, of ze gewond waren en in sommige gevallen konden ze tot op zekere hoogte zelfs indentificeren waar iemand geweest was aan de hand van bepaalde dingen die ze in de omgeving tegen waren gekomen. Natuurlijk werkte het hondermaal beter wanneer ze in hun natuurlijk vorm waren, maar zo diep wilde Luni in dit geval helemaal niet graven.
Het belangrijkste was dat Kinda niet gewond was en ze kon nagenoeg alleen Eranezen op haar ruiken die ze kende. Haar broers, de jongen van haar broers, Caine’s partner. Ze kon ook een andere Heks ruiken, met wie Kinda vrij recent hecht contact had gehad. Aangezien ze er tot op zekere hoogte vanuit ging dat er tussen Caine en zijn partner niet een dergelijk groot geheim zou zijn moest dat degene zijn die Kinda geholpen had. Tegen welke prijs?
Ze bleef een tijdje zo staan, maar liet haar handen vervolgens zakken en nam een beetje afstand zodat ze een hand over Kinda’s ribbenkast en kon laten glijden. Als haar moeder kon ze zich dat recht toeeigenen en het was op hetzelfde moment de enige manier om te ontdekken of er inderdaad niets aan de hand was. ‘Hoe ben je terug op Cameno gekomen?’
Luni kon zien dat Kinda’s hoofd iets naar beneden ging, maar realiseerde zich ook dat haar dochter bang was. Niet zozeer voor haar, daar ging ze tenminste vanuit, maar voor wat er gebeurd was. Het had er ook alle schijn van de Kinda had geprobeert om haar zo lang mogelijk te ontwijken, maar het waarom ontging haar. Nou nee, het waarom ontging haar eigenlijk ook niet, want ze had genoeg vragen waar Kinda klaarblijkelijk geen antwoord op wilde geven. Niet toen Caine ze had gesteld in ieder geval, want er waren een hoop dingen waarover haar zoon momenteel in het duister leek te tasten.
Niet dat het erg was, maar wel verwonderlijk. Caine was altijd degene geweest die nagenoeg alles had geweten van Kinda. Wat er speelde in haar leven ,wat ze hoopte te bereiken en hij was ook degene die op de meest onverwachte momenten op leek te komen dagen om haar te steunen. Nu zou ze kunnen beweren dat het kwam doordat het tweetal een tweeling was, maar dan zou nagenoeg ieder van haar kinderen een dergelijke band moeten hebben met hun tweelinghelft en dat was niet het geval. Dat Kinda überhaupt probeerde om iets te verzwijgen voor Caine was een uitzondering en niet de regel.
De grote vraag bleef voor nu dan ook of Luni wel de antwoorden zou krijgen waar ze naar zocht. Ergens zou ze opluchting moeten voelen dat Caine niet had kunnen ontdekken wat er precies plaats had gevonden toen Kinda thuis was gekomen. Dat was niet het geval. In de roedel had ook zeker de spanning van verwachting gehangen nadat Skylos Kinda terug had gestuurd naar Caine met de mededeling dat ze verbannen was uit zijn territorium. Niet zozeer vanwege de verbanning, maar vanwege de verwondingen die Kinda had gehad toen ze was vertrokken.
Dat Caine toe had gegeven dat Kinda langer onderweg was geweest dan hij had verwacht was veelzeggend geweest. Als Alfa zou hij geneigd zijn om eventuele problemen in zijn territorium te verzwijgen, al was het alleen om te voorkomen dat iemand zijn kans schoon zou zien hem iets aan te doen. Hij kon het zich helemaal niet veroorloven om zwakte te tonen, al zei het iets over het vertrouwen dat hij in haar, als zijn moeder, had.
Luni overbrugde de afstand tussen haar dochter en haarzelf met twee passen en omsloot de blondine haar gezicht met twee handen. Ze trok Kinda’s hoofd iets naar beneden zodat ze haar voorhoofd tegen die van haar kon plaatsen. ‘Hallo meisje…’
Ze sloot haar ogen en kon voelen dat Kinda in de aanraking leunde, precies zoals ze altijd had gedaan. Het was dus niet zo dat ze echt bang voor haar was. Het was waarschijnlijker dat ze de herinnering nog niet helemaal kwijt was. Luni ademende langzaam in, zodat ze kon ontdekken waar haar dochter in de tussentijd geweest was. Het was een relatief normale handeling onder Weerwolven. Het was een manier om te ontdekken met wie iemand geweest was, of ze gewond waren en in sommige gevallen konden ze tot op zekere hoogte zelfs indentificeren waar iemand geweest was aan de hand van bepaalde dingen die ze in de omgeving tegen waren gekomen. Natuurlijk werkte het hondermaal beter wanneer ze in hun natuurlijk vorm waren, maar zo diep wilde Luni in dit geval helemaal niet graven.
Het belangrijkste was dat Kinda niet gewond was en ze kon nagenoeg alleen Eranezen op haar ruiken die ze kende. Haar broers, de jongen van haar broers, Caine’s partner. Ze kon ook een andere Heks ruiken, met wie Kinda vrij recent hecht contact had gehad. Aangezien ze er tot op zekere hoogte vanuit ging dat er tussen Caine en zijn partner niet een dergelijk groot geheim zou zijn moest dat degene zijn die Kinda geholpen had. Tegen welke prijs?
Ze bleef een tijdje zo staan, maar liet haar handen vervolgens zakken en nam een beetje afstand zodat ze een hand over Kinda’s ribbenkast en kon laten glijden. Als haar moeder kon ze zich dat recht toeeigenen en het was op hetzelfde moment de enige manier om te ontdekken of er inderdaad niets aan de hand was. ‘Hoe ben je terug op Cameno gekomen?’

Go bring my children home.
I see their teary eyes I know what they've been through.
I want them by my side alone no more.
Son I'm sending you, go bring my children home