[K] Vooruitziende blik

[Kredic van Illarum]

‘Heb je gehoord wat ik je net vertelde?’
‘Ja,’ hij knikte, maar wendde zijn blik niet af van de deuropening. ‘Veldslagen beginnen lang voordat de eerste troepen zich in hun harnas togen.’
‘Ik zou het op prijs stellen als je mij het respect wilt tonen dat ik verdien Kredic.’ Krennic zijn hand belandde met een klap op het bureau. De waarschuwing erachter was duidelijk. De volgende keer zou de hand niet op het bureau belanden. Hij keek daarom naar zijn vader en liet zijn hoofd iets zakken. ‘Mijn excuus vader.’
De oudere man knikte. ‘Goed, dan gaan wij nu verder met de les...’

Kredic schudde licht zijn hoofd en bracht zijn glas naar zijn lippen. Hij nam een slok en de alcohol vond brandend een weg naar beneden. Alsnog bleef zijn blik op de kaart gericht, welke recentelijk een prominente plek aan de muur had verworven. Het was één van de dingen die Krennic van Illarum niet vaak genoeg had kunnen herhalen. Niet alleen was het een tactiek die de man zelf graag toe had gepast, maar hij wilde zichzelf er ook van verzekeren dat zijn erfgenamen zich heel goed realiseerden dat het niet slechts een tactiek was die aan het huis van Illarum toebehoorde.
Hij had zich zojuist door de verschillende adviseurs van het grensgebied met Roudan laten “adviseren” over de situatie aan die kant van zijn koninkrijk en allemaal hadden ze hem ervan verzekerd dat het rustig was. Eén van hen had gerefereerd naar een “rustig kabbelend meer” en dat was niet direct iets dat Kredic gerust stelde. Bewegingen in een meer waren genoeg indicatie dat er onder het water, of aan de andere zijde van het meer iets speelde. Het was genoeg om Kredic voorzichtig te maken en zelfs met het positieve advies van de mannen die het gebied voor hem beheerden zou hij alsnog maatregelen treffen. Er zou geen enkele manier zijn waarop Roudan ongezien zou kunnen handelen.
Als Kredic eerlijk was zou hij toegeven dat hij Syrna van Roudan tot op zekere hoogte had vertrouwd toen zij in haar echtgenoot zijn naam regeerde. Haar echtgenoot zou hij niet datzelfde vertrouwen kunnen toezeggen. Fern van Roudan was niet te vertrouwen en eveneens niet te voorspellen. Zijn alcoholconsumptie maakte hem roekeloos. Roekeloos en respectloos.
Het eerste vond Kredic op zichzelf nog niet eens een probleem. Het was namelijk vele malen makkelijker om zich te ontdoen van ene roekeloos persoon en niet de verdenking op zichzelf te richten dan een voorzichtig heerser neer te laten storten. Dat de koning van Roudan hem niet het respect kon tonen dat hij verdiende was iets dat Kredic vele malen meer irriteerde wanneer hij eerlijk tegen zichzelf was.
Preventief handelen zou daarom niet alleen een slimme zet zijn, het zou er bij het koninkrijk van Roudan nogmaals in hameren dat ze zich dienden te gedragen richting hun buren. Als het de koning van het desbetreffende land nog niet zou ontmoedigen om zich weer terug te trekken in de taveerne waar hij uit was gekropen, dan zou het grensgebied in ieder geval goed bezet zijn. Zodra hij zijn manschappen dusdanig ingezet had tenminste. Kredic nam nogmaals een slok en draaide zich iets richting de deur terwijl hij zei: ‘Laat de generaal binnen.’

[Thalius]

Met een draai ontweek Thalius behendig de punt van het zwaard dat op hem gericht was. Tijdens de draai vond Thalius een opening en haalde uit. Zijn zwaard precies mikkend op die opening en met een behendigheid die hij kon danken aan zijn jaren lange ervaring, raakte het zwaard de plek. De jongere man zuchtte nijdig. Zijn ego was gekrenkt. Thalius grijnsde en draaide zich naar de jongere man toe. ‘Je vechtkunst is redelijk, maar je gretigheid is je valkuil. Herken een val als die voor je gelegd wordt.’ Zijn zwaard stak hij in de schede en keek weer naar de man. ‘Blijf oefenen en neem je talent niet voor lief. Ook jij moet nog veel leren.’ Na die woorden draaide hij zich om en liep het toernooiveld af. Het was lang geleden dat hij een soldaat op zijn plek had moeten zetten en het werd elke keer zwaarder. Niet dat de man dat zou toegeven. Hij was fit, fitter dan de meeste mannen van zijn leeftijd en zijn sterke wil was zijn masker. Niemand zou merken dat hij verzwakte, maar het was tijd dat hij een opvolger ging kiezen. Ergens hoopte hij nog altijd op Caleb, maar hij hield er rekening mee dat het niet Caleb zou kunnen worden. Daarom was hij bezig met het uittesten van andere soldaten. Deze jongere man was daar zeker één van, maar die had zojuist bewezen nog te jong en te wild te zijn om de functie te kunnen bekleden.

‘Generaal.’ Een stem had achter hem geklonken en Thalius draaide zich rustig om. Hij herkende de bode die voor hem stond als één van Kredic zijn bodes. Hij gebaarde de bode om de boodschap over te brengen. ‘De Koning verzoekt u om naar hem toe te komen.’ Thalius knikte en gebaarde de bode om verder te gaan. Hij werd verzocht op het paleis, niet dat dat ongewoon was. Alleen kon hij zich niet zo vertonen bij de koning. Hij liep naar zijn tent om zich te fatsoeneren voor de koning. Zijn kleding verruilde hij voor een net tuniek en met wat water friste hij zichzelf op alvorens hij op zijn paard naar het kasteel zou rijden. Gelukkig lag dit trainingskamp niet zo ver van het kasteel af en zou hij daar snel arriveren.

Bij het kasteel werd zijn paard overgenomen door één van de staljongens en werd Thalius naar binnen geleid. Niet dat dat nodig was, hij kende het paleis immers bijna net zo goed als zijn eigen huis. Jaren lang was Thalius één van de raadgevers van het koningshuis van Illarum geweest en hij zou het nog jaren volhouden als dat van hem verwacht werd. Al wist de man dat hij dit geen jaren meer vol zou houden. Hij werd oud, ouder dan dat hij zich liet voorkomen.

‘Generaal, de koning verwacht u.’ Thalius knikte naar de bediende, trok zijn tuniek recht en liep de kamer binnen. Op gepaste afstand bleef de heks staan en boog voor de koning. Een houding die hij bleef aanhouden tot Kredic hem toestemming gaf om rechtop te staan. Het was iets dat Thalius al jaren deed en waarschijnlijk nooit meer anders zou doen. Ondanks dat zijn rug het buigen niet voor lang prettig zou vinden, maar zelfs dan zou Thalius zijn houding niet veranderen. In stilte wachtte hij tot de Koning van Illarum hem toestemming zou geven en de reden van zijn bezoek kenbaar zou maken.

[Kredic van Illarum]

‘Generaal, neemt u plaats,’ zei Kredic terwij hij naar een stoel gebaarde. Vervolgens knikte hij naar een lakei, welke in een hoek van de kamer stond en deze haastte zich naar voren om zowel de koning zijn beker, als die van zijn gast te vullen. Dat de generaal iets met hem zou drinken was aan aanname die Kredic zonder meer kon maken. Er waren maar weinig mannen die over zaken wilden spreken zonder er iets bij te drinken en het was een manier om toch een gemoedelijkere sfeer aan gesprekken te geven. Hij wachtte tot de bekers vol waren en de generaal plaats had genomen voordat hij zei: ‘Laat ons alleen.’
De lakei boog en verliet vervolgens de kamer. Er werd geen woord gesproken en dat was iets dat Kredic op prijs kon stellen. Goed personeel dat wist wanneer woorden overbodig waren was moeilijk te vinden. De meesten wilden in ieder geval laten weten dat ze hem gehoord of begrepen hadden, maar dat was niet nodig. Vaak was het tweede, derde of zelfs een vierde generatie die werkzaam was binnen de muren van het kasteel die echt de waarde van gesloten lippen inzag wanneer het op de koningen van Illarum aankwam.
Kredic nam een slok uit zijn beker en hield de vloeistof even in zijn mond voordat hij deze doorslikte. Nu hij toch op het onderwerp van generaties zat kon hij net zo goed bij de generaal informeren hoe deze zijn opvolging in dacht te gaan vullen. Niet dat hij de man bewust een ongemakkelijk gevoel wilde geven door deze erop te wijzen dat hij niet in staat was geweest om een mannelijke erfgenaam voor zijn positie te verwekken, maar hij zou het toch doen.
‘Ik hoop dat uw gezondheid u niet in de steek laat generaal?’ zei Kredic na een moment terwijl hij achterover in zijn stoel leunde. Hij maakte er een gewoonte van om aan zijn lichaamstaal te laten merken wat anderen van hem konden verwachten. Het feit dat hij de generaal iets te drinken aanbood en zelf achterover leunde en eveneens iets dronk. De generaal had hem vaak genoeg gesproken dat deze naar waarschijnlijk geen enkele moeite zou hoeven te doen om de situatie in te schatten en Kredic voelde zich genoeg op zijn gemak dat hij een gesprek met de andere man niet aan zich voorbij zou laten gaan. ‘Brengt u zelf nog veel tijd door op het trainingsveld, of laat u dat tegenwoordig aan anderen over om uw energie aan andere zaken te kunnen spenderen?’

[Thalius]

‘Generaal, neemt u plaats,’ Kredic van Illarum had hem al snel toestemming gegeven om weer rechtop te gaan staan en zelfs plaats te nemen. Niet dat Thalius anders verwacht had, de koning had hem zeer zelden lang laten wachten. Meestal als hij naar het paleis gesommeerd werd, was dat voor iets dat direct besproken diende te worden. Iets waar de heerser al langer over na zat te denken. Het was een bekende routine en niet één die al te veel tijd in beslag zou nemen. De koning begreep dat Thalius in het kamp nodig was en haalde de generaal enkel naar het hof als het niet anders kon. Of als er dringende zaken besproken moesten worden. En het had er alle schijn van dat dit onder de laatste categorie viel.

Thalius nam plaats, zoals hem verzocht werd en nam een slok drinken. Hij had gereisd en hij was er ook heel zeker van dat Kredic van Illarum hem niet wilde vergiftigen, dus er was geen reden waarom hij zou wachten met drinken. De lakei verliet de kamer op bevel van Kredic, terwijl Thalius achterover leunde in de stoel. ‘Ik hoop dat uw gezondheid u niet in de steek laat generaal? Brengt u zelf nog veel tijd door op het trainingsveld, of laat u dat tegenwoordig aan anderen over om uw energie aan andere zaken te kunnen spenderen?’ Thalius draaide met een grijns zijn beker rond alvorens hij een slok nam. ‘Mijn gezondheid laat zich niets te wensen over, maar dank u voor de interesse mijn heer. Ondanks dat ik al wat ouder ben, ben ik nog altijd fit genoeg om zelf nog tijd door te brengen op het trainingsveld, sterker nog ik was daar toen uw bode arriveerde. Dat is dan ook de reden dat het iets langer heeft geduurd voor ik arriveerde op uw paleis, daar ik me eerst moest opfrissen.’ De man zette zijn beker neer en keek van de koning naar diens meest vertrouwde raadgever. Dat Targh aanwezig was, was iets waar Thalius zich geen moment over verbaasde. De man was bij bijna elk overleg aanwezig en was één van Kredic zijn belangrijkste raadgevers. Met een hoofdknik begroette Thalius de heks, daar hij eerder nog niet echt de kans had gehad om de beste man te begroeten.

‘Om terug te komen op uw vraag,’ hij keek weer naar de koning. ‘Ik besteed mijn tijd wel steeds minder op het trainingsveld. Er zijn genoeg zaken die mijn aandacht nodig hebben, daar ik deze taken op dit moment niet uit handen kan geven.’ Hij kende Kredic lang genoeg om te weten waar deze vragen naar toe zouden leiden en hij kon het de koning niet kwalijk nemen. Hij was misschien nog wel meer met die bewuste vraag bezig dan Kredic van Illarum dat was. ‘Mag ik ondertussen informeren naar uw gezondheid mijn koning? En die van u heer Targh?’

[Targh]

Zoals elke privé audiëntie was Targh zijn aanwezigheid gewenst bij de Koning van Illarum. Niet alleen was hij Kredic zijn vaste bodyguard, ook was hij diens raadgever. En om zijn taken goed te kunnen uitvoeren zou hij ook van alles op de hoogte moeten zijn. Alles wat belangrijk was voor het koninkrijk tenminste. Zaken die het koninkrijk in gevaar konden brengen of juist konden helpen. Er waren genoeg andere zaken waar Targh niet van op de hoogte hoefde te zijn en gelukkig wist Kredic van Illarum de scheiding heel goed te maken. Maar in dit geval was de gast van de koning niemand minder dan diens Generaal-Majoor zelf, Thalius. Bang voor de koning zijn veiligheid hoefde Targh nu niet te zijn, maar wat er besproken werd was van uiterst belang van het koninkrijk en om die reden had Targh zich nu schuin achter Kredic van Illarum gepositioneerd. Ver genoeg om genegeerd te kunnen worden, maar dichtbij genoeg om alles te kunnen horen.

Hij keek toe hoe Thalius boog en plichtsgetrouw wachtte tot hij toestemming kreeg om te gaan staan. De laatste keer dat Targh Thalius had gezien was alweer even geleden, misschien kregen ze later nog de kans om te praten. Nu was daar de tijd niet voor. De heks keek toe hoe de Generaal-Majoor plaats nam aan de tafel en er volgde een beleefde conversatie. Er was geen haast om direct tot de orde van zaken te komen. Targh had de hoofdknik van Thalius beantwoord met een zelfde soort begroeting, maar hij had niet verwacht dat Thalius hem bij het gesprek zou betrekken. Dat gebeurde eigenlijk nooit bij dit soort gesprekken. ‘En die van u heer Targh?’ Targh wachtte even met antwoorden, maar de koning bleef stil en hij knikte. ‘Met mij is alles in orde Generaal-Majoor. Dank u voor uw beleefde interesse.’ Hij was niet van plan geweest om deel te nemen aan het gesprek en besloot dan ook om nu niet verder te gaan met het gesprek. Hij voegde slechts nog één ding toe. ‘Misschien heeft u tijd om na dit gesprek een drankje met mij te doen, maar voor nu wil ik de tijd van de koning niet verder in beslag nemen.’ hij kapte Thalius daar niet mee af, maar wist dat de oudere heks kon begrijpen waarom hij dit deed. Ze zouden later vast elkaar even kunnen spreken, maar nu was daar de tijd niet voor. Al was het hoogstwaarschijnlijk ook uit pure beleefdheid dat Thalius naar zijn gezondheid had geïnformeerd, want ook de oudere heks wist precies hoe de gebruiken aan het hof waren.

[Kredic van Illarum]

Kredic zuchtte op het moment dat Targh bij het gesprek betrokken werd. Na zoveel jaren dienst, niet alleen onder kredic zelf, maar ook onder zijn vader zou de generaal-majoor behoren te weten dat de koning zijn persoonlijke Heks zich op de achtergrond behoorde te bevinden. Hij was er, maar behoorde niet opgemerkt te worden totdat er iets gebeurde of totdat de koning de stap nam om hem bij de conversatie te betrekken. Mocht de Heks willen spelen met Targh, dan had dat na de audentie gekund. Niet wanneer Kredic hem met een doel uitgenodigd had.
Zelf zou hij geen antwoord geven op de vraag naar zijn gezondheid. De vraag op zichzelf had geen waarde wanneer hij op dezelfde adem aan iemand anders onder hem gesteld werd. Met die gedachte in zijn achterhoofd nam Kredic nog een slok en leunde met een elleboog op de stoelleuning terwijl Targh de vraag van Thalius beantwoordde. Na even gewacht te hebben Kredic wilde antwoorden, dat moest hij de man wel nageven. Hij kende de man zijn gezondheid, al vroeg hij er zelden naar. Hij wist ook dat Targh binnenkort wederom op bezoek zou willen bij zijn echtgenote, welke zich niet aan het hof bevond. Het had er nog steeds alle schijn van dat de Heks nog steeds probeerde om een erfgenaam voor zijn positie te produceren. Dat was de enige reden dat Kredic de man zijn verzoek nooit weigerde, mits daar de ruimte voor was.
Voor Thalius zou Kredic desgewenst dezelfde stappen ondernomen hebben, maar de man had er nooit om gevraagd. Er was ook een hele periode geweest waarin hem voorgespiegeld was dat de generaal een opvolger op het oog had, maar deze was tot op heden nog niet als zodanig aan hem voorgesteld. Het feit dat hij geen taken uit handen kon geven hintte eveneens dat er eigenlijk geen opvolger was en dat was iets dat met de tijd toegelicht diende te worden. Kredic had namelijk alle intentie om Thalius op een missie te sturen en dan zou hij wel gedwongen zijn om in ieder geval tijdelijk iemand te vinden die bepaalde zaken over kon nemen. Terwijl die gedacht door zijn hoofd ging nam Kredic nog een slok bier terwijl hij over de rand van de beker naar de generaal keek.
‘Ik hoop dat u in staat bent om zekere taken toch voor een bepaalde periode uit handen te geven generaal, nu ik verzekerd ben van zowel uw gezondheid als die van Targh,’ zei Kredic uiteindelijk droogjes. Targh zijn gezondheid had er niets mee te maken, maar hij zou wel de keuze hebben gemaakt om Thalius niet te laten reizen wanneer deze problematiek aan had gegeven. Dan zou hij een ander hooggeplaatste militair gekozen hebben en wanneer deze de taak naar voldoening uit had gevoerd zou deze op termijn wellicht de generaal kunnen vervangen.
‘Ik zou graag zien dat u naar het grensgebied met Roudan reist om daar nieuwe troepen te rekruteren en het aantal soldaten in de grote steden te verdubbelen. De kroon van Roudan heeft mij land de afgelopen periode gemixte signalen gestuurd en ik zal niet over mij heen laten lopen. De adviseurs van de verschillende steden in het grensgebied zeggen dat alles rustig is, maar ik zal geen risico’s nemen.’ Kredic viel stil en overwoog hoe hij verder zou gaan. In principe hoefde hij niet verder uit te leggen waarom hij meer troepen aan de grens wilde. Bevelen zouden genoeg moeten zijn, maar hij wilde onderstrepen hoe belangrijk de stappen waren. Voor het land, voor de kroon en voor Kredic persoonlijk.
‘Roudan heeft Illarum een koningin beloofd, maar geeft gemixte signalen af over het nakomen van die belofte. De troepen zullen dienen als een herinnering dat ik niet de koning ben die aan het lijntje gehouden wenst te worden. Mocht Roudan doorgaan op de wijze waar zij zich nu draagt, dan zullen de troepen dienen als een barriere tussen Roudan en Illarum haar nieuwe koningin. De nieuwe rekruten zullen op dat punt goed van pas komen om de steden waar ze opgegroeid zijn te beschermen’
Dat zou genoeg moeten zijn om te onderstrepen dat het van belang was dat het goed gebeurde. Het zou uit moeten leggen waarom Kredic ervoor koos om een hogo geplaatste militair te sturen. Het zou ook moeten vertellen dat hij Thalius vertrouwde. Dat er genoeg vertrouwen was dat Kredic hem verantwoordelijk stelde voor de verdediging van de toekomst van de kroon. Er werd genoeg gespeculeerd over het feit waarom Kredic nog niet gehuwd was, waarom hij nog niemand het hof had gemaakt en waarom de erfgenaam van de troon zijn jongere broer was en niet een zoon die hij zelf had verwekt. Kredic had geen enkele intentie om publiekelijk te delen dat hij de prinses van Roudan het hof maakte, dat was onderdeel van de afspraken die hij met Syrna van Roudan had gemaakt. De eisen die zij had gesteld… Wel zou hij het delen met Eranezen die hem zouden helpen de toekomst van het land veilig te stellen.

[Thalius]

Targh was van zijn stuk gebracht toen Thalius hem had betrokken in het gesprek. De oudere man wist heel goed dat dit niet de normale gang van zaken was, maar zijn eigen nieuwsgierigheid had het hem doen vragen. Thalius was de laatste die zou toegeven dat hij altijd even “braaf” was. Braaf zijn had hem niet gebracht waar hij nu was. En dit was een risico geweest die hij vrij veilig had durven nemen. Targh leek zich echter geroepen te voelen om hem aan het juiste protocol te herinneren en Thalius had niets minder van zijn mede heks verwacht. Altijd strikt op de regels. Het was een taak die bij zijn baan hoorde en de Generaal-Majoor begreep het volledig.

‘Ik hoop dat u in staat bent om zekere taken toch voor een bepaalde periode uit handen te geven generaal, nu ik verzekerd ben van zowel uw gezondheid als die van Targh,’ Thalius kon nog net een kleine grijns van zijn gezicht houden. Het verkapte standje dat hij zojuist van Kredic van Illarum had gekregen had hij verwacht en was ook geheel terecht en hij boog zijn hoofd licht. ‘Ik zou graag zien dat u naar het grensgebied met Roudan reist om daar nieuwe troepen te rekruteren en het aantal soldaten in de grote steden te verdubbelen. De kroon van Roudan heeft mij land de afgelopen periode gemixte signalen gestuurd en ik zal niet over mij heen laten lopen. De adviseurs van de verschillende steden in het grensgebied zeggen dat alles rustig is, maar ik zal geen risico’s nemen.’ Het gerucht dat Roudan het geduld van het koningshuis van Illarum op de proef stelde was hem bekend en deze actie had hij al verwacht. Thalius knikte, maar het leek erop dat Kredic van Illarum nog niet was uitgesproken en dus wachtte Thalius. De koning gaf zelden uitleg waarom hij iets deed en deze keer was dus een uitzondering. Zelfs zonder de uitleg had Thalius de bevelen uitgevoerd, al begreep hij nu waar de spanning tussen Roudan en Illarum vandaan kwam. ‘Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat uw opdracht tot in de detail wordt uitgevoerd majesteit. Illarum zal zijn koningin krijgen, zoals de afspraak is. Zelfs als Roudan besluit zich terug te trekken uit die afspraak.’


OOC: Excuses, maar na maanden vast te hebben gezeten op deze post kon ik er niet veel beters van maken.