‘Ik wil best naar de toekomst kijken Syrna, maar kan het verleden niet zomaar vergeten.’ Syrna verstijfde iets toen haar echtgenoot zijn mond weer opende. Hij sprak tenminste nog steeds tegen haar, maar het waren niet de woorden waar ze eigenlijk op gehoopt had. Op één of andere manier leek Fern ervan overtuigd dat zij de enige was die iets verkeerd had gedaan terwijl ze beide wisten dat dat niet het geval was. Sterker nog, zij had haar excuus aangeboden en Fern niet. Daar kwam nog een keer bij dat zij alleen had gehandeld omdat hij haar geen keuze had gelaten na zoveel jaren. Het was dan ook een koude douche toen hij eraan toevoegde: ‘Al heb ik zeer veel moeite gedaan om het te willen vergeten.’
De donkerharige trok haar handen terug en stapte bij de koning vandaan. Niet dat hij momenteel echt uitstraalde ene koning te zijn. Het had er alle schijn van dat e met de man achter de functie in gesprek was, maar zo nu en dan was ze er nog niet over uit welke van de twee veiliger was om mee in gesprek te gaan. Veiliger voor haar hart dan, want ze wist dat zowel de koning als de man die de mantel droeg haar nooit bewust fysiek zou schaden. Waar de koning zich echter heel goed op de vlakte wist te houden kroop de man zonder enige moeite onder haar huid en wist haar altijd te prikken waar het pijn deed. Zelfs al raakte hij haar niet aan.
‘Het moet prettig zijn om de luxe te hebben iets dergelijks te kunnen vergeten,’ ze kon niet voorkomen dat haar stem ietwat kil klonk. ‘Het is echter iets dat wij ons beide schijnbaar niet kunnen verloven, zelfs al heeft één van ons wel een excuus gekregen voor datgene dat hem aangedaan is.’
Ze draaide zich om en liep naar een tafel waarop een kan thee stof en eveneens een karaf met cognac. Het was meer een drankje dat haar voorkeur had, daar haar echtgenoot volledig tevreden leek te zijn met wijn. Toch schonk ze nu een glas voor hem in en drukte het, niet bepaald voorzichtig, in zijn handen. De vloeistof vloog over de rand en trok meteen in Fern’s broek, maar Syrna bood haar excuus niet aan. In plaats daarvan zei ze: ‘Je hoeft het niet te vergeten, maar je kunt wel je verantwoordelijkheid nemen. We zitten beide vast in dit huwelijk en moeten er het beste van kunnen maken. Voor Roudan, voor onze kinderen en uiteindelijk voor onszelf.’
Ze keerde zich wederom van hem af en om zichzelf iets te doen te geven schonk ze voor zichzelf een kop thee in. Waar de plotse irritatie vandaan kwam kon ze niet met zekerheid zeggen. Haar echtgenoot had wel vaker moment dat hij niet erg tactisch was, maar in dit geval leek hij het te proberen. Hoe onhandig ook en hoezeer het haar ook pijn deed. Ze had de afgelopen jaren alles gedaan om hem tegemoet te komen en had op alle mogelijke manieren gepoogd om hem de ruimte te geven haar te vergeven. Hij had haar net zo goed pijn gedaan, maar leek ervan overtuigd dat het beter was om iets goeds weg te gooien zodat hij zijn wrok vast kon houden. Ingebeeld of niet. Ze draaide zich met het kopje in haar hand terug naar de man en kon een bittere ondertoon in haar stem niet voorkomen toen ze zei: ‘Je vader zou zich omdraaien in zijn graf als hij de koning kon zien die je geworden bent.’
Geruchten en de waarheid
-
Fern van Roudan
- Posts: 95
- Joined: 11 Jul 2016 17:39
Re: Geruchten en de waarheid
Fern knipperde even verwoed, waar nog geen tel eerder zijn vrouw was geweest. Was nu geheel niks meer, de handen van de vrouw waren alleen nog maar een afdruk van warmte waar ze hadden gelegen. Een beetje beteuterd keek de koning op naar waar zijn vrouw heen was gegaan. Ze stond momenteel nog voor hem al was het op een grotere afstand dan een paar seconde ervoor. ‘Het moet prettig zijn om de luxe te hebben iets dergelijks te kunnen vergeten,’ de stem van Syrna leek een killere schaduw van haar stem te zijn geworden. Een kilte die Fern zich niet voor de dag kon halen of hij hem al eerder had gehoord. ‘Het is echter iets dat wij ons beide schijnbaar niet kunnen verloven, zelfs al heeft één van ons wel een excuus gekregen voor datgene dat hem aangedaan is.’ Ze stond ondertussen bij het tafeltje waar de thee en drank opstond. De koning vernauwde zijn ogen iets. Excuses? Welke Excuses was dat geweest? Nog voor hij zijn mond kon opentrekken drukte Syrna een glas in zijn handen en de inhoud trok Ferns broek in.
Fern ademde even diep in, zo diep dat zijn neusvleugels op zichzelf in vouwde en ogen dicht gingen. Het koste moeite om niet in een volle tirade uit te barsten. Drankmisbruik was niet het einde van de wereld. Maar het feit dat Syrna zo koeltjes op reageerde dat ze net zijn kroonjuwelen drank had geserveerd wel en dan de opmerking over een Excuses?
De kroonjuwelen hadden hun eigen doping gehad iets dat niet bepaald comfortabel was. De koning mocht van geluk spreken dat het niet een hetere substantie was geweest anders had hij, wat sommige zouden noemen. Gekookte noten? Nee dat kon ook niet. De vloeistof was niet heet. De stem van zijn vrouw doorbrak Ferns zegening discussie met zijn eigen brein. ‘Je hoeft het niet te vergeten, maar je kunt wel je verantwoordelijkheid nemen. We zitten beide vast in dit huwelijk en moeten er het beste van kunnen maken. Voor Roudan, voor onze kinderen en uiteindelijk voor onszelf.’
‘Ik hoef het inderdaad niet te vergeten maar het is een stuk makkelijker dan dit terug onder ogen te komen, Syrna.’ Ferns stem klonk berekenend en kil een toon die hij zelden tot nooit gebruikte schemerde door. ‘De verantwoordelijkheid? Wat? Niet wat je ervan verwachten? Je had zeker de kleine lettertjes niet gelezen, wat er in een geforceerd huwelijk zou kunnen gebeuren?’ De koning kwam iets naar voren in zijn stoel zonder dat hij zijn ogen van Syrna afhaalde. Hij rusten met zijn hand op zijn knie. Syrna had hem de rug toegekeerd, iets dat Fern niet kon waarderen. Niet dat het waarschijnlijk lang zou duren voor zijn vrouw zich zou omdraaien, na zijn opmerking. Maar toch. Ergens in Fern knaagde het, schuldgevoel. Hij had haar waarschijnlijk beledigt en met zijn laatste opmerking zou het alleen maar erger worden. Syrna draaide zich terug naar hem en hij kon al zien dat hij zijn schuldgevoel gegrond was.
‘Je vader zou zich omdraaien in zijn graf als hij de koning kon zien die je geworden bent.’De stem die normaal gesproken verwelkomend was geweest was nu bitter en de woorden die ze sprak hadden een vertraagd effect op Fern. Een spier in Fern zijn kaak spande zich strak aan toen hij zijn tanden stijf op elkaar klemde. Een stortvloed aan woorden wilde de koning zijn mond verlaten. Iets dat zijn hoofd niet toestond al was het zeer moeilijk om zijn mond en hoofd in het gareel te houden. De koning had zijn handen zo strak om de leuningen zitten dat de knokkels wit waren uitgeslagen. Het duurde even voor Fern zijn mond open durfde te doen.
‘Mijn vader heeft hier niks mee te maken’. De koning probeerde zijn stem onder controle te houden maar het lukte hem niet om een kilte in zijn stem te voorkomen. Ergens was Fern ervan overtuigt dat de afdrukken van zijn nagels in de stoel zouden staan. Hij klemde terug zijn kaken op elkaar en ademde diep door zijn neus in. Hij haalde zijn nagels uit de stoel en wreef met een hand door zijn gezicht heen. ‘Die is dood en begraven en volgens mijn weten horen de doden niet wat er meer in het land der levende gebeurd’.
Fern ademde even diep in, zo diep dat zijn neusvleugels op zichzelf in vouwde en ogen dicht gingen. Het koste moeite om niet in een volle tirade uit te barsten. Drankmisbruik was niet het einde van de wereld. Maar het feit dat Syrna zo koeltjes op reageerde dat ze net zijn kroonjuwelen drank had geserveerd wel en dan de opmerking over een Excuses?
De kroonjuwelen hadden hun eigen doping gehad iets dat niet bepaald comfortabel was. De koning mocht van geluk spreken dat het niet een hetere substantie was geweest anders had hij, wat sommige zouden noemen. Gekookte noten? Nee dat kon ook niet. De vloeistof was niet heet. De stem van zijn vrouw doorbrak Ferns zegening discussie met zijn eigen brein. ‘Je hoeft het niet te vergeten, maar je kunt wel je verantwoordelijkheid nemen. We zitten beide vast in dit huwelijk en moeten er het beste van kunnen maken. Voor Roudan, voor onze kinderen en uiteindelijk voor onszelf.’
‘Ik hoef het inderdaad niet te vergeten maar het is een stuk makkelijker dan dit terug onder ogen te komen, Syrna.’ Ferns stem klonk berekenend en kil een toon die hij zelden tot nooit gebruikte schemerde door. ‘De verantwoordelijkheid? Wat? Niet wat je ervan verwachten? Je had zeker de kleine lettertjes niet gelezen, wat er in een geforceerd huwelijk zou kunnen gebeuren?’ De koning kwam iets naar voren in zijn stoel zonder dat hij zijn ogen van Syrna afhaalde. Hij rusten met zijn hand op zijn knie. Syrna had hem de rug toegekeerd, iets dat Fern niet kon waarderen. Niet dat het waarschijnlijk lang zou duren voor zijn vrouw zich zou omdraaien, na zijn opmerking. Maar toch. Ergens in Fern knaagde het, schuldgevoel. Hij had haar waarschijnlijk beledigt en met zijn laatste opmerking zou het alleen maar erger worden. Syrna draaide zich terug naar hem en hij kon al zien dat hij zijn schuldgevoel gegrond was.
‘Je vader zou zich omdraaien in zijn graf als hij de koning kon zien die je geworden bent.’De stem die normaal gesproken verwelkomend was geweest was nu bitter en de woorden die ze sprak hadden een vertraagd effect op Fern. Een spier in Fern zijn kaak spande zich strak aan toen hij zijn tanden stijf op elkaar klemde. Een stortvloed aan woorden wilde de koning zijn mond verlaten. Iets dat zijn hoofd niet toestond al was het zeer moeilijk om zijn mond en hoofd in het gareel te houden. De koning had zijn handen zo strak om de leuningen zitten dat de knokkels wit waren uitgeslagen. Het duurde even voor Fern zijn mond open durfde te doen.
‘Mijn vader heeft hier niks mee te maken’. De koning probeerde zijn stem onder controle te houden maar het lukte hem niet om een kilte in zijn stem te voorkomen. Ergens was Fern ervan overtuigt dat de afdrukken van zijn nagels in de stoel zouden staan. Hij klemde terug zijn kaken op elkaar en ademde diep door zijn neus in. Hij haalde zijn nagels uit de stoel en wreef met een hand door zijn gezicht heen. ‘Die is dood en begraven en volgens mijn weten horen de doden niet wat er meer in het land der levende gebeurd’.
-
Syrna van Roudan
- Posts: 66
- Joined: 12 Jul 2016 21:26
Re: Geruchten en de waarheid
De koningin draaide zich om naar haar echtgenoot. Had hij zojuist serieus de woorden uitgesproken waarvan ze dacht dat ze die zojuist had gehoord? Haar ogen vernauwden zich iets. ‘Pardon? Kleine lettertjes?’
De man negeerde haar uitspraak, maar ging door op het onderwerp dat ze vermeld had. Dat was een pijnlijk puntje, altijd al geweest en dat wist Syrna. Er was een tijd geweest waarin het er juist voor had gezorgd dat Fern zichzelf wilde beteren en dat zelfs probeerde, nu zorgde het ervoor dat hij zijn vingernagels geïrriteerd in de stoelleuningen boorde. ‘Mijn vader heeft hier niets mee te maken. Die is dood en begraven en volgens mijn weten horen de doden niet wat er meer in het land der levenden gebeurd.’
‘En daar mogen we dan blij mee zijn! Als hij mee had kunnen maken in wat voor slap aftreksel van een koning zijn zoon is veranderd...’ De woorden klonken bitter. ‘Een zoon die er schijnbaar van overtuigd is dat een huwelijk met hem, welke hij geheel zelf bewerkstelligd heeft overigens, kleine lettertjes dient te bevatten! Wat zou de wetenschap dat zijn enige erfgenaam een vrouw de regie over het koninkrijk heeft gegeven om zelf in een bordeel te gaan zitten met hem gedaan hebben?! Ik denk dat we gerust kunnen zeggen dat het een goed iets is dat Laran van Roudan dat nooit mee heeft hoeven te maken!’
Ze verborg haar trillende handen in de plooien van haar rok. Het was haar een raadsel waarom Fern stug vol bleef houden dat ze hem belazerd had, dat ze hem erin had geluisd en dat alles, en dan bedoelde ze ook alles, haar schuld was. Dat was het niet! En dit gedrag, de beschuldigingen, waren ook iets dat ze niet verdiend had. Nu helemaal niet, ze droeg verdorie zijn kind!
De koning kreeg een kleur, maar Syrna realiseerde zich heel goed dat de rode tint niets te maken had met schaamte en alles met irritatie. ‘En op welke manier heb ik dit geheel zelf bewerkstelligd Syrna?’
De man rekte haar naam uit, waardoor het niet erg vriendelijk klonk. Het “dit” in zijn zin was overduidelijk hun huwelijk. De situatie waarin ze zich bevonden. De gouden kooi die hen omringde tot één van hen de oversteek naar de andere wereld zou maken. Ze trok een wenkbrauw op: ‘Ik kan mij niet herinneren dat ik je mijn bed in gedwongen heb Fern.’
De koning maakte een sputterend geluid. Dit was overduidelijk één van die momenten waarop zijn gedachten vast liepen in zijn hoofd en zijn mond niet in staat was de klanken daadwerkelijk te vormen. ‘Je hebt mij zelf uitgenodigd Syrna! Je deur was niet op slot!’
Ze zette haar handen op haar heupen en haar ogen vernauwden zich. ‘Mijn deur was niet op slot Fern?! Zeg je dat nu serieus? Een deur die niet op slot is, is een uitnodiging?! -ze gooide haar handen in de lucht uit machteloosheid- Wil ik überhaupt weten hoeveel ontwetende jongedames jij bezwangerd heb, louter omdat haar deur niet op slot was? Als onze dochter haar deur niet op slot heeft, is dit dan een uitnodiging aan het adres van Kredic van Illarum om haar voor het huwelijk onzedelijk aan te raken? Zijn dat de kleine lettertjes waar wij, vrouwen van fragiele mentale mogelijkheden, rekening mee moeten houden? Deuren, sloten, lettertjes? Een vooral niet vergeten dat het allemaal onze schuld is!’
De man negeerde haar uitspraak, maar ging door op het onderwerp dat ze vermeld had. Dat was een pijnlijk puntje, altijd al geweest en dat wist Syrna. Er was een tijd geweest waarin het er juist voor had gezorgd dat Fern zichzelf wilde beteren en dat zelfs probeerde, nu zorgde het ervoor dat hij zijn vingernagels geïrriteerd in de stoelleuningen boorde. ‘Mijn vader heeft hier niets mee te maken. Die is dood en begraven en volgens mijn weten horen de doden niet wat er meer in het land der levenden gebeurd.’
‘En daar mogen we dan blij mee zijn! Als hij mee had kunnen maken in wat voor slap aftreksel van een koning zijn zoon is veranderd...’ De woorden klonken bitter. ‘Een zoon die er schijnbaar van overtuigd is dat een huwelijk met hem, welke hij geheel zelf bewerkstelligd heeft overigens, kleine lettertjes dient te bevatten! Wat zou de wetenschap dat zijn enige erfgenaam een vrouw de regie over het koninkrijk heeft gegeven om zelf in een bordeel te gaan zitten met hem gedaan hebben?! Ik denk dat we gerust kunnen zeggen dat het een goed iets is dat Laran van Roudan dat nooit mee heeft hoeven te maken!’
Ze verborg haar trillende handen in de plooien van haar rok. Het was haar een raadsel waarom Fern stug vol bleef houden dat ze hem belazerd had, dat ze hem erin had geluisd en dat alles, en dan bedoelde ze ook alles, haar schuld was. Dat was het niet! En dit gedrag, de beschuldigingen, waren ook iets dat ze niet verdiend had. Nu helemaal niet, ze droeg verdorie zijn kind!
De koning kreeg een kleur, maar Syrna realiseerde zich heel goed dat de rode tint niets te maken had met schaamte en alles met irritatie. ‘En op welke manier heb ik dit geheel zelf bewerkstelligd Syrna?’
De man rekte haar naam uit, waardoor het niet erg vriendelijk klonk. Het “dit” in zijn zin was overduidelijk hun huwelijk. De situatie waarin ze zich bevonden. De gouden kooi die hen omringde tot één van hen de oversteek naar de andere wereld zou maken. Ze trok een wenkbrauw op: ‘Ik kan mij niet herinneren dat ik je mijn bed in gedwongen heb Fern.’
De koning maakte een sputterend geluid. Dit was overduidelijk één van die momenten waarop zijn gedachten vast liepen in zijn hoofd en zijn mond niet in staat was de klanken daadwerkelijk te vormen. ‘Je hebt mij zelf uitgenodigd Syrna! Je deur was niet op slot!’
Ze zette haar handen op haar heupen en haar ogen vernauwden zich. ‘Mijn deur was niet op slot Fern?! Zeg je dat nu serieus? Een deur die niet op slot is, is een uitnodiging?! -ze gooide haar handen in de lucht uit machteloosheid- Wil ik überhaupt weten hoeveel ontwetende jongedames jij bezwangerd heb, louter omdat haar deur niet op slot was? Als onze dochter haar deur niet op slot heeft, is dit dan een uitnodiging aan het adres van Kredic van Illarum om haar voor het huwelijk onzedelijk aan te raken? Zijn dat de kleine lettertjes waar wij, vrouwen van fragiele mentale mogelijkheden, rekening mee moeten houden? Deuren, sloten, lettertjes? Een vooral niet vergeten dat het allemaal onze schuld is!’
-
Fern van Roudan
- Posts: 95
- Joined: 11 Jul 2016 17:39
Re: Geruchten en de waarheid
De woorden van Syrna waren bitter en Fern kon zien dat haar handen trilde. Zelfs al wilde de vrouw ze wegstoppen voor hem, het was al te laat daarvoor. Een lichte steek van berouw was voelbaar door Ferns woede. Maar het duurde maar voor een seconde. Hoe durfde ze zijn vader zo in een gesprek te gooien. Hij zou het gedrag absolute niet goedkeuren van Fern en dat wist de koning maar al te goed. De hand van Fern schoof onbewust weer naar diens ribben en hij wreef eroverheen. Niet dat het veel tijd duurde dat hij terug naar de realiteit werd gedwongen door de stem van zijn wederhelft. De bitterheid in de vrouw haar stem was overduidelijk nu. Opnieuw was er een steek voelbaar door de koning. Waarom was hij hier ook alweer heen gekomen? Dat was toch niet om een confrontatie aan te gaan?
‘Ik had niet verwacht wat er gebeurde! Denk je werkelijk dat ik het zo had willen zien lopen!’ Ferns nagels maakte ondertussen kleine indeukingen in het hout terwijl de koning naar zijn vrouw keek.
‘Slap aftreksel!’ Fern herhaalde de woorden in woede en kwam overeind uit de stoel. Hoe durfde ze! De neusvleugels van Fern spreiden zich wijd uit, terwijl zijn ogen vuur schoten. ‘Alsof ik hiermee blij ben! Ik slik nog liever een vat vergif!’ Fern gooide zijn armen in de lucht. De man wist niet bepaald waar hij anders zijn armen op dit moment kwijt moest. Jaren van frustratie die, ook door eigen toedoen was opgebouwd leek een eigen wil momenteel te hebben. Niet dat de koning een hand aan zijn vrouw zou leggen. ‘Mijn huwelijk met jou had hoe dan ook geweest Syrna! Alleen niet op een zo korte termijn als we toen hadden!’
Een paar stappen dichterbij. De ogen van de koning stonden momenteel op standje moord. Jaren van frustratie die waren verdronken. ‘Maar blijkbaar was jij in de veronderstelling dat ik voor een ander zou kiezen! Was het niet duidelijk genoeg dat ik voor jou zou kiezen? Was het niet duidelijk genoeg dat JIJ! Jij alles voor mij betekende!’ De handen van de koning schoten omhoog terwijl hij naar Syrna keek.
‘Je hebt mij zelf uitgenodigd Syrna! Je deur was niet op slot!’ Syrna was ook klaar voor hem blijkbaar. De handen werden op haar heupen gezet en haar ogen vernauwde zich. Niet dat deze er lang in verbleven, want al snel gooide syrna haar handen omhoog terwijl ze sprak. ‘Wil ik überhaupt weten hoeveel onwetende jongedames jij bezwangerd heb, louter omdat haar deur niet op slot was?’ Fern balde zijn vuisten en snoof diep in. ‘Één! Één Syrna!’ De vuist die net gevormd was schoot de lucht in. Niet als aanval maar als verduidelijking. Een vinger volgde het woord op. Voor de koning zichzelf had kunnen tegenhouden was het woord al van zijn tong gerold. Even stond de koning naar zijn vinger te staren. Wat had hij nu net gezegd? Tevens had hij dat daadwerkelijk gezegd en uitgebeeld met een vinger…… De kleur die de man eerder in zijn gezicht had leek zo snel te vertrekken uit zijn gezicht dat het bijna zou kunnen lijken dat Fern ter plekken dood zou gaan. Dat zou waarschijnlijk toch wel gebeuren nu dat hij zijn grootste blunder eruit had gegooid.
Een ongekende paniek stak de kop op in de ingewanden van de koning. De jaren dat hij dit onder het tapijt had geveegd, waren met een woord en een gebaar te niet gedaan. En dat rechtstreeks tegen de persoon waar hij het juist voor verborgen had gehouden. Syrna zelf. De paniek was nog net niet leesbaar in de ogen van de man. Met een sputterend geluid waar geen knoop aan vast te knopen was stond Fern voor zijn ziedende vrouw. Waarom kwamen de woorden er niet uit… Het geheim dat al …15 jaar? Nee langer? Of korter? Wat het ook was de koning had de woorden hardop gezegd. De kleur van Fern was nog steeds niet terug gekomen.
Fern sputterde weer in een poging de boel te redden. ‘Het was niet dat de deur niet op slot zat….. er was compleet geen deur….. in dit geval….’De woorden waren zacht maar wel deels verstaanbaar. Fern zijn ogen waren overal op gericht behalve in de richting van zijn vrouw. Misschien moest hij toch wel naar haar kijken…. Voor het geval dat er een messen set ergens vandaan zou komen. ‘…. Ik bedoel…. Eilena… was… en drank…. jong..en stom…boos…. ’ De realisatie kwam helaas te laat voor de koning. Dit zou zijn verhaal niet helpen. Dit was zijn eigen graf graven, zichzelf erin gooien en nog even het gat opvullen in een. Tuurlijk hield hij van Syrna maar dat moment in zijn leven was hij gekwetst en compleet bezopen geweest.
‘Ik had niet verwacht wat er gebeurde! Denk je werkelijk dat ik het zo had willen zien lopen!’ Ferns nagels maakte ondertussen kleine indeukingen in het hout terwijl de koning naar zijn vrouw keek.
‘Slap aftreksel!’ Fern herhaalde de woorden in woede en kwam overeind uit de stoel. Hoe durfde ze! De neusvleugels van Fern spreiden zich wijd uit, terwijl zijn ogen vuur schoten. ‘Alsof ik hiermee blij ben! Ik slik nog liever een vat vergif!’ Fern gooide zijn armen in de lucht. De man wist niet bepaald waar hij anders zijn armen op dit moment kwijt moest. Jaren van frustratie die, ook door eigen toedoen was opgebouwd leek een eigen wil momenteel te hebben. Niet dat de koning een hand aan zijn vrouw zou leggen. ‘Mijn huwelijk met jou had hoe dan ook geweest Syrna! Alleen niet op een zo korte termijn als we toen hadden!’
Een paar stappen dichterbij. De ogen van de koning stonden momenteel op standje moord. Jaren van frustratie die waren verdronken. ‘Maar blijkbaar was jij in de veronderstelling dat ik voor een ander zou kiezen! Was het niet duidelijk genoeg dat ik voor jou zou kiezen? Was het niet duidelijk genoeg dat JIJ! Jij alles voor mij betekende!’ De handen van de koning schoten omhoog terwijl hij naar Syrna keek.
‘Je hebt mij zelf uitgenodigd Syrna! Je deur was niet op slot!’ Syrna was ook klaar voor hem blijkbaar. De handen werden op haar heupen gezet en haar ogen vernauwde zich. Niet dat deze er lang in verbleven, want al snel gooide syrna haar handen omhoog terwijl ze sprak. ‘Wil ik überhaupt weten hoeveel onwetende jongedames jij bezwangerd heb, louter omdat haar deur niet op slot was?’ Fern balde zijn vuisten en snoof diep in. ‘Één! Één Syrna!’ De vuist die net gevormd was schoot de lucht in. Niet als aanval maar als verduidelijking. Een vinger volgde het woord op. Voor de koning zichzelf had kunnen tegenhouden was het woord al van zijn tong gerold. Even stond de koning naar zijn vinger te staren. Wat had hij nu net gezegd? Tevens had hij dat daadwerkelijk gezegd en uitgebeeld met een vinger…… De kleur die de man eerder in zijn gezicht had leek zo snel te vertrekken uit zijn gezicht dat het bijna zou kunnen lijken dat Fern ter plekken dood zou gaan. Dat zou waarschijnlijk toch wel gebeuren nu dat hij zijn grootste blunder eruit had gegooid.
Een ongekende paniek stak de kop op in de ingewanden van de koning. De jaren dat hij dit onder het tapijt had geveegd, waren met een woord en een gebaar te niet gedaan. En dat rechtstreeks tegen de persoon waar hij het juist voor verborgen had gehouden. Syrna zelf. De paniek was nog net niet leesbaar in de ogen van de man. Met een sputterend geluid waar geen knoop aan vast te knopen was stond Fern voor zijn ziedende vrouw. Waarom kwamen de woorden er niet uit… Het geheim dat al …15 jaar? Nee langer? Of korter? Wat het ook was de koning had de woorden hardop gezegd. De kleur van Fern was nog steeds niet terug gekomen.
Fern sputterde weer in een poging de boel te redden. ‘Het was niet dat de deur niet op slot zat….. er was compleet geen deur….. in dit geval….’De woorden waren zacht maar wel deels verstaanbaar. Fern zijn ogen waren overal op gericht behalve in de richting van zijn vrouw. Misschien moest hij toch wel naar haar kijken…. Voor het geval dat er een messen set ergens vandaan zou komen. ‘…. Ik bedoel…. Eilena… was… en drank…. jong..en stom…boos…. ’ De realisatie kwam helaas te laat voor de koning. Dit zou zijn verhaal niet helpen. Dit was zijn eigen graf graven, zichzelf erin gooien en nog even het gat opvullen in een. Tuurlijk hield hij van Syrna maar dat moment in zijn leven was hij gekwetst en compleet bezopen geweest.
-
Syrna van Roudan
- Posts: 66
- Joined: 12 Jul 2016 21:26
Re: Geruchten en de waarheid
Syrna durfde niet langer haaar blik af te wenden van haar echtgenoot. Het leek erop dat ze teveel had gezegd. De man was rood aangelopen en ademde een paar keer zo diep mogelijk in en uit terwijl zijn handen tot vuisten werden gebald aan zijn zijden. Hij had haar nog nooit eerder geslagen terwijl hij nuchter was, maar ze realiseerde zich heel goed dat ze hem tot dit punt gedreven had. Het zou haar in het geheel neit verbazen als er zojuist een grens was overschreden waar ze geen van beiden nog terug konden komen. De koning zijn hand vloog omhoog en oznder dat ze zichzelf tegen kon houden schoof Syrna een pas naar achteren, nog steeds in de verwachting dat de koning haar voor zou stellen aan zijn hand.
Dat gebeurde niet.
Wel stak de man een vinger omhoog, met de woorden: ‘Eén! Eén Syrna!’
Wellicht was het beter geweest als Fern haar wel had geslagen. De woorden op zich waren nog niet zo heel erg, ze had er makkelijk vanuit kunnen gaan dat hij op haar doelde, ware het niet dat de koning naar zijn eigen vinger staarde en langzaam al het bloed uit zijn gezicht verdween. Hij doelde niet op haar en zijn hele houding onderstreepte dat. Hij maakte een ongemakkelijk geluid. ‘Het was niet dat de deur niet op slot zat….. er was compleet geen deur….. in dit geval….’
Syrna voelde zich misselijk en in dit geval had het niets te maken met de baby. Ze legde een hand tegen haar maagstreek en deed licht hoofschuddend een stap naar achteren. Waarom voelde hij zich verplicht om haar meer te vertellen? In dit geval? Waren er nog andere gevallen geweest?
‘…. Ik bedoel…. Eilena… was… en drank…. jong..en stom…boos…. ’
Eilena? Hij wist zelfs precies hoe de vrouw heette! Al die jaren dat zij voor het koninkrijk, de kroon en diens kinderen had gezorgd en de koning zelf had bij een andere vrouw gezeten? Hij had een kind met iemand anders…
Syrna drukte een hand tegen haar mond om een geluid dat dreigde te ontsnappen binnen te houden. Ze knipperde verwoed. Er was niets dat hij had kunnen zeggen dat haar dieper in haar ziel had kunnen raken. Ja, ze had verwacht dat hij door de jaren heen affaires gehad zou hebben, maar ze was er tot op zekere hoogte ook vanuit gegaan dat het nooit langdurig met dezelfde vrouw zou zijn geweest. Dat hij haar in ieder geval het respect zou tonen dat ze verdiende als zijn echtgenote door geen kind te verwekken buiten het huwelijk. Blijkbaar had ze verkeerd gedacht en had ze in het oog van de koning nog minder waarde dan dat ze zelf had verwacht. Negentien jaar huwelijk en dit was hoe het zou eindigen.
Syrna trok haar schouders naar achteren, hief haar hoofd iets op en stak de hand, die even ervoor nog tegen haar mond had gelegen, op om te voorkomen dat Fern verder zou gaan. Ze knipperde wederom om te voorkomen dat de tranen die ze kon voelen branden zouden vallen. ‘Stop. Alstublieft. U heeft mij genoeg verteld hoogheid. Ik zal u niet langer lastig vallen.’
Ze zakte licht door haar knieën en liet haar hoofd iets zakken. Het was het enige afscheid dat hij vandaag van haar zou krijgen. De discussie was voorbij en er was verder niets dat hij zou kunnen zeggen dat haar nog kon raken. Ze draaide zich van Fern af en liep met een rechte rug richting de deur. ‘Ik wens u een fijne voortzetting van uw dag hoogheid.’
Met een trillende hand opende Syrna de deur, stapte naar buiten en sloot hem zonder verder nog een woord te zeggen. Eenmaal buiten het zicht van de koning ademde ze diep in en uit. De donkerharige vrouw veegde een verdwaalde traan van haar gezicht en legde wederom een hand op haar buik. Dit was slechts het volgende obstakel dat de goden voor haar voeten gooiden waar ze overheen zou moeten stappen. Voor nu voelde het alsof haar echtgenoot een mes in haar hart had gestoken, maar in het belang van iedereen zou ze het wegstoppen en verder gaan. Zij was Syrna van Roudan, koningin van de vruchtbare landen. Moeder van de kroonprins en het land waarop hij stond. Zij was degene die sterk moest ogen voor haar land, haar volk en haar kinderen. En niets dat Fern kon zeggen zou dat kunnen veranderen. Ze kon het niet toestaan.
Dat gebeurde niet.
Wel stak de man een vinger omhoog, met de woorden: ‘Eén! Eén Syrna!’
Wellicht was het beter geweest als Fern haar wel had geslagen. De woorden op zich waren nog niet zo heel erg, ze had er makkelijk vanuit kunnen gaan dat hij op haar doelde, ware het niet dat de koning naar zijn eigen vinger staarde en langzaam al het bloed uit zijn gezicht verdween. Hij doelde niet op haar en zijn hele houding onderstreepte dat. Hij maakte een ongemakkelijk geluid. ‘Het was niet dat de deur niet op slot zat….. er was compleet geen deur….. in dit geval….’
Syrna voelde zich misselijk en in dit geval had het niets te maken met de baby. Ze legde een hand tegen haar maagstreek en deed licht hoofschuddend een stap naar achteren. Waarom voelde hij zich verplicht om haar meer te vertellen? In dit geval? Waren er nog andere gevallen geweest?
‘…. Ik bedoel…. Eilena… was… en drank…. jong..en stom…boos…. ’
Eilena? Hij wist zelfs precies hoe de vrouw heette! Al die jaren dat zij voor het koninkrijk, de kroon en diens kinderen had gezorgd en de koning zelf had bij een andere vrouw gezeten? Hij had een kind met iemand anders…
Syrna drukte een hand tegen haar mond om een geluid dat dreigde te ontsnappen binnen te houden. Ze knipperde verwoed. Er was niets dat hij had kunnen zeggen dat haar dieper in haar ziel had kunnen raken. Ja, ze had verwacht dat hij door de jaren heen affaires gehad zou hebben, maar ze was er tot op zekere hoogte ook vanuit gegaan dat het nooit langdurig met dezelfde vrouw zou zijn geweest. Dat hij haar in ieder geval het respect zou tonen dat ze verdiende als zijn echtgenote door geen kind te verwekken buiten het huwelijk. Blijkbaar had ze verkeerd gedacht en had ze in het oog van de koning nog minder waarde dan dat ze zelf had verwacht. Negentien jaar huwelijk en dit was hoe het zou eindigen.
Syrna trok haar schouders naar achteren, hief haar hoofd iets op en stak de hand, die even ervoor nog tegen haar mond had gelegen, op om te voorkomen dat Fern verder zou gaan. Ze knipperde wederom om te voorkomen dat de tranen die ze kon voelen branden zouden vallen. ‘Stop. Alstublieft. U heeft mij genoeg verteld hoogheid. Ik zal u niet langer lastig vallen.’
Ze zakte licht door haar knieën en liet haar hoofd iets zakken. Het was het enige afscheid dat hij vandaag van haar zou krijgen. De discussie was voorbij en er was verder niets dat hij zou kunnen zeggen dat haar nog kon raken. Ze draaide zich van Fern af en liep met een rechte rug richting de deur. ‘Ik wens u een fijne voortzetting van uw dag hoogheid.’
Met een trillende hand opende Syrna de deur, stapte naar buiten en sloot hem zonder verder nog een woord te zeggen. Eenmaal buiten het zicht van de koning ademde ze diep in en uit. De donkerharige vrouw veegde een verdwaalde traan van haar gezicht en legde wederom een hand op haar buik. Dit was slechts het volgende obstakel dat de goden voor haar voeten gooiden waar ze overheen zou moeten stappen. Voor nu voelde het alsof haar echtgenoot een mes in haar hart had gestoken, maar in het belang van iedereen zou ze het wegstoppen en verder gaan. Zij was Syrna van Roudan, koningin van de vruchtbare landen. Moeder van de kroonprins en het land waarop hij stond. Zij was degene die sterk moest ogen voor haar land, haar volk en haar kinderen. En niets dat Fern kon zeggen zou dat kunnen veranderen. Ze kon het niet toestaan.