Tijd om te praten

[Pearshi van Roudan]

Met een diepe zucht borg ze haar borduurwerk zorgvuldig op. De jonge vrouw had onverwacht wat vrije tijd gehad toen er wat geschoven was met haar lessen en had de vrije tijd besteed aan borduren in de tuinen. De tuinen stonden nu prachtig in bloei en het was bijna zonde om er niet van te genieten. Pearshi stond langzaam op en streek enkele kreukels uit haar rok. De zon was aan het draaien en de schaduw waarin ze had gezeten zou snel verdwijnen.

Ze pakte dan ook haar spullen en liep naar binnen. Voor ze naar de slaapzaal zou gaan om haar spullen weg te leggen zou ze eerst wat gaan eten. Het was nog geen tijd voor avondeten, maar de donkerharige had haar lunch overgeslagen. Niet omdat ze het niet wilde, maar simpelweg omdat ze het vergeten was. Ze had met haarhoofd ergens anders gezeten. Borduren was altijd een goede manier om na te denken zonder dat het al te veel opviel. Ze had veel om over na te denken de laatste tijd. Kredic van Illarum die haar het hof maakte en ze niet heel goed had geweten hoe ze daarop had moeten reageren. Doordat ze het niet goed had geweten had ze juist dingen gedaan die verkeerd over waren gekomen. Ze zuchtte en vroeg de goden om hulp. De laatste tijd leek ze alles fout te doen. Ze had zelfs nog niet de moed gehad om Halfar onder ogen te komen sinds hij was aangevallen. Ze was een slechte vriendin geweest en had hem niet bezocht toen hij in de ziekenzaal had gelegen. Zelfs nu hij er alweer een tijdje vanaf was had ze hem nog niet opgezocht.

De jonge vrouw liep de eetzaal in en zag dat deze nagenoeg leeg was. Wat ook niet heel vreemd was aangezien veel leerlingen nog les hadden of buiten waren met dit weer. Ze deed een paar passen naar voren en bevroor op haar plek. Haar blik was gericht op een jonge man die rustig zat te eten. Ze voelde hoe zenuwen haar lichaam overnamen en sloot kort haar ogen om rustig te worden. Ze had net nog aan Halfar gedacht, maar niet verwacht om hem nu gelijk tegen te komen. Ze was hier niet klaar voor. Langzaam opende ze haar ogen weer en zuchtte even. Mentaal vertelde ze zichzelf dat ze hier altijd klaar voor moest zijn. Ze was een prinses van Roudan en had geleerd om met alle situaties om te gaan. Tenminste dat had Syrna haar altijd verteld. Ze liep naar de blonde jongen toe maar nam geen plaats. ‘Halfar.’ Ze probeerde de zenuwen zoveel mogelijk uit haar stem weg te laten.

[Halfar van Persh]

Halfar keek op toen iemand zijn naam zei en zag Pearshi tegenover hem staan. Blijkbaar had ze nu wel tijd om met hem in gesprek te gaan. Wellicht in het kader van “liever laat dan nooit”, maar er was ook nog de kans dat haar oudere broer haar aangesproken had op haar indiscretie. Alarn leek erop gebrand te zijn om een goede verstandhouding met Persh te onderhouden en was een missie die vergemakkelijkt werd wanneer de gehele koninklijke familie van Roudan daaraan meewerkte. Met zekerheid durfde Halfar het echter niet te zeggen en daarom zou hij Pearshi het voordele van de twijfel geven. De tiener legde zijn bestek dan ook neer en knikte naar Pearshi ten teken dat hij haar gezien had. ‘Pearshi. Ik hoop dat je in goede gezondheid verkeerd?’

Hij reikte naar de beker warme cider en nam daar een slok uit. Het was verleidelijk om uiting te geven aan zijn teleurstelling door een cynische opmerking te maken, maar hij weerhield zichzelf daarvan. Hij keek naar Pearshi. Ze zag er uitgerust uit, zij het een beetje nerveus en dat was iets dat hij waarschijnlijk op zijn geweten had. Gedeeltelijk dan, ze had het kunnen voorkomen door eerder contact met hem te zoeken. Eerder had het erop geleken dat hij niet aan haar kunnen ontkomen al hij hij de goden erom gevraagd. Hij was gewend geraakt aan haar gezelschap en ineens leek ze niet langer te realiseren dat hij nog bestond.

De jongeman wierp een vluchtige blik op de brief naast zijn bord. Deze was hij aan het lezen geweest voordat Pearshi hem aangesproken had. Het kon wel wachten. Zijn oom drong aan op het feit dat hij zijn naam zo snel mogelijk aan dat van iemand anders diende te verbinden. Zijn bloedlijn moest versterkt worden en wel zo snel mogelijk. Zelf had hij daar nog niet over nagedacht en hij was er in het geheel niet van overtuigd dat hij dat op dit punt wilde. Ja, hij had een zekere verplichting aan zijn land, maar hij zou zich niet op laten haasten in een keuze die zijn leven wederom op de kop zou zetten.

Met een zucht veegde Halfar een paar kruimels van de brief en nam nog een slok cider. Een huwelijk was niet iets weer hij licht over kon denken. Het zou de rest van zijn leven, zijn regeerperiode en nageslacht af laten hangen van een dergelijke beslissing. Als hij verkeerd zou kiezen was er niets dat kon voorkomen dat hij niet zou eindigen als Fern van Roudan. Diep ongelukkig en verstopt in een wereld die een ander niet kon herkennen. Niet iets waar hij zichzelf in zou storten wanneer hij het dacht te kunnen voorkomen. Als hij ervoor zou kiezen om in het huwelijk te treden zou dat zijn met iemand waarvan hij op voorhand had geleerd deze te kunnen vertrouwen. Wanneer ze een toevoeging zou zijn voor zijn functie en zijn persoon.

Hij keek weer naar Pearshi. Tot nu toe had hij weinig gezegd tegen haar, maar hij zou haar op zijn minst uit moeten nodigen om te gaan zitten. Mocht ze besloten hebben om zich toch aan etiquette te houden, zou ze niet gaan zitten totdat hij dat wel zou doen. Het was verleidelijk om haar te laten staan, maar hij was beter opgevoed dan dat. ‘Wil je gaan zitten?’

[Pearshi van Roudan]

Pearshi slikte en kon aan Halfar zien dat hij ergens verrast was dat ze bij hem stond. En het verraste was vast en zeker geen positieve verrassing. Ze had hem te lang genegeerd en stond nu zonder waarschuwing voor hem. ‘Pearshi. Ik hoop dat je in goede gezondheid verkeerd?’ de donkerharige haar grip verstevigde om het mandje dat ze bij zich had en ze voelde haar hartslag omhoog schieten. Ja hij sprak tegen haar, maar ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat het meer een sociale verplichting was dan dat hij daadwerkelijk met haar wilde praten. Ze boog haar hoofd heel licht en wist een kleine glimlach op haar gezicht te krijgen. ‘Ik verkeer in goede gezondheid, dank je wel.’

‘Wil je gaan zitten?’ Ook nu was het meer formaliteit en voor een kort moment wilde ze zichzelf excuseren. Alleen zou ze zichzelf enorm voor schut zetten als ze nu weg zou lopen en daarbij zou ze de kans die ze nu kreeg om haar fout recht te zetten teniet doen. De donkerharige zette het mandje met haar borduurwerk op het bankje naast zich toen ze plaats nam. ‘Halfar ik..’ ze stopte en haalde diep adem. ‘Ik hoop dat alles goed is met je. Ik wil ook mijn excuses maken dat ik je niet eerder heb opgezocht. Ik zal geen excuus verzinnen dat ik te druk was, dat verdien je niet.’ Ze zocht oogcontact met de blonde jongen. ‘Ik kan het me goed voorstellen dat je het me kwalijk neemt dat ik je niet heb opgezocht sinds de aanval. Om eerlijk te zijn was ik bang.’ Ze wende haar blik beschaamd af en keek naar haar handen die gevouwen op haar schoot lagen. ‘Ik ben nog steeds bang.’ Dat laatste had ze er heel zacht aan toegevoegd. ‘Het feit dat iemand door de defensies van de school heeft kunnen breken en ondanks onze beschermde identiteit toch jou heeft kunnen aanvallen. Wie zegt dat er niet nog anderen binnen de schoolmuren zijn die het op iemand van ons te voorzien?’ ze zweeg weer en schudde heel zacht haar hoofd. Het was haar angst, maar op dit moment draaide het niet om haar. Ze was hier om haar excuses te maken aan Halfar in de hoop hun vriendschap misschien weer te kunnen opbouwen. Zelfs nu ze het hof gemaakt werd door Kredic van Illarum kon ze niet ontkennen dat ze graag met Halfar om ging.

‘Maar mijn angsten zijn hoogstwaarschijnlijk ongegrond en ik zal ermee moeten leren leven.’ Ze keek weer naar de jonge man. ‘Ik kan enkel hopen dat je het me kan vergeven dat ik je niet eerder heb opgezocht. Het was fout van me en ik dacht enkel aan mezelf terwijl ik er juist voor jou had moeten zijn.’

[Halfar van Persh]

‘Halfar ik..’ Hij kon haar diep adem horen halen, maar ze was wel gaan zitten. De donkerharige voelde zich overduidelijk niet op prijs, maar Halfar wist niet hoe hij haar gerust kon stellen. Sterker nog; hij was er nog niet van overtuigd of hij dat op dit punt wilde. ‘Ik hoop dat alles goed is met je. Ik wil ook mijn excuses maken dat ik je niet eerder heb opgezocht. Ik zal geen excuus verzinnen dat ik te druk was, dat verdien je niet.’

Dat was in ieder geval een kleine zege. Hij hield er niet van wanneer mensen geheel eerlijk tegen hem waren. Het feit dat hij hier aan tafel zat zou genoeg moeten zeggen omtrent zijn gezondheid. Hij had lang genoeg op de ziekenafdeling gelegen dat het er haast op leek dat hij een serieuze aandoening had. Dat Pearshi dat niet gezien had, dat lag geheel bij haarzelf. Voorheen leek hij niet in staat te zijn geweest om afstand van haar te verkrijgen en op het moment dat hij eraan gewend raakte verdween ze ineens. ‘Ik kan het me goed voorstellen dat je het me kwalijk neemt dat ik je niet heb opgezocht sinds de aanval. Om eerlijk te zijn was ik bang.’

De tiener trok een wenkbrauw op. Zij was bang geweest? Ze hadden geen van beide de luxe om bang te zijn, maar als ze zichzelf inderdaad niet over de emotie heen had kunnen zetten om hem te bezoeken, waarom had ze dan evenmin de moeite genomen om hem te schrijven? Dat was iets waarbij persoonlijk contact niet vereist werd en er op hetzelfde moment interesse getoond werd. ‘Ik ben nog steeds bang.’
En toch stond ze nu wel voor zijn neus. Maakte dat haar automatisch dapper? Het begon er steeds meer op te lijden dat ze inderdaad een uitbrander van haar broer had ontvangen. ‘Het feit dat iemand door de verdedigingen van de school heeft kunnen breken en ondanks onze beschermde identiteit toch jou heeft kunnen aanvallen. Wie zegt dat er niet nog anderen binnen de schoolmuren zijn die het op iemand van ons te voorzien? Maar mijn angsten zijn hoogstwaarschijnlijk ongegrond en ik zal ermee moeten leren leven.’

Pearshi haar overactieve fantasie was overduidelijk aan het werk geweest de afgelopen periode. Halfar schudde lichtjes zijn hoofd. ‘Er is geen risico. Het was iemand uit mijn eigen huishouden en de zaken worden afgehandeld. Alle betrokkenen worden op dit moment opgepakt en vervolgd. Hij kwam uit vertrouwde kringen en wist dus hoe Iriëna en ik eruit zien. Jij loopt geen risico, zelfs al ga je met mij om.’

Waarschijnlijk werkte het ook in haar voordeel dat ze absoluut niet de uitstraling van een prinses had. Dit was ook de enige situatie waarin het mogelijkerwijs in haar voordeel kon werken. Zijn lippen krulden zich in een sardonische grijns omhoog. ‘Ik kan enkel hopen dat je het me kan vergeven dat ik je niet eerder heb opgezocht. Het was fout van me en ik dacht enkel aan mezelf terwijl ik er juist voor jou had moeten zijn.’
‘Ik zal je vergeven,’ antwoordde Halfar op milde toon. ‘Je bent niet mijn verloofde, ik kan dergelijke verwachtingen nauwelijks van je hebben. Je eigen veiligheid komt natuurlijk op de eerste plaats, ik ben slechts een kennis.’

[Pearshi van Roudan]

Halfar begon met de uitleg waarom ze niet bang hoefde te zijn en ze kon een bepaalde spanning van haar schouders voelen glijden. Tegelijker tijd vroeg ze zich af waarom iemand binnen Persh hem wilde aanvallen. Als ze er goed over nadacht kon ze dat ergens wel raden, maar toch. Ze kon het niet volledig begrijpen. ‘Ik zal je vergeven,’ ze werd uit haar gedachten gehaald en keek naar de blonde jongen. ‘Je bent niet mijn verloofde, ik kan dergelijke verwachtingen nauwelijks van je hebben. Je eigen veiligheid komt natuurlijk op de eerste plaats, ik ben slechts een kennis.’

‘Nee je bent niet slechts een kennis.’ De woorden waren eruit voor ze er erg in had. De jonge vrouw voelde haar wangen rood kleuren en wist dat ze dit op een hele andere manier had moeten brengen. Haar blik wende ze dan ook iets af van de jongen en haalde diep adem. ‘Wat ik bedoel is dat ik je niet zie als slechts een kennis. Ik had gehoopt op een vriendschap en ik realiseer me heel goed dat ik me niet als een vriend heb gedragen de laatste tijd.’ Ze richtte haar blik weer op Halfar. ‘Toch zou ik graag een kans krijgen om te bewijzen dat ik meen wat ik zeg. Anders had ik hier nu niet gezeten.’ Ze pakte een kan water en schonk wat voor zichzelf in. Haar hart ging tekeer van de zenuwen en ze moest zichzelf even herpakken.

‘Ik weet dat Alarn met je heeft gesproken, maar dat is niet de reden dat ik hier nu zit. Ja hij heeft me aangesproken maar ik ben hier omdat ik het oprecht goed wil maken. Niet omdat hij vind dat ik dat moet doen. Ik weet dat mijn gedrag de laatste tijd niet hoort zoals ik me behoor te gedragen. Er zijn voor mij vele zaken veranderd waar ik mee moet leren omgaan. En het heeft twijfels opgeroepen of het de juiste keuzes zijn, maar ik realiseer me heel goed dat dat geen reden is om mijn vrienden te vergeten. Ik hoop dat je mij die kans wilt geven om dat aan je te bewijzen. Niet vanuit de verwachtingen die bij onze posities horen, maar vanuit persoonlijk vlak.’

[Halfar van Persh]

Vriendschap? Momenteel leken verschillende leden van het Roudaanse koningshuis hem vriendschap te bieden. Dat Alarn het hem bood was op zich niet heel erg verrassend, maar van Pearshi had hij het niet verwacht. Halfar draaide zich naar Pearshi toe, waarbij hij een been over de bank gooide zodat hij echt naar haar kon kijken. Onder normale omstandigheden was het geen onderwerp dat hij aan zou snijden, maar zelfs nu gaf de brunette gemengde signalen af en hij wilde wel weten waar hij aan toe was. Ze had er alle schijn van dat ze verdekt met het flirtte, maar aan de andere kant had ze hem een hele tijd genegeerd en nu stelde ze vriendschap voor. Hij had haar reeds de voorzet gegeven door haar niet zijn verloofde te noemen, maar haar reactie gaf nauwelijks duidelijkheid.

‘Vriendschap Pearshi? Is dat alles waar je naar op zoek bent?’ Halfar voelde zijn gezicht warm worden, maar wendde zijn blik niet af. ‘De afgelopen periode heb je mij namelijk de indruk gegeven dat je mij aanmoedigde om te onderzoeken of er meer zou kunnen ontstaan tussen ons. Tot op een punt dat ik zelf overwoog om de woorden van jouw vader terzijde te schuiven. Nu twijfel ik echter aan jouw intenties.’

Hij reikte naar haar hand en sloot zijn vingers zacht om haar bleke huid. ‘Ik zal niet ontkennen dat je mij verward met je gedragingen. Het ene moment lijk je inderdaad mijn vriendschap te zoeken, het andere moedig je mij aan om meer te zoeken. Wanneer ik begin te geloven dat je inderdaad attenties wil die voorbij vriendschap gaan beledig je mijn functie en persoon, maar op hetzelfde moment voeg je jezelf zo vaak bij mij dat ik nagenoeg niet de kans heb iemand anders te ontmoeten. Het feit dat je mij niet onder ogen hebt durven te komen de afgelopen periode laat ik nu nog buiten beschouwing, maar ik hoop dat je dit punt mij in ieder geval de vriendelijkheid wil tonen door mij duidelijkheid te geven.’

Een man met meer zelfvertrouwen zou er wellicht gewoon voorgegaan zijn, maar dat was iets dat hij zich niet eens zou kunnen veroorloven. Hij wierp een korte blik op de brief, die hij even ervoor nog aan de kant had gegooid. Het begon er toch verdacht vele op te lijken dat hij zich de woorden van zijn oom wel aantrok. Niet dat hij zich op zou laten jagen, zelfs al realiseerde hij zich heel goed dat hij de enige in zijn familie was die zijn naam door zou kunnen geven. Wat wel belangrijk was om te weten, was wanneer een jongedame geen interesse had. Zeker wanneer het Pearshi aanging, want Fern van Roudan had reeds aangegeven dat hij geen interesse had om hun huizen met elkaar te verbinden. Als hij stappen zou ondernemen om zich met haar te verloven, dan moest hij wel zeker weten dat ze daarvoor open stond. Het kon er namelijk heel goed voor zorgen dat er spanning tussen Fern van Roudan en hemzelf zou ontstaan en hij wist niet of hij dat wilde.

[Pearshi van Roudan]

‘Vriendschap Pearshi? Is dat alles waar je naar op zoek bent?’ de jonge prinses slikte en deed moeite om haar blik niet af te wenden. ‘De afgelopen periode heb je mij namelijk de indruk gegeven dat je mij aanmoedigde om te onderzoeken of er meer zou kunnen ontstaan tussen ons. Tot op een punt dat ik zelf overwoog om de woorden van jouw vader terzijde te schuiven. Nu twijfel ik echter aan jouw intenties.’ Ze verstijfde en voelde haar wangen rood worden. Halfar zijn hand sloot zich om de hare en hij kon ongetwijfeld de spanning in haar lichaam voelen. Haar intenties waren precies geweest zoals ze ze had voorgedaan. En dat zou niet veranderd zijn als Kredic van Illarum haar niet het hof zou maken. Waarom moesten de goden het haar zo moeilijk maken?

‘Ik zal niet ontkennen dat je mij verward met je gedragingen. Het ene moment lijk je inderdaad mijn vriendschap te zoeken, het andere moedig je mij aan om meer te zoeken. Wanneer ik begin te geloven dat je inderdaad attenties wil die voorbij vriendschap gaan beledig je mijn functie en persoon, maar op hetzelfde moment voeg je jezelf zo vaak bij mij dat ik nagenoeg niet de kans heb iemand anders te ontmoeten. Het feit dat je mij niet onder ogen hebt durven te komen de afgelopen periode laat ik nu nog buiten beschouwing, maar ik hoop dat je dit punt mij in ieder geval de vriendelijkheid wil tonen door mij duidelijkheid te geven.’

Nu wende ze haar blik wel af. Halfar had gelijk en verdiende een uitleg. Kort sloot ze haar ogen en ademde diep in. Ze hoopte zo haar zenuwen wat de kalmeren. ‘Op dit moment weet ik niet meer waar ik naar opzoek ben.’ Terwijl ze sprak was ze de jonge man weer aan gaan kijken. ‘Het is waar dat ik de hoop had op meer dan vriendschap. En het is geen excuus als ik zeg dat er veel veranderd is. De man die mij het hof mag maken zet mij aan het twijfelen. Zo erg dat ik niet meer zeker ben van wat ik nou wil. Ik mag je heel graag Halfar, maar op dit moment kan ik je niet eerlijk antwoorden wat mijn intenties zijn. Die weet ik zelf namelijk niet.’ Het was gezegd. Eerlijker had ze niet kunnen antwoorden. Het was ongetwijfeld een antwoord die voor Halfar niets zou verhelderen, maar kon ze iets verhelderen wat ze zelf niet helder had? Het zou zo makkelijk zijn als ze zelf zou weten wat ze wilde.

[Halfar van Persh]

Pearshi had haar blik afgewend. Hij kon haar in horen ademen en wist dat haar antwoord niet lang op zich zou laten wachten. Ze had zich nog niet eerder het type getoond dat langdurig over dingen nadacht, zelfs wanneer dat in sommige situaties wellicht beter zou zijn. In dit geval durfde Halfar met enige vorm van zekerheid te zeggen dat het voor hem beter zou zijn wanneer ze uit emotie zou reageren en niet vanuit haar verstand. Op die manier zou hij in ieder geval zeker zijn dat het geen antwoord was dat hem tegemoet probeerde te komen. ‘Op dit moment weet ik niet meer waar ik naar opzoek ben.’

Halfar trok zijn hand terug. Dat was in ieder geval een antwoord. Haar blik was inmiddels weer omhoog gekomen en het stelde hem gerust dat ze in ieder geval het fatsoen had om naar hem te kijken voordat ze verder ging. Want daar had het alle schijn van, dat ze verder zou gaan…
‘Het is waar dat ik de hoop had op meer dan vriendschap. En het is geen excuus als ik zeg dat er veel veranderd is. De man die mij het hof mag maken zet mij aan het twijfelen. Zo erg dat ik niet meer zeker ben van wat ik nou wil. Ik mag je heel graag Halfar, maar op dit moment kan ik je niet eerlijk antwoorden wat mijn intenties zijn. Die weet ik zelf namelijk niet.’

Ze had de hoop gehad op meer? Dat klonk als iets dat niet langer van toepassing was. Pearshi mocht dan wel beweren dat ze niet zeker wist wat ze wilde, maar het begin van haar zin verklaarde toch heel iets anders. Men sprak alleen in over dingen in de verleden tijd wanneer het niet niet langer de wens was. Onbewust had ze dus al een keuze gemaakt schijnbaar. Als dat het geval was had het voor hem geen enkele meerwaarde om te onderzoeken of ze hem in de toekomst bij zou kunnen staan in zijn functie. Ze moest ervoor open staan om zijn attenties te ontvangen, anders zou hij zijn tijd net zo goed aan iemand anders kunnen spenderen. Het enige dat er dan tegenover moest staan was dat ze hem de ruimte zou geven om dat te doen.

En toch vroeg hij zich af wie de ommekeer in gedachten had veroorzaakt. Het was niet zo dat hij zichzelf ijdel wilde noemen, maar iemand moest van goede huize komen als een jongedame dacht beter te kunnen. Ja, dat klonk arrogant, maar was het niet. Hij was en bleef tenslotte koning, was niet onaardig om naar te kijken en niet moeilijk in de omgang. Er zouden jongedames zijn die hem zonder twijfel als de hoofdprijs zouden beschouwen. Wellicht moest hij daarom Pearshi de vraag stellen die hij eerder ook aan haar broer had gesteld en hopen dat zij hem wel zou vereren met een duidelijk antwoord. Hij wendde zijn blik dan ook niet af op het moment dat hij vroeg: ‘Wie maakt jou het hof?’

[Pearshi van Roudan]

Er viel een stilte na haar antwoord en die stilte maakte Pearshi alleen maar zenuwachtiger. Het feit dat Halfar zijn hand tijdens haar antwoord had terug getrokken hielp er niet aan mee. Ze begreep heel goed dat dit een antwoord was waar de jonge koning totaal niets mee kon. Het zorgde bij haar al voor enorm veel verwarring, laat staan wat het effect op hem zou zijn. De blonde jongen leek na te denken en ergens was Pearshi opgelucht toen hij aanstalten maakte om te spreken. ‘Wie maakt jou het hof?’ de vraag was er één waar ze geen antwoord op wilde geven. Niet omdat ze niet eerlijk wilde zijn, maar omdat de jonge prinses zeker wist dat Halfar dat genoeg redenen zou vinden om te stoppen met het ontdekken of er meer zou kunnen zijn tussen hun. Maar dat was al op een punt beland dat ze zelf niet meer wist wat ze wilde. Koningin Syrna haar wens was duidelijk, Pearshi zou in haar ogen een huwelijk met Halfar aan gaan in plaats van Kredic van Illarum. Echter had die tweede Pearshi zo aan het twijfelen gebracht dat ze niet meer wist wat ze nou wilde.

Halfar zijn blik was nog altijd op haar gericht en het duurde veel te lang voor ze antwoord gaf. Daar was ze zich pijnlijk van bewust. ‘Voor ik daar antwoord op geef wil ik zeker weten dat het wel een antwoord is dat je wilt horen.’ Ze bleef hem aankijken. ‘Ik ben bang dat het antwoord tussen ons in komt te staan en ik heb mijn moeder beloofd dit voor nu nog stil te houden. Ik wil die belofte niet breken als er ook maar een kans bestaat dat het werkelijk tussen ons in komt te staan, nog meer dan dat mijn afwezigheid de laatste periode al gedaan heeft. Al is dat de enige reden dat ik overweeg om mijn belofte aan mijn bresen te verbreken. Maar het breken van die belofte is het me niet waard als dat betekend dat het nog meer tussen ons in komt te staan. Dus voor nu vraag ik je om je vraag nog een keer te overwegen.’ Ze zweeg, wende haar blik af en ademde diep in. Heel kort hield ze haar adem vast en probeerde te ontspannen. Dat de vraag gesteld zou worden had ze geweten, maar ze had gehoopt dat dat nog een langere tijd uitgesteld had kunnen worden. Naïef vanuit haar kant, dat wist ze. Ze was de dochter van Syrna van Roudan, dat werd haar vaak genoeg voor de voeten geworpen. Ze zou moeten weten hoe ze moest handelen en al helemaal niet onzeker moeten zijn over haar handelen. Toch wist ze zeker dat ze in het geheel niet op haar moeder leek en dat ze absoluut geen prinses materiaal was. Hoe hard ze het ook probeerde, ze leek elke keer weer de verkeerde keuzes te maken. Wederom ademde Pearshi diep in en probeerde te ontspannen. ‘Soms denk ik wel eens dat dingen makkelijker zouden zijn zonder vast te zitten aan titels, verplichtingen en verwachtingen.’ Het was niet echt de bedoeling geweest om dat hard op te verwoorden, maar het was niets wat ze nu terug kon nemen. Misschien was het nu verstandiger om zichzelf te excuseren en weg te gaan, maar dat was iets waar ze zichzelf niet toe kon zetten.

[Halfar van Persh]

Halfar keek voor en moment naar het plafond. Auryn beware hem. De prinses van de vruchtbare landen was op geen enkele manier in staat om iets op de makkelijke manier te doen. Ze was de eerste prinses binnen het koningshuis van Roudan in generaties en werd op handen gedragen door zowel haar familie als haar volk. Ze was verwend en hoe meer Halfar van Pearshi zag hoe sterker hij zich af begon te vragen of dat in dit geval een goed iets was. Hij kon haar wereldvreemd noemen en er was niemand die het niet met hem eens zou zijn. Zelfs haar eigen vader niet en die was in zijn eigen recht excentriek te noemen.
‘Laat maar Pearshi. Ik wens jou en de man die jou het hof maakt een ontdekkende periode van samenhang. Dat de goden jullie mogen zegenen met een gelijkwaardig karakter en een kennismaking die jullie geluk brengt’ zei Halfar terwijl hij zijn been weer over de bank heen tilde en zijn aandacht weer op zijn bord richtte. Niet dat er nog veel op lag, maar hij was een gezonde jongeman en een eveneens gezonde eetlust. Dat betekende dat hij zijn bord leeg zou eten en misschien zelfs nog wel voor een tweede keer zou vullen. Hij brak een stuk brood af en stopte dat zin zijn mond. Terwijl hij kauwde vouwde hij de brief van zijn oom op en stopte deze in zijn zak. Hij was zich er terdege bewust van dat de stilte tussen hen iets te lang voort duurde, maar hij was niet van plan om zich verder te verlagen door vragen te stellen over iets waar Pearshi overduidelijk geen antwoord op wilde geven. Wie haar op dit punt ook het hof maakte, hij wenste de man veel succes.
‘Ik hoop dat jouw ouders zich in goede gezondheid bevinden?’ vroeg hij na een moment. Hij had naar haar gezondheid geïnformeerd. Het beleefde dat een kennis zou doen was eveneens informeren naar haar familie en dat was een stap die simpel genoeg was om te nemen. Zij had de verwachting om op vriendschappelijke voet met hem te blijven staan terwijl zij met zichzelf overeen kwam welke verwachting ze van hem had, maar Halfar wist nog niet zo goed of hij zich daar in kon vinden. Hij was geduldig met haar geweest, maar kon zich het soort tijd waar zij nu om vroeg helemaal niet veroorloven. Wellicht was vriendschap het enige waar ze op kon rekenen tegen de tijd dat ze had ontdekt wat ze precies wilde. Daar stond ook tegenover dat het op dit moment een heel slecht idee leek om te kijken of er meer tussen hen kon ontstaan. Het feit dat iemand anders haar het hof maakte liet hij dan nog even buiten beschouwing. Onderaan de streep had hij iemand nodig op wie hij kon bouwen, die hem aanvulde en niet zijn functie onderschatte en zelfs ondermijnde. Wellicht was er iemand anders die dat niet als een probleem zou beschouwen, maar voor nu was hij niet die man.



Nano 505