Weerwolf verbrandingen 963

[Kathelynn]

‘Weerwolven. Specifieker, de Weerwolf verbrandingen van 963.’ Kathelynn keek naar de leerlingen in het lokaal en liet een korte stilte vallen. De rijen met tafeltjes en tieners met elk een verschillende achtergrond. Het was even wennen omdat de invulling van de wijze waarop ze over de geschiedenis iets anders zou moeten, maar geschiedenis leefde voor haar. Het was geen grote uitdaging om de wijze waarop om te gooien. De geschiedenis van Era was in de eerste plaats iets dat oraal doorgegeven werd en over het algemeen luisterden Eranezen wel wanneer ze sprak. Ze glimlachte dan ook naar de leerlingen. ‘Niet erg leuk, maar voordat ik aan jullie ga vertellen hoe het plaats heeft gevonden leg ik kort uit hoe het zich kon vormen.’
Ze schraapte kort haar keel en leunde met haar heup tegen haar bureau. ‘Mensen hebben de zetel van macht gekregen van de Goden omdat zij, als één van de zwakkere rassen ten alle tijde een weloverwogen keuze zouden kunnen maken om alle fracties in het oog te kunnen houden. Als het goed is hebben jullie allemaal tijdens het eerste jaar aan Cameno geleerd over de eerste koning, die heerste over heel Era. De eerste koning van Era verdeelde zijn rijk onder zijn drie zonen, de huidige koningshuizen van ons rijk. Persh, Illarum en Roudan. De andere rassen accepteerden het leiderschap van de Mens, zolang de Blauwe ster in de lucht te vinden is. Alsnog zijn er facties die een meerdere erkennen binnen hun ras. Bij Vampiers is dit een “Oudere” en bij Sirenes is het de “Top”. Om jullie slechts een paar voorbeelden te geven. Bij Weerwolven is het een Alfa.’
Nu liep Kathelynn om haar bureau heen en ging aan haar bureau zitten. Ze kruiste haar enkel en nam een moment de leerlingen op. Er was nog niemand die zijn of haar hand opgestoken had op dit punt en dus zou ze verder kunnen gaan.
‘Weerwolven hebben één van de meest complexe hiërarchie in Era. Hoe deze in zijn werking gaat zal ik niet met jullie delen, dit is voor Impasi Caine. Wat in deze situatie belangrijk is om te weten is dat er altijd een mannelijke Weerwolf is die de baas wil zijn en in 963 werd één van hen te groot voor zijn eigen schoenen.
Het was de zomer van 963 en een Weerwolf besloot onder de Blauwe ster om koning Acondir van Persh uit te dagen over het recht om te regeren. Laten we eerlijk zijn, dat is nooit een goed idee. –ze lachte zacht- Een koning is gedwongen om zo snel mogelijk te reageren om grootschalige onrust in zijn land te voorkomen. Deze Weerwolf, Belz, was een Alfa. Een leider onder de Weerwolven die zijn gelijke nog niet gevonden had en genoeg roedels onder zijn invloed had kunnen brengen om het op te nemen tegen een koning. Het doel? Zelf koning worden.’
Ze maakte een gebaar om aan te geven dat het een logisch conclusie was. Voor een Weerwolf zou het dat wellicht ook zijn. Alfa’s stonden erom bekend dat ze ten alle tijde de baas moesten zijn. Een koning naar de andere wereld helpen om zijn zetel te kunnen stelen was iets dat één van hen op een bepaald moment gegarandeerd zou bedenken. De manier waarop koning Acondir reageerde zou niemand voorspelt kunnen hebben.
‘Koning zijn is niet een loze titel. Het betekend dat er zo nu en dan beslissingen genomen worden die niet leuk zijn voor degene die aan het ontvangende eind staat. De eerbare oplossing zou zijn om Weerwolven die deelnamen aan de coup op te pakken en te straffen, maar een koning kan niet alleen in straf handelen. Hij moet ook voorkomen dat anderen een idee krijgen en daarom was dat niet wat de koning deed. In plaats daarvan legde hij contact met de koningen van Illarum en Rouden. De drie koningen kwamen samen en maakten een pact, waarbij besloten werd om Weerwolven die betrokken waren bij de mannen die zich opmaakten voor de strijd opgepakt zouden worden. Broers, zussen. Vrouwen en kinderen. Zelfs ouders.
Nou, wat belangrijk is om te weten over Weerwolven is dat ze niet alleen met overtuiging bepalen wie er de baas is. Wanneer ze om iemand geven zullen ze ook alles doen om ervoor te zorgen dat diegene veilig is. Het was een makkelijke manier om degenen te vinden waar ze werkelijk naar op zoek waren en in totaal werden er vijfenzeventig Weerwolven uit de drie koninkrijken opgepakt. Veertien uit Roudan, éénentwintig uit Illarum en maar liefst veertig uit Persh. Alsnog was Belz niet één van hen die opgepakt werd, maar uiteindelijk werd zijn vrouw opgepakt.’
Eén van de Weerwolven in het lokaal floot onheilspellend en dat schelle geluid sprak boekdelen. Het was één van de redenen waarom Kathelynn altijd voorzichtig was geweest met het ras. Teveel risico’s. Veel te veel risico’s.
‘Op dat moment legde Belz contact met koning Acondir van Persh. De koningen van alle drie de rijken en de man die zichzelf koning voelde. Wat er precies gezegd is weet natuurlijk niemand. Wat de gevolgen waren?’ Ze imiteerde het geluid van de jonge Weerwolf en zweeg even. Het zou haar niets verbazen als de Weerwolven in het lokaal al wisten wat er was gebeurd. Als de anderen een beetje logisch nadachten zouden ze het ook weten, maar het waren tieners en ze kon het niet van iedereen verwachten.
‘In de winter van 963 werden er vijfenzeventig Weerwolven ter dood veroordeeld. In Amarum, Simmerdal en Kelketrel werden ze levend verbrand om een bericht af te geven naar eenieder die zou willen pogen om een koning uit te dagen. Belz zelf zat niet tussen degene die veroordeeld werden. In ruil voor vijfenzeventig levens redde Belz het leven van zijn echtgenote en won een recht voor de Weerwolven dat geen enkel ander ras heeft. Elke roedel heeft een Alfa, deze Alfa verantwoord zichzelf tegenover een Alfa die het koninkrijk waar ze wonen overziet. Die drie Alfa’s hebben één leider en die leider heeft het recht om zichzelf de koning van de Weerwolven te noemen.
Tijdens de winter van 963 gingen er vijfenzeventig levens verloren om verschillende andere te redden, waaronder de echtgenote van degene die de coup georganiseerd had. De Weerwolven kregen het recht om een koning onder hun eigen soort te erkennen, al heeft deze geen rechten buiten zijn eigen ras. De koningen van de drie rijken betrekken de koning van de Weerwolven in besluiten als een adviseur, maar meer ook niet. De koning van de Weerwolven heeft geen erfpositie zoals de koningen van de drie koninkrijken deze hebben. Wanneer een Alfa persoonlijkheid denkt dat hij sterker is dan de huidige koning zal deze uitgedaagd worden, net als elke andere Alfa.’
Kathelynn leunde met haar ellebogen op de tafel en vouwde haar handen in elkaar. ‘Mijn vraag aan jullie is de volgende: Heeft de term “koning” in dit geval een meerwaarde? Weegt de overwinning op tegen wat verloren is gegaan? En als jullie in de schoenen van de koningen van Era hadden gestaan, hoe hadden jullie gehandeld? Laten we verschillende meningen bespreken.’

[Halfar van Persh]

Halfar kende het verhaal. Het was één van zijn voorouders en die had zijn overpeinzingen met grote zorg opgeschreven in zijn dagboek. Zodra Halfar Barmanees had leren lezen was zijn vader begonnen met het oefenen van scenario’s om hem voor te bereiden op de toekomst. De Weerwolfverbrandingen had er niet heel erg lang geleden tussen gezeten, om hem te leren dat niet alles opgelost kon worden zonder een teken van harteloosheid te laten zien. Samen met zijn vader had hij alle opties doorlopen om te kijken of situatie anders aangepakt had kunnen worden en hoe een dergelijk fiasco in de toekomst voorkomen kon worden.

In eerste instantie was Halfar ervan overtuigd geweest dat het conflict zonder geweld opgelost had moeten worden, maar zijn vader had hem de aard van een Weerwolf uiterst zorgvuldig uitgelegd. Als ze niet bereid waren geweest om Belz met gelijke munt te betalen zou hij steeds weer proberen om zijn gelijk te halen. Zoals Impasi Kathelynn had gezegd, lichamelijk gezien waren Mensen de minderen van veel rassen in Era. Het was belangrijk dat ze vooruit keken en naar de gevolgen die bepaalde handelingen op de lange termijn konden hebben. De Weerwolven waren vijfenzeventig leden verloren, waardoor veel families getroffen werden door de rebellie en ze hadden er slechts een loze titel aan overgehouden die hen tevreden moest stellen. Het was een overwinning voor de koningshuizen geweest. Zonder twijfel.

Hij stak aarzelend zijn hand op, nog niet zeker of hij zich in deze discussie wilde mengen. Impasi Kathelynn gebaarde naar hem en Halfar kwam overeind. Hij ging naast zijn tafeltje staan, tijd voor halve leugens die na zijn Voorstellen niet bij hem terug konden komen. ‘Ik ben van mening dat de titel een sociale rust biedt aan de Weerwolven Impasi Kathelynn, waardoor het op zichzelf al geen loze titel is. De levens die verloren zijn gegaan leven niet op tegen wat er gewonnen is. Mede omdat de indruk gewekt werd dat er een gelijke verdeling was onder de rebellerende Weerwolven door een even aantal te veroordelen in de drie koninkrijken.
Als ik u goed begrepen heb werden er verdeeld over de koninkrijken vijfenzeventig Weerwolven opgepakt, waarbij de Weerwolven uit Roudan de duidelijk minderheid waren. Wanneer men uitgaat van veroordeling van eigen inwoners zou dat betekenen dat er in Roudan alleen al elf onschuldigen veroordeeld zijn, puur omdat zij connecties hadden met rebellen.
Wanneer ik deze redanatie doorvoer zou dat betekenen dat er vier onschuldigen veroordeeld zijn in Illarum, welke wel een reputatie heeft om een voorbeeld te willen stellen. De keerzijde van de onschuldige veroordelingen is dat Persh, met een hogere participatie Weerwolven wiens betrokkenheid heeft vrijgelaten. Nagenoeg de helft van het aantal dat zij in connectie met de rebellie opgepakt heeft. Ik vraag mij af of de eerste koning van de Weerwolven ook onderhandeld heeft over hoe de veroordeling van zijn volk uitgevoerd werd of dat zijn motieven egoïstisch genoeg op zichzelf en zijn echtgenote gericht waren?’

Hij zweeg een moment en klemde zijn handen ineen op zijn rug. ‘Ik vraag mij ook af of de sociale onenigheid opgelost is door Belz een titel toe te kennen onder zijn eigen ras. Onder Weerwolven geld de wet van de sterkste, maar door zoveel op te offeren zal er ook zeker kwaad bloed zijn geweest. Wat heeft hij uiteindelijk gewonnen met zijn titel terwijl deze niet over te erven is en dus met zijn dood naar een andere bloedlijn over zal gaan?’
Halfar knikte naar de Impasi, maar ging vervolgens weer aan zijn tafeltje zitten. Het was aan iemand ander om de discussie verder door te zetten. Hij stond er in ieder geval voor open, wellicht dat het hem andere inzichten zou kunnen bieden.

[Tanar'ri]

Het was bijna een wonder te noemen dat de jonge Succubus de weg naar het leslokaal had gevonden. Ze had tijdens haar arriveren op Cameno haar best gedaan om zo min mogelijk theorielessen bij te wonen, maar sinds Kathelynn op Cameno was gekomen en zich over haar had bekommerd had de jonge Succubus moeten beloven om netjes alle lessen bij te wonen. Uiteraard mocht ze de lessen van de oudere Succubus niet missen en vandaag was het een les die Tanar’ri niet had willen missen. Ja ze had over de Weerwolfverbrandingen gehoord, maar zo helder en duidelijk als de oudere vrouw het net had verteld had ze het nog nooit gehoord. Ze moest toegeven dat de donkerharige interessant kon vertellen. Vele malen beter dan de Impasi wiens taak ze had overgenomen. Die had enkel de gave om iedereen in slaap te krijgen. Kathe niet. De vrouw had de aandacht van de meeste leerlingen, waaronder Tanar’ri.

‘Mijn vraag aan jullie is de volgende: Heeft de term “koning” in dit geval een meerwaarde? Weegt de overwinning op tegen wat verloren is gegaan? En als jullie in de schoenen van de koningen van Era hadden gestaan, hoe hadden jullie gehandeld? Laten we verschillende meningen bespreken.’ De jonge Succubus dacht na over de vragen die Kathelynn zojuist had gesteld. Het was Halfar die als eerste besloot te antwoorden op de vragen van Kathe.
‘Ik ben van mening dat de titel een sociale rust biedt aan de Weerwolven Impasi Kathelynn, waardoor het op zichzelf al geen loze titel is. De levens die verloren zijn gegaan leven niet op tegen wat er gewonnen is. Mede omdat de indruk gewekt werd dat er een gelijke verdeling was onder de rebellerende Weerwolven door een even aantal te veroordelen in de drie koninkrijken.‘ de jonge Succubus richtte haar blik aandachtig op de blonde jongen en luisterde aandachtig.

Halfar was uitgesproken en nam weer plaats, zijn woorden galmden nog door Tanar’ri haar hoofd en ergens kon ze het gevoel niet wegdrukken dat ze zich niet volledig in zijn woorden kon vinden. Precies uitleggen kon ze het nog niet, maar ze was zeker van plan het te proberen. Ze stak haar hand op en wachtte tot de oudere Succubus haar toestemming gaf. Ze stond op en dacht even na over haar woorden. ‘Ik ben net als Halfar van mening dat de titel in dit geval een meerwaarde heeft. Maar ik kan het gevoel niet wegzetten dat ik het niet eens ben met zijn latere opmerking. Ik denk dat de weerwolven op deze manier hebben laten zien wat het effect is van een ras als ze iets willen bereiken. Of het goed is of fout laat ik even buiten beschouwing. Maar voor een ras wiens instinct het is om de sterkste te zijn denk ik dat deze titel zeker een meerwaarde heeft. Een koning van het ras, maar daarmee niet de profetie uittesten.’

Ze richtte zich nu op Halfar. ‘Ik denk dat de titel een duidelijke lijn trekt binnen het ras, zonder diens natuurlijke instinct te beperken. Weerwolven zijn een ras waar overduidelijk de recht van de sterkste geld, waarom zou dat niet gelden voor de titel “Koning”? Alleen een sterke koning kan het gedrag van zijn ras onder controle houden. Ja er zal ongetwijfeld kwaad bloed zijn geweest, maar dat was er ook geweest als deze titel niet als uitkomst was geweest en de vijfenzeventig levens van de wolven die gevangen genomen waren, waren genomen. Juist om dat kwaad bloed in te perken is een sterke koning nodig, dus ik ben van mening dat de titel absoluut geen loze titel is.’ Ze knikte en nam weer plaats. Veel duidelijker had ze haar gevoel niet kunnen beschrijven op dit moment. Ze was benieuwd hoe de anderen erover dachten.

[Kathelynn]

Twee leerlingen gingen de discussie met elkaar aan, maar het was jammer dat ze het eigenlijk met elkaar eens waren. Discussies waren zoveel amusanter wanneer twee kampen het tegen elkaar opnemen. Dat betekende niet dat ze niet verder door zouden kunnen gaan op het onderwerp. Haar vragen zouden nu iets anders zijn, maar alleen met het doel om ze verder na te laten denken over wat ze zeiden. Halfar en Tanar’ri mochten het op dit punt dan met elkaar eens zijn, maar alles kon veranderen.
‘Er zit een waarde in sociale rust, hoewel de sociale impact van de verbrandingen tijdens mijn lessen niet ter discussie zal staan. Waar we wel over na kunnen denken is het volgende: Was de beslissing van de koningen om uit de drie koninkrijken hetzelfde aantal Weerwolven te executeren bedoeld voor gerechtigheid, of angst? Wanneer jullie in de schoenen van de koningen hadden gestaan, hadden jullie er dan voor gekozen om onschuldigen op te offeren om op de even aantallen uit te komen? Hadden jullie schuldigen laten gaan om overtallige aantallen binnen een koninkrijk gelijk te trekken?’
Ze maakte een handbeweging. ‘Geschiedkundig gezien, wat zou er gebeurd kunnen zijn wanneer de koningen niet gedaan hadden wat ze gedaan hebben? Wat waren hun andere opties en wat zouden de mogelijke gevolgen daarvan zijn geweest? Iemand…?’


[Offtopic: Even een korte aanmoediging om de discussie gaande te houden. Als Impasi kan ik mij dit wel een keer veroorloven denk ik]

[Maeve]

Ze had de les tot op heden in stilte gevolgd. Het onderwerp was één die ze in haar jeugd van haar moeder had gehoord. Haar vader had er een sterke mening over en het was een mening die zij deelde. Ze had echter geen intentie gehad om zich te mengen in deze discussie, maar het zou pas leuk worden als er werkelijk gediscussieerd zou worden. En op dit moment leken Halfar en Tanar’ri op één lijn te liggen qua mening. Met een lichte verveling keek Maeve de ruimte door, maar er bleek geen andere leerling te zijn die zich wilde mengen in de discussie. Een lichte zucht verliet Maeve haar lippen, misschien moest ze zich dan toch maar mengen in de discussie. ‘Was de beslissing van de koningen om uit de drie koninkrijken hetzelfde aantal Weerwolven te executeren bedoeld voor gerechtigheid, of angst?’ Maeve dacht na over de vragen van de Impasi. Het had er alle schijn van dat ze de vragen bewust zo stelde om meer discussie te creëren. Iets wat Maeve wel kon waarderen. ‘Geschiedkundig gezien, wat zou er gebeurd kunnen zijn wanneer de koningen niet gedaan hadden wat ze gedaan hebben? Wat waren hun andere opties en wat zouden de mogelijke gevolgen daarvan zijn geweest? Iemand…?’

Het bleef stil in de klas. Zelfs Halfar en Tanar’ri leken na te moeten denken over de vragen die de vrouw stelde. Maeve stond op en schraapte haar keel. ‘Persoonlijk vind ik de term “koning” geen meerwaarde. Het geeft een teken naar andere rassen dat er wel degelijk onderscheid gemaakt wordt tussen de rassen. En dat er dus ruimte is om meer “macht” te krijgen als ras. Ongeacht of de titel nu wel of niet voor een sociale rust zorgt of niet. We weten allemaal dat Weerwolven altijd zullen vechten. Recht van de sterkste. Is dat een reden om hen dan wel de titel “koning” te geven? Nee. Het geeft een vertekend beeld naar de andere rassen.’ Maeve keek even de klas rond voor ze verder ging. Het mocht duidelijk zijn dat lang niet iedereen haar menig deelde. Niet dat de jonge heks zich daar ook maar iets van aan trok. ‘Of de beslissing van de koningen bedoeld was uit gerechtigheid of angst? Ik denk voornamelijk vanuit angst. De mens is nou eenmaal niet opgewassen tegen andere sterke rassen. Ze hebben enkel de legende van de blauwe ster die hen op de troon houd. Want geen enkele persoon zou die legende willen testen. De weerwolven hebben dit geprobeerd, met de verbrandingen als resultaat. Gerechtigheid wil ik het niet noemen, maar het was een duidelijke boodschap dat hun lust naar macht niet getolereerd werd. Ik denk ook dat ik weinig anders gedaan zou hebben als ik in de schoenen van de koning had gestaan. Echter blijf ik het vreemd vinden dat de leider van deze rebellie, Belz, eigenlijk beloond is. Hij heeft levens van andere wolven geruild voor dat van zijn eigen echtgenote en daarmee ook nog een titel verkregen voor zijn ras. Slim van hem, zeker. Rechtvaardig, nee.’

Of ze zelf dingen anders had gedaan? Dat was een vraag waar Maeve zo snel geen antwoord op had. Er waren zeker andere mogelijkheden geweest. Maar elk verbonden met de benodigde risico’s. ‘De reden dat ik zeg dat het toekennen van de titel een keuze was uit angst is omdat als de koningen het niet hadden gedaan, er een veel grotere rebellie had gevolgd. Het doden van Beltz zou het ras op dat moment hebben aangezet tot verdere actie. Dus nu ik er kort over na heb gedacht is het eigenlijk niet vreemd dat hij is blijven leven. Echter is de boodschap wel gegeven dat je dus beloond wordt voor rebellie, mits je deze zeer collectief uitvoert. Het nemen van de vijfenzeventig levens is een boodschap naar andere rassen om ook niet zoiets te proberen. Dus die kan ik zeker begrijpen. Als koning moet je toch een bepaalde macht laten zien in dit soort situaties. Je moet hard zijn.’

[Garion]

‘Het gaat ook helemaal niet over het feit of iets eerlijk gaat of niet. Dat de functie niet meer dan symboliek is weten de Weerwolven. Daar staat natuurlijk ook tegenover dat de functie ook helemaal niet voor ons bedoeld is, maar om de koningen van Era in bescherming te nemen. Mensen zijn zo breekbaar...’ Garion verschoof op zijn stoel en sloeg zijn armen over elkaar.
‘Wat de meeste Eranezen zich niet lijken te realiseren is dat onze samenleving vrij gestructureerd werkt, maar geweld is iets dat een permanente plek heeft en dat is iets waar de koningen indertijd op ingespeeld hebben. Er is een wezenlijk verschil tussen een gevochten en een geboren Alfa. De enige reden dat Belz besloot dat hij het koningshuis van de kasteelmuur kon gooien was omdat de koning zwak leek en een geboren Alf weet precies wanneer hij sterker is dan degene op wiens functie hij aast. Het koningshuis greep in en liet zien dat er nog kracht was.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Sommigen zullen zeggen dat hij beloond werd voor zijn functie. Niet alleen kreeg hij zijn partner terug, maar hij kreeg ook de titel van Koning van de Weerwolven. Een functie die niet geërfd zou worden door zijn kinderen, die hem een doelwit zou maken voor anderen die een sterk karakter hadden. Een lachertje, hij zou constant uitgedaagd worden voor zijn functie en op hetzelfde moment was hij de enige van de Weerwolven die contact mocht onderhouden met het koningshuis. Tactisch. Alleen een Weerwolf die in staat was om niet meteen vanuit agressie te reageren in de buurt laten van de koning zorgt ervoor dat zij beschermd zijn. Historisch gezien zijn alleen geboren Alfa’s koning geworden en dat zijn onder Alfas de kalmere wolven. Veel veiliger voor de Menselijke koningen om mee in contact te komen en alsnog zullen ze dat niet zonder bescherming doen van sterkere rassen.’
Een trage grijns verscheen op Garion zijn gezicht. ‘Symbolische rang? Wellicht, maar niet voor degene van wie gedacht word dat het voor bedoeld is.’
Garion zuchtte. Er was een reden dat hij niet veel meer deelnam aan de lessen die gegeven werden. Niet alleen stak hij er nog bar weinig van op, veel van de onderwerpen die besproken werden irriteerden hem op één of andere manier. Om leerling te mogen blijven aan Cameno had hij helaas wel de verplichting om zich eens in de zoveel tijd te laten zien gedurende de les. Onder normale omstandigheden betekende dat dat hij aan zijn tafeltje zat en zich voornamelijk nergens mee bemoeide. Waarom hij nu wel wat zei? Geen flauw idee.
Het onderwerp irriteerde hem. De context irriteerde hem en de deelnemers aan de “discussie”, welke dus in het geheel geen discussie was, irriteerden hem eveneens. Iedereen die een greintje gezond verstand bezat wist dat het uitroepen van een koning onder een ras dat graag vocht alleen een extra buffer tussen de Menselijke koningen en Weerwolven die ambitieus waren betekende. De “koning” onder de wolven had de verplichting om zichzelf voor te stellen aan de koningen van Era, had de verplichting om op te komen dagen wanneer ze daarom vroegen en werd constant uitgedaagd om zijn positie. Niet om wat het opleverde, want het leverde niets op, maar om de status die erbij leek te horen. De wetenschap dat ze altijd de sterkste wolf in de ruimte zouden zijn. Waar ze ook maar net binnen zouden stappen.
Er waren “koningen” geweest die zo kort de titel hadden gehad dat niemand zich hen kon herinneren. Bij de Weerwolven dan, want overige Eranezen leken zich de helft van de tijd niet eens te herinneren de de wolven een koning hadden. Een Alfa? Ja, maar een koning? Nooit! Geboren Alfa’s waren zeldzaam, maar als er twee op dezelfde plek waren werd het gegarandeerd vechten. Een gevochten Alfa zou een geboren Alfa herkennen en met een zekere mate van voorzichtigheid handelen, wat best vreemd was. Een geboren Alfa kon een uitdaging tot op zekere hoogte negeren van een gevochten Alfa negeren. Twee geboren Alfa’s in één ruimte betekende standaard dat één van hen de ruimte onder speciale begeleiding zou verlaten.
Grafdelvers…