Lentefeest. Het moment dat er gedacht werd aan alle jarigen van de Lente. Hij was één van die jarigen en dit jaar was het extra speciaal. Voor het eerst sinds tijden zouden beiden scholen de verjaardagen gezamenlijk vieren. Waarschijnlijk had dat te maken met de belangrijke mededeling die Daitas Adrienne kenbaar zou maken die avond. Er gingen diverse geruchten te ronde, maar Alarn had zich afgesloten voor die geruchten. Wat het ook was, vanavond zou het zeker bekend worden. Al moest hij wel bekennen dat hij een lichte nieuwsgierigheid had naar de mededeling. Maar die was klein vergeleken met zijn nieuwsgierigheid of de roodharige dame, welke hij had ontmoet bij het doolhof ook daadwerkelijk aanwezig zou zijn. Hij had Anastasia gevraagd te komen en daarbij vermeld dat het ook zijn verjaardag was, maar heel zeker of ze zou komen wist de kroonprins niet.
Nerveus trok hij zijn tuniek recht en wachtte bij alle andere jarigen. De meesten kende hij wel van gezicht, maar de volwassen man was nieuw. Waarschijnlijk was hij één van de nieuwe Impasi’s die de Daitas aan had genomen. De laatste tijd was de roodharige heks druk bezig geweest om alle oude Impasi’s te vervangen. Iets was hij een goed teken vond. Ze had haar taak op dat gebied goed opgepakt en het feit dat ze alle te oude Impasi’s verving met jongere was een teken dat ze vooruit wilde met de scholen. Gezien de bouw van de man vroeg Alarn zich wel af welk vak de man zou gaan geven en op welke van de twee scholen. Hij was sterk, maar hij straalde een rust uit die Alarn nog zelden was tegengekomen op de scholen.
‘Zoals jullie weten zijn wij hier vanavond om de Lenteverjaardagen te vieren van zowel de aanwezigen van Cameno als van Valena.’ De stem van Daitas Adrienne klonk helder en het was een teken dat het feest officieel geopend zou worden. Alarn luisterde aandachtig naar wat de vrouw te zeggen had. ‘Maar ook de verjaardag van de kersverse Daitas van Valena. Na lang zoeken heb ik iemand gevonden die geschikt is om de taken van Daitas op zich te nemen en ik wil hem dan ook vragen om als eerste door de boog te lopen. Mag ik aan jullie voorstellen Tom Davebairn, de nieuwe Daitas van Valena.’ De man die Alarn eerder had bestudeerd liep nu door de boog en Alarn grijnsde. Geen Impasi, maar de nieuwe Daitas. Ergens geloofde Alarn dat het een goede keuze zou zijn, maar hij had de man nog niet gesproken. De rust die de man uitstraalde was de reden dat hij dat dacht. Het was een contrast met de stress die de roodharige heks uitstraalde. Hopelijk voor haar zou ze meer rust krijgen nu.
‘Dank jullie wel voor jullie onthaal. Ik ga zeker mijn best doen om Daitas Adrienne te ondersteunen in haar taken en om jullie te kunnen helpen waar nodig. Maar voor ik mij ga mengen onder jullie wil ik graag jullie aandacht voor alle andere jarigen die net zoveel aandacht verdienen als ik. Het is tenslotte ook hun verjaardag. Dus ook graag een applaus voor iedereen die nu door de boog zal komen.’
Dat was het teken dat de rest van de jarigen, waaronder Alarn, door de boog mochten lopen. Eerst liepen de leerlingen van Cameno door de boog en daarna was het de beurt van de leerlingen van Valena. Alarn grijnsde toen hij door de boog liep en keek toe hoe de twee Daitassen het feest openden met een dans. Dat was zijn kans om te kijken of hij Pearshi of Ana kon vinden. Hij had Pearshi gevraagd te komen en één dans met hem te doen. Nu hij haar hielp met haar lessen kon hij dit sociaal verantwoord doen. Maar eerst zou hij een dans doen met de dame die hij reeds in het oog had gekregen.
‘Mag ik u complimenteren met uw verschijning vrouwe?’ Hij boog licht voor de roodharige terwijl hij wel oogcontact maakte. Hij glimlachte en ging weer rechtop staan en stak een hand uit naar de roodharige. ‘Wilt u mij verblijden met een dans?’
Lentefeest
Re: Lentefeest
Daitas kondigde aan eindelijk een nieuwe Daitas te hebben gevonden voor Valena. Niet dat het voor haar persoonlijk een groot verschil zou maken, maar voor de dagelijkse bedrijven kon het slechts een voordeel zijn natuurlijk. Onder normale omstandigheden waren het gene personen waar Anastasia tijd mee doorbracht. Ze had zichzelf nog nooit in een situatie gebracht waardoor ze gedwongen werd om zich te melden op het kantoor van Daitas Adrienne en dat wilde de roodharige graag zo houden. Ze klapte dan ook beleefd toen de ietwat oudere man onder de boog door liep, maar het was zeker niet iets dat de meerwaarde van haar aandacht had.
Iemand die zeker wel haar aandacht had toen hij onder de boog door liep, was een donkerharige jongeman. Zijn kleding onberispelijk en zelfs vanaf de afstand waarop Anastasia stond kon ze hem herkennen. Relatief lang en met brede schouders. De kleur van zijn ogen kon ze niet onderscheiden, maar dat was iets dat ongetwijfeld zou komen wanneer hij dichterbij kwam. Iets dat niet lang op zich zou laten wachten, want het had er alle schijn van dat de jarige in kwestie in een rechte lijn naar haar toe liep.
‘Mag ik u complimenteren met uw verschijning vrouwe?’ Was het een situatie waar ze wellicht teveel naar uit had gekeken? Zeker, maar Anastasia wist ook dat ze zichzelf zo nu en dan een beetje moest kunnen laten gaan. In een situatie als deze was het volledig acceptabel om in gesprek te gaan, wellicht te dansen en, wanneer ze de kans zag, een beetje te flirten. Haar lippen krulden omhoog en ze kantelde haar hoofd iets toen hij oogcontact met haar maakte. ‘Wilt u mij verblijden met een dans?’
‘Dank u voor het compliment.’ Anastasia zakte licht door haar knieën om Alarn zijn buiging te beantwoorden en legde haar hand losjes in die van hem. Ze lachte zacht. ‘Wie kan u een dans weigeren op uw verjaardag? Mag ik u verwelkomen in een nieuw jaar? Dat de goden u zegenen en uw wensen uit mogen komen.’
Ze deed een stap naar hem toe en liep vervolgens mee naar het stuk dat Daitas Adrienne ingericht had om te dansen. Het was bijzonder om gevraagd te worden voor de eerste dans. Dat was nog het moment dat iedereen bij zinnen was en oplettend. Als ze ook maar enigszins vraagtekens had over de afkomst van de jongeman, die haar licht aanraakte om de dans te kunnen starten, dan had ze zich nooit met hem op de dansvloer begeven. Jarig of niet.
Alarn zette hen in beweging en Anastasia hoopte dat de dans niet teleurstellend zou zijn. Het zou jammer zijn wanneer één dans haar de zoom van haar jurk, of zelfs haar muiltjes zou kosten. Leren dansen hoorde zeker bij de opleiding van een heer, lage adel of niet. Voor Anastasia was het één van de dingen die een jongeman een zekere charme gaf, een kans om iemand van een andere kant te zien. Struikelen behoorden niet tot de dingen die ze graag wilde zien, zeker niet wanneer haar tenen een risico liepen.
‘Heeft u een prettig verjaardag tot nu toe?’ vroeg Anastasia toen de stilte zich tussen hen uitstrekte. Het niet was niet zodat de stilte onprettig was, maar dansen bood toch de kans om iemand te leren kennen zonder risico’s. Een klein feit waar de roodharige graag gebruik van maakte, want ze danste graag.
Iemand die zeker wel haar aandacht had toen hij onder de boog door liep, was een donkerharige jongeman. Zijn kleding onberispelijk en zelfs vanaf de afstand waarop Anastasia stond kon ze hem herkennen. Relatief lang en met brede schouders. De kleur van zijn ogen kon ze niet onderscheiden, maar dat was iets dat ongetwijfeld zou komen wanneer hij dichterbij kwam. Iets dat niet lang op zich zou laten wachten, want het had er alle schijn van dat de jarige in kwestie in een rechte lijn naar haar toe liep.
‘Mag ik u complimenteren met uw verschijning vrouwe?’ Was het een situatie waar ze wellicht teveel naar uit had gekeken? Zeker, maar Anastasia wist ook dat ze zichzelf zo nu en dan een beetje moest kunnen laten gaan. In een situatie als deze was het volledig acceptabel om in gesprek te gaan, wellicht te dansen en, wanneer ze de kans zag, een beetje te flirten. Haar lippen krulden omhoog en ze kantelde haar hoofd iets toen hij oogcontact met haar maakte. ‘Wilt u mij verblijden met een dans?’
‘Dank u voor het compliment.’ Anastasia zakte licht door haar knieën om Alarn zijn buiging te beantwoorden en legde haar hand losjes in die van hem. Ze lachte zacht. ‘Wie kan u een dans weigeren op uw verjaardag? Mag ik u verwelkomen in een nieuw jaar? Dat de goden u zegenen en uw wensen uit mogen komen.’
Ze deed een stap naar hem toe en liep vervolgens mee naar het stuk dat Daitas Adrienne ingericht had om te dansen. Het was bijzonder om gevraagd te worden voor de eerste dans. Dat was nog het moment dat iedereen bij zinnen was en oplettend. Als ze ook maar enigszins vraagtekens had over de afkomst van de jongeman, die haar licht aanraakte om de dans te kunnen starten, dan had ze zich nooit met hem op de dansvloer begeven. Jarig of niet.
Alarn zette hen in beweging en Anastasia hoopte dat de dans niet teleurstellend zou zijn. Het zou jammer zijn wanneer één dans haar de zoom van haar jurk, of zelfs haar muiltjes zou kosten. Leren dansen hoorde zeker bij de opleiding van een heer, lage adel of niet. Voor Anastasia was het één van de dingen die een jongeman een zekere charme gaf, een kans om iemand van een andere kant te zien. Struikelen behoorden niet tot de dingen die ze graag wilde zien, zeker niet wanneer haar tenen een risico liepen.
‘Heeft u een prettig verjaardag tot nu toe?’ vroeg Anastasia toen de stilte zich tussen hen uitstrekte. Het niet was niet zodat de stilte onprettig was, maar dansen bood toch de kans om iemand te leren kennen zonder risico’s. Een klein feit waar de roodharige graag gebruik van maakte, want ze danste graag.
Re: Lentefeest
Een hand raakte haar schouder en zorgde ervoor dat ze niet viel. Haar blik was nog altijd op de grond gericht, want ze had al eerder geconcludeerd dat de jongen vele malen hoger in rang was dan zij. Ze kon enkel hopen dat hij er geen probleem van maakte dat ze tegen hem was opgelopen. De stilte was kort, maar lang genoeg om Helena zenuwachtig te maken. ‘Het maakt niet uit, iedereen raakt wel eens afgeleid. Ik hoop dat je jezelf geen pijn hebt gedaan?’ de toon waarmee de woorden werden uitgesproken liet haar ontspannen en ze durfde voorzichtig haar blik van de grond te halen. Daardoor kon ze nog net de glimlach op de jongen zijn gezicht zien. De jonge vrouw kon voelen hoe ze zich ontspande en fatsoeneerde haar jurk iets. Niet dat deze nou nodig gefatsoeneerd moest worden, maar het bood haar wat afleiding.
‘Ik moet toegeven dat Daitas Adrienne goed werk heeft verricht met de organisatie. Voor een vrouw die al zoveel te doen heeft moet dit vast een klusje zijn die ze had kunnen missen. Ik kan alleen maar respect hebben voor een vrouw die zoveel tegelijk met succes kan organiseren. De lenteverjaardagen zijn een goede afwisseling van de donkere dagen die de winter ons brengt.’ Helena glimlachte en was dankbaar dat de jonge man van onderwerp wisselde. ‘De Daitas haar werk was de reden dat ik u gemist had. Ik was enorm onder de indruk van de decoratie van het feest. Ik moet bekennen dat ik vrij nieuwsgierig was over de aanpak van de Daitas. Aangezien dit haar eerste keer is als Daitas zijnde. De verjaardagsfeesten zijn voor mij altijd een hoogtepunt van het schooljaar, elk seizoen weer.’ Voor het eerst dit gesprek wist Helena ook te glimlachen. Ze nam de tuinen nog een keer in zich op, hierdoor missend dat Halfar haar in zich op nam. Een geluid haalde haar aandacht terug bij het gesprek en ze zag hoe de jonge man een hand door zijn haren haalde. ‘Ik ben Halfar trouwens, ik geloof niet dat we eerder met elkaar gesproken hebben? Nu het werk van Daitas Adrienne ons met elkaar in contact heeft gebracht kunnen we net zo goed onze namen uitwisselen, nietwaar?’
Shit, ze was zo opgegaan in zijn verandering van onderwerp dat ze nooit meer gedacht had of ze zich had moeten voorstellen. Niet dat het aan haar was om dit als eerste te doen, de jongen was hoger in rang. Zijn reactie was vriendelijk geweest en dat hij zich voorstelde vertelde haar dat hij niet zo hard was als de meeste personen die van hoge afkomst waren. In dit geval had ze geluk dat ze niet tegen iemand anders was aangelopen. ‘U heeft gelijk dat we elkaar nog niet eerder gezien hebben. Ik ben Helena Roselynnbairn.’ Ze boog licht haar hoofd, maar keek weer op toen de stem van de Daitas door de tuinen klonk. De warme gloed van het brandende hout verspreidde zich en het maakte de jonge vrouw nieuwsgierig na wat er nu komen ging.
‘Zoals jullie weten zijn wij hier vanavond om de Lenteverjaardagen te vieren van zowel de aanwezigen van Cameno als van Valena. Echter is een verjaardag geen verjaardag zonder de jarigen zelf. Dit jaar is echter een bijzondere gelegenheid, want niet alleen vieren we de verjaardagen van alle Lentekinderen. Maar ook de verjaardag van de kersverse Daitas van Valena. Na lang zoeken heb ik iemand gevonden die geschikt is om de taken van Daitas op zich te nemen en ik wil hem dan ook vragen om als eerste door de boog te lopen. Mag ik aan jullie voorstellen Tom Davebairn, de nieuwe Daitas van Valena.’
Een nieuwe Daitas? Het was nieuws dat de scholen kon gebruiken. Er was de laatste tijd genoeg narigheid gebeurd en dit was hopelijk een teken van de goden dat er nu betere tijden aan zaten te komen. Nieuwsgierig draaide Helena zich iets bij zodat ze de boog kon zien en dus ook de nieuwe Daitas die Daitas Adrienne zou gaan helpen. De man straalde een rust uit die de provincie kon gebruiken en de brunette vatte dit als een positief teken op. De goden waren hen gunstig gezind. Ze keek toe hoe de beide Daitassen het feest openden en draaide zich weer terug naar Halfar. ‘Ik denk dat de toevoeging van een tweede Daitas een positief teken is. Laten we hopen dat niet alleen het weer nu beter wordt, maar dat de goden meer goeds in petto hebben voor de scholen en de provincie.’ Ze glimlachte en hoopte ergens dat ze nu niet te vrij gesproken had.
‘Ik moet toegeven dat Daitas Adrienne goed werk heeft verricht met de organisatie. Voor een vrouw die al zoveel te doen heeft moet dit vast een klusje zijn die ze had kunnen missen. Ik kan alleen maar respect hebben voor een vrouw die zoveel tegelijk met succes kan organiseren. De lenteverjaardagen zijn een goede afwisseling van de donkere dagen die de winter ons brengt.’ Helena glimlachte en was dankbaar dat de jonge man van onderwerp wisselde. ‘De Daitas haar werk was de reden dat ik u gemist had. Ik was enorm onder de indruk van de decoratie van het feest. Ik moet bekennen dat ik vrij nieuwsgierig was over de aanpak van de Daitas. Aangezien dit haar eerste keer is als Daitas zijnde. De verjaardagsfeesten zijn voor mij altijd een hoogtepunt van het schooljaar, elk seizoen weer.’ Voor het eerst dit gesprek wist Helena ook te glimlachen. Ze nam de tuinen nog een keer in zich op, hierdoor missend dat Halfar haar in zich op nam. Een geluid haalde haar aandacht terug bij het gesprek en ze zag hoe de jonge man een hand door zijn haren haalde. ‘Ik ben Halfar trouwens, ik geloof niet dat we eerder met elkaar gesproken hebben? Nu het werk van Daitas Adrienne ons met elkaar in contact heeft gebracht kunnen we net zo goed onze namen uitwisselen, nietwaar?’
Shit, ze was zo opgegaan in zijn verandering van onderwerp dat ze nooit meer gedacht had of ze zich had moeten voorstellen. Niet dat het aan haar was om dit als eerste te doen, de jongen was hoger in rang. Zijn reactie was vriendelijk geweest en dat hij zich voorstelde vertelde haar dat hij niet zo hard was als de meeste personen die van hoge afkomst waren. In dit geval had ze geluk dat ze niet tegen iemand anders was aangelopen. ‘U heeft gelijk dat we elkaar nog niet eerder gezien hebben. Ik ben Helena Roselynnbairn.’ Ze boog licht haar hoofd, maar keek weer op toen de stem van de Daitas door de tuinen klonk. De warme gloed van het brandende hout verspreidde zich en het maakte de jonge vrouw nieuwsgierig na wat er nu komen ging.
‘Zoals jullie weten zijn wij hier vanavond om de Lenteverjaardagen te vieren van zowel de aanwezigen van Cameno als van Valena. Echter is een verjaardag geen verjaardag zonder de jarigen zelf. Dit jaar is echter een bijzondere gelegenheid, want niet alleen vieren we de verjaardagen van alle Lentekinderen. Maar ook de verjaardag van de kersverse Daitas van Valena. Na lang zoeken heb ik iemand gevonden die geschikt is om de taken van Daitas op zich te nemen en ik wil hem dan ook vragen om als eerste door de boog te lopen. Mag ik aan jullie voorstellen Tom Davebairn, de nieuwe Daitas van Valena.’
Een nieuwe Daitas? Het was nieuws dat de scholen kon gebruiken. Er was de laatste tijd genoeg narigheid gebeurd en dit was hopelijk een teken van de goden dat er nu betere tijden aan zaten te komen. Nieuwsgierig draaide Helena zich iets bij zodat ze de boog kon zien en dus ook de nieuwe Daitas die Daitas Adrienne zou gaan helpen. De man straalde een rust uit die de provincie kon gebruiken en de brunette vatte dit als een positief teken op. De goden waren hen gunstig gezind. Ze keek toe hoe de beide Daitassen het feest openden en draaide zich weer terug naar Halfar. ‘Ik denk dat de toevoeging van een tweede Daitas een positief teken is. Laten we hopen dat niet alleen het weer nu beter wordt, maar dat de goden meer goeds in petto hebben voor de scholen en de provincie.’ Ze glimlachte en hoopte ergens dat ze nu niet te vrij gesproken had.
-
Alarn van Roudan
- Posts: 86
- Joined: 14 Jan 2017 12:20
Re: Lentefeest
Er was een glimlach op Anastasia haar gezicht verschenen en Alarn kon niet ontkennen dat die glimlach haar nog leuker maakte dan dat ze al was. ‘Dank u voor het compliment.’ De jonge dame maakte een lichte reverence en plaatste haar hand vederlicht in de zijne. ‘Wie kan u een dans weigeren op uw verjaardag? Mag ik u verwelkomen in een nieuw jaar? Dat de goden u zegenen en uw wensen uit mogen komen.’ Nu was het Alarn zijn beurt om te glimlachen. Hij neeg zijn hoofd iets. ‘Dank u vrouwe.’ Terwijl hij had gesproken had hij de roodharige begeleid naar de dansvloer, waar nu meerdere koppeltjes aan het dansen waren. Hij moest het de Daitas zeker toegeven, ze wist hoe ze een bepaalde setting moest creëren. Daitas Aiden had ook wel aandacht gehad voor de verjaardagen, maar zo gedetailleerd als Daitas Adrienne het Lentefeest had georganiseerd had hij onder Daitas Aiden nooit meegemaakt. Alarn verklaarde het voor zichzelf dat het kwam doordat Adrienne een vrouw was. Vrouwen waren nou eenmaal beter in dit soort zaken organiseren dan mannen. Zijn eigen bresen was daar een heel mooi voorbeeld van. Syrna van Roudan wist hoe ze een evenement moest organiseren dat tot in de details geregeld was. Als kind had hij altijd zijn ogen uitgekeken als er weer een feest gehouden werd op het paleis.
Ze hadden de dansvloer bereikt en Alarn zette de eerste stappen in om de dans te beginnen. Het was fijn te merken dat Ana in staat was om nu de leiding wel af te staan. Zelf had hij al heel jong leren dansen. Syrna had hem en Pearshi al laten leren dansen zodra ze konden lopen. Dansen was iets wat Alarn toen veelvuldig vervloekt had, maar nu was hij blij dat zijn moeder erop had gestaan dat hij het zou leren. De dame waarmee hij danste bleek zelf ook een zeer capabele danser, wat het nog leuker maakte. ‘Heeft u een prettige verjaardag tot nu toe?’ Alarn glimlachte en zocht haar blik voor hij antwoordde, de danspassen kon hij makkelijk toepassen zonder te hoeven kijken en zonder dat hij bij de dame op haar tenen of japon zou gaan staan. ‘Ik kan tot op heden zeggen dat ik een prettige verjaardag heb, dank u voor de interesse.’ Hij maakte een draai en geheel uit ervaring draaide de roodharige met hem mee. ‘Al moet ik toegeven dat ik me pas echt jarig voelde toen ik door die boog liep. Vanmorgen ben ik toch wel een beetje afgebeuld met een sparringsoefening op het toernooiveld tegen een Minotaurus. Ik hoop stiekem toch dat ik dat ras nooit tegen kom op het strijdveld, ik kan niet beloven dat ik dat gevecht zou gaan winnen.’ Hij lachte kort. ‘Maar ik zal u beloven om het nu niet over dat soort zaken te hebben. Het is immers feest, dus tijd voor plezier in plaats van serieuze zaken.’ Hij ontweek handig een ander paar op de dansvloer en begeleide Ana naar een rustiger stuk, zodat ze meer ruimte hadden. ‘Misschien is het nog wat vroeg, maar ik zou het prettig vinden als u me zou tutoyeren. Mits u daar behoefte aan heeft uiteraard.’
Ze hadden de dansvloer bereikt en Alarn zette de eerste stappen in om de dans te beginnen. Het was fijn te merken dat Ana in staat was om nu de leiding wel af te staan. Zelf had hij al heel jong leren dansen. Syrna had hem en Pearshi al laten leren dansen zodra ze konden lopen. Dansen was iets wat Alarn toen veelvuldig vervloekt had, maar nu was hij blij dat zijn moeder erop had gestaan dat hij het zou leren. De dame waarmee hij danste bleek zelf ook een zeer capabele danser, wat het nog leuker maakte. ‘Heeft u een prettige verjaardag tot nu toe?’ Alarn glimlachte en zocht haar blik voor hij antwoordde, de danspassen kon hij makkelijk toepassen zonder te hoeven kijken en zonder dat hij bij de dame op haar tenen of japon zou gaan staan. ‘Ik kan tot op heden zeggen dat ik een prettige verjaardag heb, dank u voor de interesse.’ Hij maakte een draai en geheel uit ervaring draaide de roodharige met hem mee. ‘Al moet ik toegeven dat ik me pas echt jarig voelde toen ik door die boog liep. Vanmorgen ben ik toch wel een beetje afgebeuld met een sparringsoefening op het toernooiveld tegen een Minotaurus. Ik hoop stiekem toch dat ik dat ras nooit tegen kom op het strijdveld, ik kan niet beloven dat ik dat gevecht zou gaan winnen.’ Hij lachte kort. ‘Maar ik zal u beloven om het nu niet over dat soort zaken te hebben. Het is immers feest, dus tijd voor plezier in plaats van serieuze zaken.’ Hij ontweek handig een ander paar op de dansvloer en begeleide Ana naar een rustiger stuk, zodat ze meer ruimte hadden. ‘Misschien is het nog wat vroeg, maar ik zou het prettig vinden als u me zou tutoyeren. Mits u daar behoefte aan heeft uiteraard.’
Re: Lentefeest
De roodharige volgde haar danspartner in zijn passen en moest toegeven dat ze blij verrast was over zijn capaciteiten. Hij maakte het makkelijk om in te schatten wat hij van haar verwachtte en daardoor kon ze zonder problemen zijn leiding volgen. Ze had reeds met jongemannen gedanst die in dat opzicht veel minder talent bezaten. Het had erin geresulteerd dat die jongemannen een lagere plek op de lijst van Druzilla en haarzelf belang waren. Als hij gedurende een dans al niet in staat was om te leiden, dan zou hij nooit de positie kunnen gaan bekleden van de jongeman waar zij aan voorgesteld wenste te worden.
‘Ik kan tot op heden zeggen dat ik een prettige verjaardag heb, dank u voor de interesse.’ Alarn maakte een draai en Anastasia voelde haar rokken iets opbollen door de beweging. Het was een sensatie die een lacht op haar gezicht bracht, maar niet voorkwam dat ze de rest van zijn woorden miste. ‘Al moet ik toegeven dat ik mij pas echt jarige voelde toen ik door die boog liep.’
Dat was iets dat Anastasia zich levendig voor kon stellen. Het zou ook anders zijn dan wanneer met zijn verjaardag thuis vierde. Familie maakte de ervaring, in haar optiek, net iets meer bijzonder. In dat opzicht mocht ze zich gelukkig prijzen dat Druzila eveneens studeerde aan Cameno. Zo was er toch iemand uit haar familie familie aanwezig.
‘Vanmorgen ben ik toch wel een beetje afgebeuld met een sparrings oefening op het toernooiveld tegen een Minotaurus.’
Een Minotaurus?!
‘Ik hoop stiekem toch dat ik dat ras nooit tegen zal komen op het strijdveld. Ik kan niet beloven dat ik het gevecht zou gaan winnen.’ Er volgde een korte lach en Anastasia schudde licht haar hoofd. Ze kon zich levendig voorstellen dat een Minotaurus zijn eerste keuze zou zijn in een tegenstander. Het zou haar niets verbazen als Alarn de oefening morgen nog zou vernemen. En de rest van de week…
‘Maar ik zal u beloven om het nu niet over dat soort zaken te hebben. Het is immers feest, dus tijd voor plezier in plaats van serieuze zaken.’
Probeerde hij nu van onderwerp te veranderen? Ze zou zichzelf niet willen bestempelen als iemand die alleen in staat was om luchtige gesprekken te voeren en had helemaal geen bezwaar tegen het onderwerp dat hij zojuist aangesneden had. ‘Misschien is het nog wat vroeg, maar ik zou het prettig vinden als u me zou tutoyeren. Mits u daar behoefte aan heeft uiteraard.’
Anastasia miste een stap en struikelde. Ze voelde de hitte naar haar gezicht stijgen en was blij dat Alarn haar naar een iets rustiger stuk had geleid. Op die manier zou wellicht niet iedereen het zien, als ze mazzel had zou alleen degene die haar had laten schrikken met zijn woorden het opmerken. Van alle onderwerpen die ze had verwacht waarop de jongeman over zou stappen had deze er zeer zeker geen deel van uitgemaakt. Het was wel erg snel!
‘Oh, euh...’ Het onelegante geluid was eruit voordat Anastasia zich goed en wel besefte dat ze iets zou gaan zeggen. Ze had namelijk nog geen idee hoe te reageren op het verzoek. Dit was de eerste keer dat een jongeman het initiatief nam om haar een dergelijk verzoek te maken, eerder hadden jongemannen meer haar leiding gevolgd in het contact dat ze hadden. Het was ook niet zo dat ze de stap niet wilde maken, maar meer dat het sociaal gezien nog niet acceptabel was. Ze bevonden zich nog te vroeg in hun kennismaking en Anastasia was bang dat als anderen zouden horen dat ze de jongeman tutoyeerde, dat er aannames gemaakt zouden worden. Iets dat haar reputatie niet ten goede zou komen.
Anastasia voelde zichzelf warm worden. Normaal gesproken was ze toch iemand die haar reacties iets beter onder controle leek te hebben, maar de jongeman met wie ze danste had haar zojuist toestemming gegeven om iets te doen dat ze nog niet verwacht had. Waarschijnlijk was dat ook haar eigen schuld geweest. Had ze verwachtingen opgewekt door met hem zo vrijelijk een pad door het doolhof te banen? Wat zou hij nog meer van haar verwachten?
De roodharige keek hem onderzoekend aan. Niet dat ze dacht de antwoorden op zijn gezicht te kunnen vinden, maar het was meer een manier om haar eigen gedachten op een rijtje te kunnen krijgen. Dat er een stilte volgde vond ze zelf niet zo’n probleem. Ze was niet het typ dat elke vorm van stilte als ongemakkelijk opvatte. Ze realiseerde zich ook dat ze op geen enkele manier verplicht was om de stiltes op te vullen en dat was iets dat veel jongedames nog konden leren. Zo nu en dan kon het erg prettig zijn om tijd door te brengen met iemand in een aangename stilte.
Niet dat ze deze stilte aangenaam kon noemen. Nee, voor haar was deze stilte juist het tegenovergestelde omdat er klaarblijkelijk een antwoord verwacht werd. Aan de ene kant gunde ze het de jongeman om haar op een dergelijk, vriendschappelijke manier aan te kunnen spreken, maar aan de andere kant wist ze ook heel duidelijk welke implicaties dat kon hebben. Voor haar, haar reputatie en de toon die gezet werd binnen het contact met de ander. Niet te vergeten dat als haar broer het idee kreeg dat ze zich vrijheden permitteerde die niet volgens de gestelde normen waren. Het zou pas echt ongemakkelijk worden wanneer hij het gevoel zou krijgen zich nog verder met haar leven te moeten bemoeien. Dat was iets dat ze probeerde te voorkomen en tot op heden was dat niet verschrikkelijk moeilijk geweest.
‘Ik denk dat het op dit punt nog te vroeg is in onze kennismaking, denkt u niet?’ vroeg Anastasia uiteindelijk. Ze beet op haar lip, maar besloot toch om verder te gaan. Zij het op iets gedempte toon. ‘Het is niet zo dat ik het u misgun, maar de implicaties die door derden gemaakt kunnen worden maken mij voorzichtig. Wellicht kunt u het nog een keer vragen wanneer onze kennismaking zich iets verder gevorderd heeft?’
‘Ik kan tot op heden zeggen dat ik een prettige verjaardag heb, dank u voor de interesse.’ Alarn maakte een draai en Anastasia voelde haar rokken iets opbollen door de beweging. Het was een sensatie die een lacht op haar gezicht bracht, maar niet voorkwam dat ze de rest van zijn woorden miste. ‘Al moet ik toegeven dat ik mij pas echt jarige voelde toen ik door die boog liep.’
Dat was iets dat Anastasia zich levendig voor kon stellen. Het zou ook anders zijn dan wanneer met zijn verjaardag thuis vierde. Familie maakte de ervaring, in haar optiek, net iets meer bijzonder. In dat opzicht mocht ze zich gelukkig prijzen dat Druzila eveneens studeerde aan Cameno. Zo was er toch iemand uit haar familie familie aanwezig.
‘Vanmorgen ben ik toch wel een beetje afgebeuld met een sparrings oefening op het toernooiveld tegen een Minotaurus.’
Een Minotaurus?!
‘Ik hoop stiekem toch dat ik dat ras nooit tegen zal komen op het strijdveld. Ik kan niet beloven dat ik het gevecht zou gaan winnen.’ Er volgde een korte lach en Anastasia schudde licht haar hoofd. Ze kon zich levendig voorstellen dat een Minotaurus zijn eerste keuze zou zijn in een tegenstander. Het zou haar niets verbazen als Alarn de oefening morgen nog zou vernemen. En de rest van de week…
‘Maar ik zal u beloven om het nu niet over dat soort zaken te hebben. Het is immers feest, dus tijd voor plezier in plaats van serieuze zaken.’
Probeerde hij nu van onderwerp te veranderen? Ze zou zichzelf niet willen bestempelen als iemand die alleen in staat was om luchtige gesprekken te voeren en had helemaal geen bezwaar tegen het onderwerp dat hij zojuist aangesneden had. ‘Misschien is het nog wat vroeg, maar ik zou het prettig vinden als u me zou tutoyeren. Mits u daar behoefte aan heeft uiteraard.’
Anastasia miste een stap en struikelde. Ze voelde de hitte naar haar gezicht stijgen en was blij dat Alarn haar naar een iets rustiger stuk had geleid. Op die manier zou wellicht niet iedereen het zien, als ze mazzel had zou alleen degene die haar had laten schrikken met zijn woorden het opmerken. Van alle onderwerpen die ze had verwacht waarop de jongeman over zou stappen had deze er zeer zeker geen deel van uitgemaakt. Het was wel erg snel!
‘Oh, euh...’ Het onelegante geluid was eruit voordat Anastasia zich goed en wel besefte dat ze iets zou gaan zeggen. Ze had namelijk nog geen idee hoe te reageren op het verzoek. Dit was de eerste keer dat een jongeman het initiatief nam om haar een dergelijk verzoek te maken, eerder hadden jongemannen meer haar leiding gevolgd in het contact dat ze hadden. Het was ook niet zo dat ze de stap niet wilde maken, maar meer dat het sociaal gezien nog niet acceptabel was. Ze bevonden zich nog te vroeg in hun kennismaking en Anastasia was bang dat als anderen zouden horen dat ze de jongeman tutoyeerde, dat er aannames gemaakt zouden worden. Iets dat haar reputatie niet ten goede zou komen.
Anastasia voelde zichzelf warm worden. Normaal gesproken was ze toch iemand die haar reacties iets beter onder controle leek te hebben, maar de jongeman met wie ze danste had haar zojuist toestemming gegeven om iets te doen dat ze nog niet verwacht had. Waarschijnlijk was dat ook haar eigen schuld geweest. Had ze verwachtingen opgewekt door met hem zo vrijelijk een pad door het doolhof te banen? Wat zou hij nog meer van haar verwachten?
De roodharige keek hem onderzoekend aan. Niet dat ze dacht de antwoorden op zijn gezicht te kunnen vinden, maar het was meer een manier om haar eigen gedachten op een rijtje te kunnen krijgen. Dat er een stilte volgde vond ze zelf niet zo’n probleem. Ze was niet het typ dat elke vorm van stilte als ongemakkelijk opvatte. Ze realiseerde zich ook dat ze op geen enkele manier verplicht was om de stiltes op te vullen en dat was iets dat veel jongedames nog konden leren. Zo nu en dan kon het erg prettig zijn om tijd door te brengen met iemand in een aangename stilte.
Niet dat ze deze stilte aangenaam kon noemen. Nee, voor haar was deze stilte juist het tegenovergestelde omdat er klaarblijkelijk een antwoord verwacht werd. Aan de ene kant gunde ze het de jongeman om haar op een dergelijk, vriendschappelijke manier aan te kunnen spreken, maar aan de andere kant wist ze ook heel duidelijk welke implicaties dat kon hebben. Voor haar, haar reputatie en de toon die gezet werd binnen het contact met de ander. Niet te vergeten dat als haar broer het idee kreeg dat ze zich vrijheden permitteerde die niet volgens de gestelde normen waren. Het zou pas echt ongemakkelijk worden wanneer hij het gevoel zou krijgen zich nog verder met haar leven te moeten bemoeien. Dat was iets dat ze probeerde te voorkomen en tot op heden was dat niet verschrikkelijk moeilijk geweest.
‘Ik denk dat het op dit punt nog te vroeg is in onze kennismaking, denkt u niet?’ vroeg Anastasia uiteindelijk. Ze beet op haar lip, maar besloot toch om verder te gaan. Zij het op iets gedempte toon. ‘Het is niet zo dat ik het u misgun, maar de implicaties die door derden gemaakt kunnen worden maken mij voorzichtig. Wellicht kunt u het nog een keer vragen wanneer onze kennismaking zich iets verder gevorderd heeft?’
Last edited by Anastasia on 15 Jul 2020 21:39, edited 1 time in total.
-
Halfar van Persh
- Site Admin
- Posts: 163
- Joined: 11 Jul 2016 15:35
Re: Lentefeest
‘Ik denk dat de toevoeging van een tweede Daitas een positief teken is. Laten we hopen dat niet alleen het weer nu beter wordt, maar dat de goden meer goeds in petto hebben voor de scholen en de provincie.’
Halfar richtte zijn aandacht weer op de timide brunette en knikte langzaam. Over haar schouder wierp hij nog een tweede blik op de Daitas. Het was een situatie waarover de koningen ongetwijfeld nog meer informatie zouden krijgen. Ergens zou het hem zelfs niet verbazen als de nieuwe Daitas zichzelf voor zou gaan stellen aan de koningen, waar Halfar zelf nu natuurlijk ook onder viel. De dynamiek in contact zou gaan veranderen nu er weer twee Daitas waren voor de provincie en Halfar moest toegeven dat hij het een stap in de goede richting vond. Zelfs al was het iets dat Daitas Adrienne ongetwijfeld niet van hem aan zou willen nemen.
‘Ik denk ook dat het een goed teken is,’ zei Halfar uiteindelijk. ‘Het zal voor Daitas Adrienne een hoop minder stress betekenen omdat de taken wederom verdeeld kunnen worden. De goden moeten haar wel gunstig gezind zijn in haar positie dat ze haar in contact gebracht hebben met iemand die haar kan ondersteunen zoals ze nodig heeft. De provincie heeft de afgelopen periode genoeg tegenslag gezien dat het prettig is om toch een beetje licht aan de horizon te kunnen zien.’
Verschillende paren splitsten zich af van de menigte en met de eerste dans leek de avond officieel geopend te zijn. Daar hij al een tijdje met de jongedame naast hem in gesprek was zou het wellicht vreemd lijken wanneer hij haar niet ten dans zou vragen. Hun ontmoeting mocht dan geheel toevallig zijn, maar de voortzetting van de avond zouden ze zelf in de hand hebben. Halfar zag er dan ook geen enkel kwaad in om licht naar de jongedame te buigen en een hand naar haar uit te steken terwijl hij vroeg: ‘Wilt u mij de eer doen om deze dans met mij te delen? Wellicht kunnen we onze stimulerende conversatie gedurende de dans voort te zetten.’
Halfar richtte zijn aandacht weer op de timide brunette en knikte langzaam. Over haar schouder wierp hij nog een tweede blik op de Daitas. Het was een situatie waarover de koningen ongetwijfeld nog meer informatie zouden krijgen. Ergens zou het hem zelfs niet verbazen als de nieuwe Daitas zichzelf voor zou gaan stellen aan de koningen, waar Halfar zelf nu natuurlijk ook onder viel. De dynamiek in contact zou gaan veranderen nu er weer twee Daitas waren voor de provincie en Halfar moest toegeven dat hij het een stap in de goede richting vond. Zelfs al was het iets dat Daitas Adrienne ongetwijfeld niet van hem aan zou willen nemen.
‘Ik denk ook dat het een goed teken is,’ zei Halfar uiteindelijk. ‘Het zal voor Daitas Adrienne een hoop minder stress betekenen omdat de taken wederom verdeeld kunnen worden. De goden moeten haar wel gunstig gezind zijn in haar positie dat ze haar in contact gebracht hebben met iemand die haar kan ondersteunen zoals ze nodig heeft. De provincie heeft de afgelopen periode genoeg tegenslag gezien dat het prettig is om toch een beetje licht aan de horizon te kunnen zien.’
Verschillende paren splitsten zich af van de menigte en met de eerste dans leek de avond officieel geopend te zijn. Daar hij al een tijdje met de jongedame naast hem in gesprek was zou het wellicht vreemd lijken wanneer hij haar niet ten dans zou vragen. Hun ontmoeting mocht dan geheel toevallig zijn, maar de voortzetting van de avond zouden ze zelf in de hand hebben. Halfar zag er dan ook geen enkel kwaad in om licht naar de jongedame te buigen en een hand naar haar uit te steken terwijl hij vroeg: ‘Wilt u mij de eer doen om deze dans met mij te delen? Wellicht kunnen we onze stimulerende conversatie gedurende de dans voort te zetten.’
Re: Lentefeest
De jonge man knikte. ‘Ik denk ook dat het een goed teken is,’ de woorden van Halfar hadden even op zich laten wachten. ‘Het zal voor Daitas Adrienne een hoop minder stress betekenen omdat de taken wederom verdeeld kunnen worden. De goden moeten haar wel gunstig gezind zijn in haar positie dat ze haar in contact gebracht hebben met iemand die haar kan ondersteunen zoals ze nodig heeft. De provincie heeft de afgelopen periode genoeg tegenslag gezien dat het prettig is om toch een beetje licht aan de horizon te kunnen zien.’ Zou het? Zouden de goden Daitas Adrienne gunstig zijn? De manier waarop de Daitas haar positie heeft verkregen was zeer onverwacht en Helena was er niet helemaal van overtuigd of de Daitas er zelf wel klaar voor was. Toch had de heks laten zien dat ze wilde aanpakken, echter leek de juiste manier nog niet helemaal gevonden te zijn. Maar wie was zij om zo over de Daitas te oordelen? Nee niet zozeer de Daitas, maar de goden. De goden deden alles met een reden en dit was ongetwijfeld een onderdeel van iets groters. ‘Ik hoop dat u gelijk heeft over de goden. Het zou de provincie goed doen.’
‘Wilt u mij de eer doen om deze dans met mij te delen? Wellicht kunnen we onze stimulerende conversatie gedurende de dans voort zetten?’ Helena keek naar de jonge man naast haar en zag zijn uitgestoken hand en lichte buiging. Een blos verscheen op haar wangen en even wist ze niet zo goed wat ze moest doen. Dit had ze niet verwacht en om nou te zeggen dat ze een goede danspartner was? Ze slikte en probeerde haar zenuwen wat te laten zakken, alvorens ze Halfar zijn hand aanpakte. ‘Het zou mij een eer zijn, al moet ik u waarschuwen dat ik geen hele bedreven danspartner zal zijn. Ik kijk normaal gesproken toe, maar ik heb wel de basis vaardigheden geleerd gekregen van mijn Bresen.’
‘Wilt u mij de eer doen om deze dans met mij te delen? Wellicht kunnen we onze stimulerende conversatie gedurende de dans voort zetten?’ Helena keek naar de jonge man naast haar en zag zijn uitgestoken hand en lichte buiging. Een blos verscheen op haar wangen en even wist ze niet zo goed wat ze moest doen. Dit had ze niet verwacht en om nou te zeggen dat ze een goede danspartner was? Ze slikte en probeerde haar zenuwen wat te laten zakken, alvorens ze Halfar zijn hand aanpakte. ‘Het zou mij een eer zijn, al moet ik u waarschuwen dat ik geen hele bedreven danspartner zal zijn. Ik kijk normaal gesproken toe, maar ik heb wel de basis vaardigheden geleerd gekregen van mijn Bresen.’
Re: Lentefeest
Met een glimlach had Adrienne toegekeken hoe iedereen Tom verwelkomden. ‘Dank jullie wel voor het onthaal. Ik ga zeker mijn best doen om Daitas Adrienne te ondersteunen in haar taken en om jullie te helpen waar nodig.’ Het was de roodharige niet ontgaan dat Tom bij het noemen van haar naam, heel subtiel naar haar had gekeken. Ze boog haar hoofd licht genoeg dat Tom het zou zien, maar dat de rest het niet op zou vallen. Het was fijn dat hij de aandacht even van zich af schoof, zodat de andere jarigen ook de aandacht kregen. Tot nu toe had ze geen enkel idee dat ze een verkeerde keuze had gemaakt door Tom aan te nemen. Ze keek uit naar hun samenwerking en het moment dat hij taken daadwerkelijk van haar kon overnemen. Het zou haar meer rust geven. Ze besloot dat ze na het feest langs de stilteruimte zou gaan en de goden bedanken voor deze positieve wending. Want dat was iets dat de heks nu wel kon gebruiken.
Tom was naar haar toe gelopen en had zijn hand naar haar uitgestoken. ‘Daitas mag ik u vragen om met mij het feest officieel te openen door middel van een dans?’ Wederom glimlachte Adrienne en pakte Tom zijn hand vast. Ze kon voelen hoe alle aanwezigen naar hen keken, maar ze was daar ondertussen aan gewend. Tom bleek een redelijke danspartner en andere aanwezigen leken nu ook de dansvloer gevonden te hebben. ‘Dank u voor het onthaal Daitas. Ik zal niet te lang van uw tijd nu in beslag nemen en mij straks gaan mengen onder de andere aanwezigen om kennis te maken met hen. Maar voor ik dat doe, mag ik u complimenteren met de aankleding en de organisatie van het feest?’
Ze maakten een draai voor Adrienne antwoordde. ‘Dank u voor het compliment. Er zijn genoeg Impasi’s geweest die vonden dat ik de organisatie uit handen had moeten geven, maar dit is mijn eerste feest als Daitas. Dus ik wilde deze niet uit handen geven. Noem het eigenwijs.’ De heks lachte even. ‘Graag zou ik je zo willen voorstellen aan iemand uit mijn staf.’ De muziek was afgelopen en zo ook de dans. De twee heksen bogen naar elkaar en liepen gezamenlijk de dansvloer af. Adrienne liep naar Caine toe en wachtte tot Tom was aangesloten. ‘Daitas Tom, graag zou ik je willen voorstellen aan Impasi Caine. Impasi Caine is de persoon geweest die mij al die tijd heeft geholpen voor ik een nieuwe Daitas had aangenomen. Ik werk veel samen met hem en daarom wilde ik jullie aan elkaar voorstellen. Aangezien ik Impasi Caine zijn mening zeer op prijs stel als het gaat om zaken omtrent Semering en dan specifiek de beveiliging van de provincie.’ De echte reden dat ze Tom wilde voorstellen aan Caine kon ze niet hardop verwoorden. Maar ze wist zeker dat Caine zou begrijpen waarom ze het deed.
Tom was naar haar toe gelopen en had zijn hand naar haar uitgestoken. ‘Daitas mag ik u vragen om met mij het feest officieel te openen door middel van een dans?’ Wederom glimlachte Adrienne en pakte Tom zijn hand vast. Ze kon voelen hoe alle aanwezigen naar hen keken, maar ze was daar ondertussen aan gewend. Tom bleek een redelijke danspartner en andere aanwezigen leken nu ook de dansvloer gevonden te hebben. ‘Dank u voor het onthaal Daitas. Ik zal niet te lang van uw tijd nu in beslag nemen en mij straks gaan mengen onder de andere aanwezigen om kennis te maken met hen. Maar voor ik dat doe, mag ik u complimenteren met de aankleding en de organisatie van het feest?’
Ze maakten een draai voor Adrienne antwoordde. ‘Dank u voor het compliment. Er zijn genoeg Impasi’s geweest die vonden dat ik de organisatie uit handen had moeten geven, maar dit is mijn eerste feest als Daitas. Dus ik wilde deze niet uit handen geven. Noem het eigenwijs.’ De heks lachte even. ‘Graag zou ik je zo willen voorstellen aan iemand uit mijn staf.’ De muziek was afgelopen en zo ook de dans. De twee heksen bogen naar elkaar en liepen gezamenlijk de dansvloer af. Adrienne liep naar Caine toe en wachtte tot Tom was aangesloten. ‘Daitas Tom, graag zou ik je willen voorstellen aan Impasi Caine. Impasi Caine is de persoon geweest die mij al die tijd heeft geholpen voor ik een nieuwe Daitas had aangenomen. Ik werk veel samen met hem en daarom wilde ik jullie aan elkaar voorstellen. Aangezien ik Impasi Caine zijn mening zeer op prijs stel als het gaat om zaken omtrent Semering en dan specifiek de beveiliging van de provincie.’ De echte reden dat ze Tom wilde voorstellen aan Caine kon ze niet hardop verwoorden. Maar ze wist zeker dat Caine zou begrijpen waarom ze het deed.
~Somewhere in time, A story seldom told.
Somewhere in history, Our destiny behold…~
Re: Lentefeest
Caine keek toe hoe de nieuwe Daitas Adrienne ten dans vroeg en besloot dat hij daar niet naar wilde kijken. Nu wilde hij niet beweren dat hij jaloers was of iets dergelijks, maar het was wel verleidelijk om de man zijn arm van zijn romp te scheiden en hem ermee om zijn oren te slaan. De blonde man sloot zijn hand om een beker cider en nam een slok voordat hij zich terug draaide naar de dansvloer en eigenlijk naar iedereen keek, behalve de twee dansende Heksen. Het was waarschijnlijk niet wenselijk om de krachtverdeling tussen de twee op dit punt al uit te gaan testen. Adrienne had lang moeten zoeken naar een tweede Heks die samen met haar de last van Semering kon dragen.
Hij keek naar verschillende koppels die aan het dansen waren en maakte mentaal een aantekening om de “heren” van Valena iets scherper in de gaten te houden. Zij waren tenslotte ouder dan de leerlingen van Cameno en het leek Caine belangrijk om te voorkomen dat zij hun grotere ervaring deelden met de jongedames van Cameno. Waarschijnlijk was hij niet de enige Impasi die daar over had nagedacht, want tot op zekere hoogte werd er natuurlijk van hen verwacht dat ze tijdens dergelijke feesten zouden fungeren als chaperonnes.
Natuurlijk zou hij de eerste zijn om toe te geven dat hij wellicht niet de juiste persoon was om chaperonne te spelen. Zijn soort stond nu niet bepaald bekend om hun zedige gedrag en onderaan de streep was hij degene die Adrienne verleid had. Caine grijnsde in zijn beker terwijl hij nog een slok cider name. Hij was zeker van plan om het nog een keer te doen zelfs en een ander daarin tegenhouden zou een beetje hypocriet zijn. Gelukkig had hij er geen probleem mee om een zekere mate van hypocrisie tentoon te stellen.
Met een uitgestreken gezicht hield Caine een paartje in de gaten dat zich iets had afgezonderd, maar ze bleven dansen en sloten zich niet geheel af van het gezelschap. Het leek er niet op dat er een plan was om een nog stiller plekje op te zoeken, maar meer de intentie om niet te struikelen over de andere paren op de dansvloer. Die realisatie, in combinatie met de wetenschap dat hij niet de enige Impasi was die een zekere waakzaamheid vertoonde richtte Caine zijn aandacht uiteindelijk toch op de twee dansende Heksen.
Nog een bijkomend voordeel was dat de set afgelopen was en de man niet langer zijn handen op Adrienne had liggen. Dat voorkwam niet dat Caine tegen het impuls moest vecht niet zijn bovenlip op te trekken als een stilzwijgend dreigement. Hij had officieel geen enkel recht om publiekelijk een claim op de vrouw te leggen en hij had beloofd haar reputatie veilig te houden. Zolang ze dat niet als een uitdaging zou beschouwen zou hij pogen zich daaraan te houden, maar alsnog kon de blonde man niet garanderen dat hij er vriendelijk en benaderbaar uitzag toen het tweetal op hem af kwam lopen.
‘Daitas Tom, graag zou ik je willen voorstellen aan Impasi Caine. Impasi Caine is de persoon geweest die mij al die tijd heeft geholpen voor ik een nieuwe Daitas had aangenomen. Ik werk veel samen met hem en daarom wilde ik jullie aan elkaar voorstellen. Aangezien ik Impasi Caine zijn mening zeer op prijs stel als het gaat om zaken omtrent Semering en dan specifiek de beveiliging van de provincie.’
‘Daitas.’ Caine kantelde zijn hoofd iets om aan te geven dat hij luisterde. ‘Ik ben niet verantwoordelijk voor de beveiliging, maar speel wel een adviserende rol. Het is Impasi Caleb zijn vakgebied tenslotte, maar een paar extra ogen kan nooit kwaad. Ik zal erkennen dat het voor Daitas Adrienne een verademing moet zijn om op magisch vlak ondersteuning te krijgen welke ikzelf, noch Caleb haar kunnen bieden.’
Hij keek naar verschillende koppels die aan het dansen waren en maakte mentaal een aantekening om de “heren” van Valena iets scherper in de gaten te houden. Zij waren tenslotte ouder dan de leerlingen van Cameno en het leek Caine belangrijk om te voorkomen dat zij hun grotere ervaring deelden met de jongedames van Cameno. Waarschijnlijk was hij niet de enige Impasi die daar over had nagedacht, want tot op zekere hoogte werd er natuurlijk van hen verwacht dat ze tijdens dergelijke feesten zouden fungeren als chaperonnes.
Natuurlijk zou hij de eerste zijn om toe te geven dat hij wellicht niet de juiste persoon was om chaperonne te spelen. Zijn soort stond nu niet bepaald bekend om hun zedige gedrag en onderaan de streep was hij degene die Adrienne verleid had. Caine grijnsde in zijn beker terwijl hij nog een slok cider name. Hij was zeker van plan om het nog een keer te doen zelfs en een ander daarin tegenhouden zou een beetje hypocriet zijn. Gelukkig had hij er geen probleem mee om een zekere mate van hypocrisie tentoon te stellen.
Met een uitgestreken gezicht hield Caine een paartje in de gaten dat zich iets had afgezonderd, maar ze bleven dansen en sloten zich niet geheel af van het gezelschap. Het leek er niet op dat er een plan was om een nog stiller plekje op te zoeken, maar meer de intentie om niet te struikelen over de andere paren op de dansvloer. Die realisatie, in combinatie met de wetenschap dat hij niet de enige Impasi was die een zekere waakzaamheid vertoonde richtte Caine zijn aandacht uiteindelijk toch op de twee dansende Heksen.
Nog een bijkomend voordeel was dat de set afgelopen was en de man niet langer zijn handen op Adrienne had liggen. Dat voorkwam niet dat Caine tegen het impuls moest vecht niet zijn bovenlip op te trekken als een stilzwijgend dreigement. Hij had officieel geen enkel recht om publiekelijk een claim op de vrouw te leggen en hij had beloofd haar reputatie veilig te houden. Zolang ze dat niet als een uitdaging zou beschouwen zou hij pogen zich daaraan te houden, maar alsnog kon de blonde man niet garanderen dat hij er vriendelijk en benaderbaar uitzag toen het tweetal op hem af kwam lopen.
‘Daitas Tom, graag zou ik je willen voorstellen aan Impasi Caine. Impasi Caine is de persoon geweest die mij al die tijd heeft geholpen voor ik een nieuwe Daitas had aangenomen. Ik werk veel samen met hem en daarom wilde ik jullie aan elkaar voorstellen. Aangezien ik Impasi Caine zijn mening zeer op prijs stel als het gaat om zaken omtrent Semering en dan specifiek de beveiliging van de provincie.’
‘Daitas.’ Caine kantelde zijn hoofd iets om aan te geven dat hij luisterde. ‘Ik ben niet verantwoordelijk voor de beveiliging, maar speel wel een adviserende rol. Het is Impasi Caleb zijn vakgebied tenslotte, maar een paar extra ogen kan nooit kwaad. Ik zal erkennen dat het voor Daitas Adrienne een verademing moet zijn om op magisch vlak ondersteuning te krijgen welke ikzelf, noch Caleb haar kunnen bieden.’
Missing you is my hobby, caring for you is my job, making you happy is my duty and loving you is my life.
-
Halfar van Persh
- Site Admin
- Posts: 163
- Joined: 11 Jul 2016 15:35
Re: Lentefeest
Halfar zijn mondhoeken krulden zich iets omhoog toen de jongedame toegaf dat ze niet heel erg bedreven was in dansen. Haar hand sloot zich alsnog om die van hem, dus ze was niet dusdanig zonder oefening dat ze het bij voorkeur aan zich voorbij zou laten gaan. Het was dan ook niet onachtzaam van zijn kant uit om haar gerust te willen stellen. ‘Probeer je vooral te ontspannen tijdens de dans. Ik leid je naar waar je moet zijn.’
De tiener begeleidde de donkerharige naar de dansvloer en zette haar met een geruststellende glimlach in beweging. Hij kende de dans, want zijn moeder had erop gestaan dat hij leerde dansen vanaf het moment dat hij zijn tiende levensjaar had bereikt. Met een nauwelijks merkbare beweging gaf hij aan in welke richting hij zou bewegen en probeerde op die manier aan Helena door te geven wat er zou gaan gebeuren. Het was iets dat hij bij al zijn danspartners deed, of ze nu veel ervaring hadden, of juist niet. Leiding geven in dansen was iets dat bij een man hoorde te liggen, zo was hem geleerd tenminste. Terwijl ze dansten probeerde Halfar een licht gespreksonderwerp te verzinnen. Daar waren dansen tenslotte voor bedoelde. Lichte conversatie.
‘Ik moet zeggen dat de aankleding van het Lentefeest goed gedaan is.’ Had hij dat al gezegd? Maakte ook niet uit, als Helena enigszins een dame was zou ze hem er niet op wijzen en slechts subtiel van onderwerp veranderen. Hem kon alleen maar verweten worden dat hij probeerde om een gesprek op te starten. Niemand wilde een volledige dans in stilte doorbrengen tenslotte. De ruimte waarin het feest gepland is, oogt juist voor de grote van de groep. Ik denk dat het binnen een stuk warmer en haast bedrukt geweest zou zijn. Denkt u ook?’
Hij leidde haar om een groepje heen dat niet geheel dezelfde snelheid had en draaide zich iets bij zodat Helena niet het gevoel kreeg dat ze constant achteruit liep. Dat was niet het idee achter dansen, maar op dit punt wilde hij haar evenmin overweldigen door haar rond te draaien. Als hij dat zou doen zou hij haar niet langer echt kunnen leiden en konden ze beide slechts hopen dat ze de beweging op de juiste manier zou doorvoeren. Daarvoor zou hij toch beter in staat moeten zijn om haar iets beter in te schatten en dat maakte dit niet het juiste moment om het te doen. Wellicht op een later tijdstip, mits alles goed verliep natuurlijk.
De tiener begeleidde de donkerharige naar de dansvloer en zette haar met een geruststellende glimlach in beweging. Hij kende de dans, want zijn moeder had erop gestaan dat hij leerde dansen vanaf het moment dat hij zijn tiende levensjaar had bereikt. Met een nauwelijks merkbare beweging gaf hij aan in welke richting hij zou bewegen en probeerde op die manier aan Helena door te geven wat er zou gaan gebeuren. Het was iets dat hij bij al zijn danspartners deed, of ze nu veel ervaring hadden, of juist niet. Leiding geven in dansen was iets dat bij een man hoorde te liggen, zo was hem geleerd tenminste. Terwijl ze dansten probeerde Halfar een licht gespreksonderwerp te verzinnen. Daar waren dansen tenslotte voor bedoelde. Lichte conversatie.
‘Ik moet zeggen dat de aankleding van het Lentefeest goed gedaan is.’ Had hij dat al gezegd? Maakte ook niet uit, als Helena enigszins een dame was zou ze hem er niet op wijzen en slechts subtiel van onderwerp veranderen. Hem kon alleen maar verweten worden dat hij probeerde om een gesprek op te starten. Niemand wilde een volledige dans in stilte doorbrengen tenslotte. De ruimte waarin het feest gepland is, oogt juist voor de grote van de groep. Ik denk dat het binnen een stuk warmer en haast bedrukt geweest zou zijn. Denkt u ook?’
Hij leidde haar om een groepje heen dat niet geheel dezelfde snelheid had en draaide zich iets bij zodat Helena niet het gevoel kreeg dat ze constant achteruit liep. Dat was niet het idee achter dansen, maar op dit punt wilde hij haar evenmin overweldigen door haar rond te draaien. Als hij dat zou doen zou hij haar niet langer echt kunnen leiden en konden ze beide slechts hopen dat ze de beweging op de juiste manier zou doorvoeren. Daarvoor zou hij toch beter in staat moeten zijn om haar iets beter in te schatten en dat maakte dit niet het juiste moment om het te doen. Wellicht op een later tijdstip, mits alles goed verliep natuurlijk.