Het was een zonnige zomerdag in Semering en net als vele andere leerlingen was Sedina afgereist naar de Kom om de markt te bezoeken op het dorpsplein. Overal waar je keek waren mensen hun producten aan het aanprijzen en mensen waren van ver gekomen om deze producten te kopen. Sedine had haar paard aan de rand van het dorp gestald. Na het afstappen streek ze haar licht blauwe jurk glad en trok haar okergele mantel recht. De blonde dame raapte haar mand van de grond en liep het dorpsplein op. De geuren van kruiden kwamen haar tegemoet en de eerste marktlieden die hun artikelen aanprezen. Beleefd sloeg ze de aanbiedingen voor vers fruit en vlees af.
Ze had een nieuwe onder rokken nodig. De zomer was aangebroken en de dagen zouden warmer worden. Haar zomeronderrokken van vorig jaar waren tekort geworden. Ze liet haar ogen langs de marktkramen glijden. Ze moest gaan voor kwaliteit over kwantiteit. Mocht ze niks vinden wat voldeed, dan zou ze op zoek gaan naar stof dat wel voldeed en een kleermaakster betalen om het voor haar te maken. Maar ze was hier niet alleen voor nieuwe kleding. Haar perkamentvoorraad was bijna op en ze had nog genoeg verhalen die ze op moest schrijven. Daarnaast was de laatste inkt gisteren gesneuveld per ongeluk. Of ja haar neef Wiley had het van haar tafel gestoten in een slechte bui was. Hij was boos op haar geweest omdat ze zich de laatste tijd in gezelschap vond van anderen. Anderen, die in zijn ogen te min waren. Sedina had gezegd dat hij niet zo raar moest doen. Zij kon niet helpen dat haar verhalen mensen trokken. En dat hij niet meer erachter moest zoeken dan dat mensen fan waren van haar verhalen.
Maar goed zijn kleine uitbarsting zorgde wel dat ze op zoek moest gaan naar nieuw pot voor haar inkt. Sedina had haar vaste adres voor haar inkt. Ze liep er regelrecht naar toe terwijl zij voorzichtig mensen ontweek die kriskras over het plein liepen "Goedendag, beste handelaar." begroette Sedina de verkoper. De blondine toverde een vriendelijke glimlach te voorschijn terwijl ze een gepast begroetingsgebaar maakte. “Ik hoop dat u en uw familie in goede gezondheid verkeren?” Het was zowel een beleefde vraag als een vraag om de humeur van de handelaar te testen. Als hij in een slechte bui was, dan zouden de producten duur zijn en was afdingen niet mogelijk. In een goede bui kon ze veel korting krijgen. Het was zowel een beleefde vraag als een vraag om de humeur van de handelaar te testen. Als hij in een slechte bui was, dan zouden de producten duur zijn en was afdingen niet mogelijk. In een goede bui kon ze veel korting krijgen. “Naast het gebruikelijke ben ik vandaag op zoek naar wat extra's. Mijn inktpot is gesneuveld en ik ben op zoek naar een nieuwe die ik gemakkelijk mee kan nemen zonder de knoeien. Heeft u misschien iets stevigs in voorraad wat geschikt is voor dat doeleinde?"
OOC: Voel je vrij om te joinen
Drentelen over de markt
Re: Drentelen over de markt
Jax leunde tegen de buitenmuur een kraam en nam een hap uit een pasteitje, welke hij net had gekocht bij één van de kremers. Het was nog vroeg, maar de ochtendstond had goud in de mond en de man had er geen enkel probleem mee om op tijd wakker te zijn. Nu hij moest werken had het zelfs de voorkeur, want dan lagen de beste klusjes nog voor het oprapen. Niet dat hij vandaag hoefde te werken, maar de mogelijkheid was er, mocht de perfect klus zich aandienen. Voor nu genoot hij van het weer, de mensen en zijn pasteitje. Het was een prettige manier om zijn dag te beginnen en marktdagen waren negen van de tien keer wel dagen waarop hij gedurende de dag kleine klusjes uitvoerde voor bezoekers of de kremers zelf.
Nu het weer toch wat warmer werd leken de leerlingen van zowel Cameno als Valena toch iets meer naar het dorp te trekken. Sommigen handelden, anderen kochten gewoon. In dat opzicht was het verschil in stand tussen de verschillende individuen duidelijk te onderscheiden. Er was een tijd geweest waarin hij zelf ook nooit had hoeven te onderhandelen over prijs, maar nu was het één van de dingen die hem makkelijk afging. Zijn grootste voordeel was ook dat hij geboren was met een natuurlijke charme die anderen schel overhaalde om hem tegemoet te komen. Vaak niet helemaal, maar dat maakte eigenlijk niet zoveel uit, zolang hij en de kremer in kwestie beide het gevoel hadden iets gewonnen te hebben.
De man stopte het laatste stuk van het pasteitje in zijn mond en verfrommelde het perkamentpapier waarin het pasteitje gewikkeld had gezeten. Voor de kraam van de bakker stond een grote rieten man en daarin kon hij het papier weggooien, wat Jax dan ook deed. Hij liep langs verschillende kramen op de markt en bleef her en der staan om te kunnen kijken wat er aangeboden werd, door wie en of er toevallig iemand tussen de bezoekers was die eruit zag alsof hij op zoek was naar iemand die de pakketjes wilde dragen. Tot nu toe nog niets, afgezien van een paar korte gesprekken met de marktkooplui, die hem natuurlijk herkenden.
‘Goedendag, beste handelaar. Ik hoop dat u en uw familie in goede gezondheid verkeren? Naast het gebruikelijke ben ik vandaag op zoek naar wat extra's. Mijn inktpot is gesneuveld en ik ben op zoek naar een nieuwe die ik gemakkelijk mee kan nemen zonder de knoeien. Heeft u misschien iets stevigs in voorraad wat geschikt is voor dat doeleinde?’
Als er iets was dat hem elke keer weer verbaasde, dan was het wel dat er inkt verkocht werd op de markt. Wie kocht dat? Want de meeste leerlingen van Cameno konden niet schrijven en het was dus een frivole verspilling van geld. Niet één die Jax zich kon veroorloven, maar daar had hij geen enkel probleem mee. Waar hij op nu wel een antwoord op had gekregen was wie er inkt kocht. ‘Ah! Mijn wel belezen dromer van ongeziene werelden. Wat een toeval dat wij elkaar hier treffen!’
Hij draaide zich naar de jongedame toe, welke hij één keer eerder had getroffen en boog voor haar. ‘Vergeef mij mijn brutaliteit, maar als u iets wilt kopen dat niet zo fragiel is als een inktpot kunt u ook in de richting van een potlood kijken. Deze is van dusdanig formaat dat het in de zakken van uw rokken past, tezamen met een boekje waarin u beelden omvormt tot letters. De kosten, welke u wellicht geen zorgen kunnen baren, liggen ook iets economischer dan dit van inkt.’
Nu het weer toch wat warmer werd leken de leerlingen van zowel Cameno als Valena toch iets meer naar het dorp te trekken. Sommigen handelden, anderen kochten gewoon. In dat opzicht was het verschil in stand tussen de verschillende individuen duidelijk te onderscheiden. Er was een tijd geweest waarin hij zelf ook nooit had hoeven te onderhandelen over prijs, maar nu was het één van de dingen die hem makkelijk afging. Zijn grootste voordeel was ook dat hij geboren was met een natuurlijke charme die anderen schel overhaalde om hem tegemoet te komen. Vaak niet helemaal, maar dat maakte eigenlijk niet zoveel uit, zolang hij en de kremer in kwestie beide het gevoel hadden iets gewonnen te hebben.
De man stopte het laatste stuk van het pasteitje in zijn mond en verfrommelde het perkamentpapier waarin het pasteitje gewikkeld had gezeten. Voor de kraam van de bakker stond een grote rieten man en daarin kon hij het papier weggooien, wat Jax dan ook deed. Hij liep langs verschillende kramen op de markt en bleef her en der staan om te kunnen kijken wat er aangeboden werd, door wie en of er toevallig iemand tussen de bezoekers was die eruit zag alsof hij op zoek was naar iemand die de pakketjes wilde dragen. Tot nu toe nog niets, afgezien van een paar korte gesprekken met de marktkooplui, die hem natuurlijk herkenden.
‘Goedendag, beste handelaar. Ik hoop dat u en uw familie in goede gezondheid verkeren? Naast het gebruikelijke ben ik vandaag op zoek naar wat extra's. Mijn inktpot is gesneuveld en ik ben op zoek naar een nieuwe die ik gemakkelijk mee kan nemen zonder de knoeien. Heeft u misschien iets stevigs in voorraad wat geschikt is voor dat doeleinde?’
Als er iets was dat hem elke keer weer verbaasde, dan was het wel dat er inkt verkocht werd op de markt. Wie kocht dat? Want de meeste leerlingen van Cameno konden niet schrijven en het was dus een frivole verspilling van geld. Niet één die Jax zich kon veroorloven, maar daar had hij geen enkel probleem mee. Waar hij op nu wel een antwoord op had gekregen was wie er inkt kocht. ‘Ah! Mijn wel belezen dromer van ongeziene werelden. Wat een toeval dat wij elkaar hier treffen!’
Hij draaide zich naar de jongedame toe, welke hij één keer eerder had getroffen en boog voor haar. ‘Vergeef mij mijn brutaliteit, maar als u iets wilt kopen dat niet zo fragiel is als een inktpot kunt u ook in de richting van een potlood kijken. Deze is van dusdanig formaat dat het in de zakken van uw rokken past, tezamen met een boekje waarin u beelden omvormt tot letters. De kosten, welke u wellicht geen zorgen kunnen baren, liggen ook iets economischer dan dit van inkt.’
Re: Drentelen over de markt
Er klonk een bekende stem vlak bij haar. Her was de charmante stem van een heer die ze een tijdje eerder had ontmoet op een van de avonden dat ze inspiratie zocht op een van de vele balkons van Cameno. Ze herkende de man ook als de Kaarsenbrander. Zijn naam had ze nog niet mogen ontvangen. Ze draaide zich naar hem toen terwijl hij haar een belezen dromer noemde. Hij boog voor haar en Sedina glimlachte vriendelijk naar hem terwijl ze gepast terug begroette. “Mijnheer de lichtbrenger, wat een toeval u hier te treffen.” zei ze. “Het weer is zo aangenaam, Ik kon de verleiding niet weerstaan om de markt te bezoeken” zei ze.
Ze keek naar de potjes die de kramer had uitgesteld voor haar om haar aan te bevelen. De lichtbrenger gaf een advies en benoemde iets wat ze nog niet kende. De jongedame had nog nooit van een potlood gehoord. “Ik vrees dat ik er nog nooit van gehoord heb, mijn heer.” zei Sedina. “Is het een nieuwe uitvinding? Wat maakt het zo kostenbesparend als ik vragen mag?” Vroeg de jonkvrouwe kritisch. “Dat kan ik u wel uitleggen. “ de marktkramer toonde iets wat haar niet bekend voor kwam. “Deze potloot neemt niet veel ruimte in, is praktischer dan pen en inkt en mocht u fouten maken tijdens het schrijven dan is het gemakkelijk uit te wissen met een balletje van broodkruimels.” Van verbazing gingen haar wenkbrouwen omhoog. “Broodkruimels?” ze keek van Jax naar de winkelier. Maar de laatste knikte bevestigend dat de blondine hem goed begrepen had.
“Is dit wel gepast voor een jongedame van adelijke stand?” vroeg ze bedenkelijk terwijl ze een potlood opvatte. “Moet een jongedame geen toonbeeld van perfectie zijn? En suggereert het bezit van een potlood niet dat de jongedame openlijk toegeeft dat zij fouten maakt en niet perfect is?” Als het ongepast was, dan zou de jongedame flink op haar donder krijgen als haar Nevendah er achter komt. Ze kon zich voorstellen dat dit werktuig geschikt was om kinderen te leren schrijven of mensen die nog moesten leren schrijven. Maar of het geaccepteerd werd voor haar was punt twee.
“Naast de vraag of het gepast is, vraag ik me af of de potloot geen vlekken achterlaat in mijn zakken net als de broodkruimels in mijn tas?” voor een jongedame die erg stil kon zijn, ze zich veel zorgen om haar schrijf gereedschap. Ze gaf het potlood terug aan de marktman. “Ik zal erover nadenken. Voor nu wil ik graag een nieuwe inktpot voor tijdens mijn lessen.” Ze knikte naar de lichtbrenger. “Dank u wel voor uw advies, mijnheer... “ Ze viel eventjes stil. “Ik geloof dat ik mij nog niet geheel aan u hebt voorgesteld.” Ze maakte een kleine reverance. “Mijn naam is Sedina KathlynBairn. Dochter van de heer van Vilondras.” stelde ze zich aan de lichtbrenger voor. “En hoe noemt u zich, als ik vragen mag? Ik kan u moeilijk meneer lichtbrenger noemen.”
Ze keek naar de potjes die de kramer had uitgesteld voor haar om haar aan te bevelen. De lichtbrenger gaf een advies en benoemde iets wat ze nog niet kende. De jongedame had nog nooit van een potlood gehoord. “Ik vrees dat ik er nog nooit van gehoord heb, mijn heer.” zei Sedina. “Is het een nieuwe uitvinding? Wat maakt het zo kostenbesparend als ik vragen mag?” Vroeg de jonkvrouwe kritisch. “Dat kan ik u wel uitleggen. “ de marktkramer toonde iets wat haar niet bekend voor kwam. “Deze potloot neemt niet veel ruimte in, is praktischer dan pen en inkt en mocht u fouten maken tijdens het schrijven dan is het gemakkelijk uit te wissen met een balletje van broodkruimels.” Van verbazing gingen haar wenkbrouwen omhoog. “Broodkruimels?” ze keek van Jax naar de winkelier. Maar de laatste knikte bevestigend dat de blondine hem goed begrepen had.
“Is dit wel gepast voor een jongedame van adelijke stand?” vroeg ze bedenkelijk terwijl ze een potlood opvatte. “Moet een jongedame geen toonbeeld van perfectie zijn? En suggereert het bezit van een potlood niet dat de jongedame openlijk toegeeft dat zij fouten maakt en niet perfect is?” Als het ongepast was, dan zou de jongedame flink op haar donder krijgen als haar Nevendah er achter komt. Ze kon zich voorstellen dat dit werktuig geschikt was om kinderen te leren schrijven of mensen die nog moesten leren schrijven. Maar of het geaccepteerd werd voor haar was punt twee.
“Naast de vraag of het gepast is, vraag ik me af of de potloot geen vlekken achterlaat in mijn zakken net als de broodkruimels in mijn tas?” voor een jongedame die erg stil kon zijn, ze zich veel zorgen om haar schrijf gereedschap. Ze gaf het potlood terug aan de marktman. “Ik zal erover nadenken. Voor nu wil ik graag een nieuwe inktpot voor tijdens mijn lessen.” Ze knikte naar de lichtbrenger. “Dank u wel voor uw advies, mijnheer... “ Ze viel eventjes stil. “Ik geloof dat ik mij nog niet geheel aan u hebt voorgesteld.” Ze maakte een kleine reverance. “Mijn naam is Sedina KathlynBairn. Dochter van de heer van Vilondras.” stelde ze zich aan de lichtbrenger voor. “En hoe noemt u zich, als ik vragen mag? Ik kan u moeilijk meneer lichtbrenger noemen.”
Re: Drentelen over de markt
De markt was inderdaad een prettig sociaal samenkomen te noemen. Zelf stond hij met nagenoeg iedereen op goede voet en het hielp zeker wanneer hij op zoek was naar klusjes om zichzelf te kunnen voorzien van de volgende maaltijd op iets anders dat in dezelfde lijn lag. Eén van de grote voordelen van het feit dat hij in Semering woonde was het feit dat op beide scholen vrijwel altijd een klusje te doen was. Sommigen prettiger dan de anderen, maar gelukkig had hij altijd nog de keuze om iets wel of niet te accepteren. Nu de leerlingen terug waren op Semering had hij in ieder geval genoeg aanspraak terwijl hij aan het werk was. Op één of andere manier was er altijd wel iemand die de tijd wilde nemen om met hem in gesprek te gaan. Met een uiterlijk als dat van hem was het ook niet heel vreemd dat jongedames graag met hem in gesprek gingen. Hij was prettig om naar te kijken en bovendien had hij de charme van iemand die tot de adellijke rang behoorde. Het was een tegenstelling die ze maar wat graag wilden ontleden en hij stond het tot op zekere hoogte toe.
‘U mag mij noemen zoals u zelf wenst,’ antwoordde Jax met een uitdagende grijns. De naam waarbij ze hem nu noemde had ze zelf bedacht, alsof er in haar hoofd reeds een relatie was ontstaan waar hij het bestaan nog niet van kende. Het was een gedachte die interessant was om verder te ontdekken, maar met een zekere mate van voorzichtigheid van zijn kant natuurlijk. Hij wilde niet het risico lopen dat iemand het idee zou krijgen dat hij haar reputatie in gevaar bracht. Haar gedrag voorspelde het wellicht niet, maar haar kleding verzekerde hem ervan dat ze een jongedame van stand was. ‘Neemt u de tijd om mij te vertellen wat uw lichtbrenger voor heroïsche ondernemingen kan ondernemen om uw aandacht vast te houden. U heeft mijn onverdeelde aandacht wanneer het op uw vertellingen aankomt.
‘Ik zou overigens niet inzien waarom een potlood een probleem zou kunnen vormen voor de reputatie van een jongedame Sedina. Het is niet meer dan een stuk houtskool dat gescherpt is en in een stuk katoen gewikkeld. Het concept zal ongeveer hetzelfde zijn als brood. Zolang u het goed inpakt zal er geen onmiddellijke schade zijn.’ Hij haalde lichtjes zijn schouders op en lachte. ‘Natuurlijk zal ik geen eerlijke graadmeter zijn, ik ben slechts een klusjesman.’
Hij knipoogde naar Sedina. ‘Gooi mij een zilveren munt toe en ik zal de gehele dag tot uw beschikking staan om uw aankopen te dragen en zelfs terug te brengen naar de school.’
443
‘U mag mij noemen zoals u zelf wenst,’ antwoordde Jax met een uitdagende grijns. De naam waarbij ze hem nu noemde had ze zelf bedacht, alsof er in haar hoofd reeds een relatie was ontstaan waar hij het bestaan nog niet van kende. Het was een gedachte die interessant was om verder te ontdekken, maar met een zekere mate van voorzichtigheid van zijn kant natuurlijk. Hij wilde niet het risico lopen dat iemand het idee zou krijgen dat hij haar reputatie in gevaar bracht. Haar gedrag voorspelde het wellicht niet, maar haar kleding verzekerde hem ervan dat ze een jongedame van stand was. ‘Neemt u de tijd om mij te vertellen wat uw lichtbrenger voor heroïsche ondernemingen kan ondernemen om uw aandacht vast te houden. U heeft mijn onverdeelde aandacht wanneer het op uw vertellingen aankomt.
‘Ik zou overigens niet inzien waarom een potlood een probleem zou kunnen vormen voor de reputatie van een jongedame Sedina. Het is niet meer dan een stuk houtskool dat gescherpt is en in een stuk katoen gewikkeld. Het concept zal ongeveer hetzelfde zijn als brood. Zolang u het goed inpakt zal er geen onmiddellijke schade zijn.’ Hij haalde lichtjes zijn schouders op en lachte. ‘Natuurlijk zal ik geen eerlijke graadmeter zijn, ik ben slechts een klusjesman.’
Hij knipoogde naar Sedina. ‘Gooi mij een zilveren munt toe en ik zal de gehele dag tot uw beschikking staan om uw aankopen te dragen en zelfs terug te brengen naar de school.’
443
Re: Drentelen over de markt
Met enige nieuwsgierigheid was Druzilla blijven staan bij een stand waar inkt en andere frivole zaken verkocht werden. Niet om wat er verkocht werd, maar door de conversatie die er gevoerd werd. Zelf had ze reeds linten gekocht voor een nieuwe hoed die ze zou decoreren en kaarsen die ze kon gebruiken tijdens de avonden, maar dit was een stand die tot op heden niet haar interesse had kunnen trekken. Ze kon schrijven, maar vond daar nauwelijks de noodzaak voor. Anastasia correspondeerde met verschillende Eranezen, als was dat alleen maar om een kennissenkring te kunnen onderhouden welke haar in staat zou stellen om in de hoogste kringen van adel te kunnen bewegen. Druzilla wilde graag een goede positie behouden wanneer ze in het huwelijk zou treden, maar kon niet beweren dat ze zich met dezelfde overtuiging inzette als dat haar tweelinghelft dat deed.
‘Een potlood zei u? Goden was een frivole uitvinding! Ik durf het haast niet te zeggen, maar het lijkt mij dat inkt en ingewikkeld houtskool alsnog vervelende vlekken geven in rokken. Waarom zou een dame daar vrijwillig mee in haar zakken willen lopen?’ Druzilla lachte. ‘Er zijn zoveel bezigheden waarmee een jongedame zich kan vermaken, waarom zou ze ervoor kiezen iets te doen waarbij haar vingers gevlekt raken als die van iemand die tot de werkende klasse behoord? Dat doet haar familie nauwelijks eer aan.’
Ze haakte aan in het gesprek zonder eraan te twijfelen dat ze welkom was. Wie ervoor koos om op een dergelijke openbare plek een gesprek aan te gaan nodigde in feit eenieder uit die het kon horen. Daar kwam bij dat zij een dochter was van een grensadviseur, er waren weinig gesprekken waarbij zij niet het recht had om zich erin te mengen wanneer ze daarvoor koos.
De roodharige keek naar de verschillende decoratieve inktpotjes, maar vond niets dat interessant was om beter naar te kijken. Haar vader gebruikte natuurlijk inkt en papier voor het werk dat hij verrichte voor de kroon, maar als hij een nieuwe inktpothouder nodig had zou het iets moeten zijn dat bij zijn persoonlijkheid en rang paste. Dat was iets waar Druzilla van overtuigd was. Ze zou het herkennen wanneer ze het zag en vandaag was niet die dag.
Met een semi uitdagende glimlach keek ze naar de man, welke toe had gegeven dat hij er geen enkel probleem mee had om zichzelf uit te laten buiten als boodschappen jongen. ‘Wellicht kan ik u overhalen om mij te vergezellen tijdens mijn boodschappen? Momenteel heb ik een aantal kleine zaten gekocht, maar ik ben op zoek naar grotere dingen die iets moeilijker te dragen zijn, zoals een hoed en wat persoonlijke dingen. Ik kan u twee zilverstukken bieden voor uw tijd.’
(453)
‘Een potlood zei u? Goden was een frivole uitvinding! Ik durf het haast niet te zeggen, maar het lijkt mij dat inkt en ingewikkeld houtskool alsnog vervelende vlekken geven in rokken. Waarom zou een dame daar vrijwillig mee in haar zakken willen lopen?’ Druzilla lachte. ‘Er zijn zoveel bezigheden waarmee een jongedame zich kan vermaken, waarom zou ze ervoor kiezen iets te doen waarbij haar vingers gevlekt raken als die van iemand die tot de werkende klasse behoord? Dat doet haar familie nauwelijks eer aan.’
Ze haakte aan in het gesprek zonder eraan te twijfelen dat ze welkom was. Wie ervoor koos om op een dergelijke openbare plek een gesprek aan te gaan nodigde in feit eenieder uit die het kon horen. Daar kwam bij dat zij een dochter was van een grensadviseur, er waren weinig gesprekken waarbij zij niet het recht had om zich erin te mengen wanneer ze daarvoor koos.
De roodharige keek naar de verschillende decoratieve inktpotjes, maar vond niets dat interessant was om beter naar te kijken. Haar vader gebruikte natuurlijk inkt en papier voor het werk dat hij verrichte voor de kroon, maar als hij een nieuwe inktpothouder nodig had zou het iets moeten zijn dat bij zijn persoonlijkheid en rang paste. Dat was iets waar Druzilla van overtuigd was. Ze zou het herkennen wanneer ze het zag en vandaag was niet die dag.
Met een semi uitdagende glimlach keek ze naar de man, welke toe had gegeven dat hij er geen enkel probleem mee had om zichzelf uit te laten buiten als boodschappen jongen. ‘Wellicht kan ik u overhalen om mij te vergezellen tijdens mijn boodschappen? Momenteel heb ik een aantal kleine zaten gekocht, maar ik ben op zoek naar grotere dingen die iets moeilijker te dragen zijn, zoals een hoed en wat persoonlijke dingen. Ik kan u twee zilverstukken bieden voor uw tijd.’
(453)
Re: Drentelen over de markt
Met de schaduw van een glimlach op zijn lippen richtte Jax zijn aandacht op de tweede jongedame die zojuist gesproken had. Haar voorkomen was een schril contrast met de aspirerende schrijfster van woorden. Haar haren waren vurig rood, wat haar heldere, groene ogen alleen maar meer op deed vallen. Ze hield haar hoofd trots omhoog en het gemak waarmee ze een gesprek aanknoopte was een compliment aan de opvoeding die haar ouders haar hadden gegeven. Ze had geen enkel probleem om in te haken, het onderwerp te veranderen en onderaan de streep hem aan aanbod te doen. Een jonge vrouw die overduidelijk van wanten wist en het was een afwisseling die Jax zeker aansprak.
Hij liet zijn blik vluchtig over haar jurk glijden om een globale inschatting te kunnen maken tot welke rang ze zou behoren. Haar jurk was nieuw genoeg dat ze in ieder geval adel zou zijn, maar verder dan dat durfde Jax eigenlijk niet te gokken. En dat voegde natuurlijk niets toe, haar gedrag gaf ook weg dat ze tot de adelrangen behoorde. Het feit dat ze hem aan het werk probeerde te zetten was daar slechts een extensie van. Het duurde slechts een paar tellen voordat hij voor haar boog. ‘Vrouwe… U maakt mij het aanbod op een welkom moment. Ik zou u graag vergezellen, maar als u de verwachting heeft dat ik uw pakjes voor u vervoer naar één van beide scholen ben ik toch echt genoodzaakt om drie zilverstukken te vragen. Uw gezelschap is zeker een vergoeding, maar helaas niet één die mij in de noodzakelijke dingen van het leven zal voorzien.’
Ja, hij wisselde met gemak van de ene jongedame naar de andere. Hij kon ook niet anders. Het gesprek met Sedina leek op niets uit te lopen en zonder enig positief teken van haar dat het gesprek welkom was zou hij zich enkel opdringen. Dat was geen aantijging die hij gemaakt wilde hebben. Geruchten hadden hem ervan verzekerd dat het onwenselijk benaderen van leerlingen in de provincie zwaar gestraft werd door de magistraat. Men kon maar zo lang doen of hij niet doorhad dat zijn attenties niet welkom waren voordat iemand anders dit ook op zou merken.
De andere reden dat hij zich zonder enige schroom op de roodharige jongedame kon richten was het feit dat ze zojuist aan had geboden om hem te betalen voor een dienst. Daar Jax niet tot een gilde behoorde, niet officieel tenminste, en toch op één of andere manier zichzelf moest onderhouden was het zeker geen mogelijkheid om de gelegenheid aan zich voorbij te laten gaan. Daitas Adrienne was op dit moment één van zijn werkgevers, maar het simpele werk dat hij voor haar verrichte stelde hem absoluut niet in staat om in een zekere mate van luxe te leven. Dat was iets dat hij enkel van een afstand kon bekijken, bewonderen en wellicht ooit, kon bereiken.
‘Ik kan u wel verzekeren dat een inktpot inderdaad een frivole aankoop is die ik niet snel zal maken. Het is vreemd om een dergelijk iets aan te schaffen in ene wereld waar nagenoeg niemand het schriftelijke woord zichzelf meester heeft gemaakt. Inktpotten zijn iets dat de hogere rangen van onze samenleving nodig hebben om zichzelf meester te kunnen maken van de taken die bij hen horen. Voor simpele mensen zoals ikzelf voldoet houtskool. Mag ik u vragen juffrouw, bent u het geschreven woord meester?’
Hij liet zijn blik vluchtig over haar jurk glijden om een globale inschatting te kunnen maken tot welke rang ze zou behoren. Haar jurk was nieuw genoeg dat ze in ieder geval adel zou zijn, maar verder dan dat durfde Jax eigenlijk niet te gokken. En dat voegde natuurlijk niets toe, haar gedrag gaf ook weg dat ze tot de adelrangen behoorde. Het feit dat ze hem aan het werk probeerde te zetten was daar slechts een extensie van. Het duurde slechts een paar tellen voordat hij voor haar boog. ‘Vrouwe… U maakt mij het aanbod op een welkom moment. Ik zou u graag vergezellen, maar als u de verwachting heeft dat ik uw pakjes voor u vervoer naar één van beide scholen ben ik toch echt genoodzaakt om drie zilverstukken te vragen. Uw gezelschap is zeker een vergoeding, maar helaas niet één die mij in de noodzakelijke dingen van het leven zal voorzien.’
Ja, hij wisselde met gemak van de ene jongedame naar de andere. Hij kon ook niet anders. Het gesprek met Sedina leek op niets uit te lopen en zonder enig positief teken van haar dat het gesprek welkom was zou hij zich enkel opdringen. Dat was geen aantijging die hij gemaakt wilde hebben. Geruchten hadden hem ervan verzekerd dat het onwenselijk benaderen van leerlingen in de provincie zwaar gestraft werd door de magistraat. Men kon maar zo lang doen of hij niet doorhad dat zijn attenties niet welkom waren voordat iemand anders dit ook op zou merken.
De andere reden dat hij zich zonder enige schroom op de roodharige jongedame kon richten was het feit dat ze zojuist aan had geboden om hem te betalen voor een dienst. Daar Jax niet tot een gilde behoorde, niet officieel tenminste, en toch op één of andere manier zichzelf moest onderhouden was het zeker geen mogelijkheid om de gelegenheid aan zich voorbij te laten gaan. Daitas Adrienne was op dit moment één van zijn werkgevers, maar het simpele werk dat hij voor haar verrichte stelde hem absoluut niet in staat om in een zekere mate van luxe te leven. Dat was iets dat hij enkel van een afstand kon bekijken, bewonderen en wellicht ooit, kon bereiken.
‘Ik kan u wel verzekeren dat een inktpot inderdaad een frivole aankoop is die ik niet snel zal maken. Het is vreemd om een dergelijk iets aan te schaffen in ene wereld waar nagenoeg niemand het schriftelijke woord zichzelf meester heeft gemaakt. Inktpotten zijn iets dat de hogere rangen van onze samenleving nodig hebben om zichzelf meester te kunnen maken van de taken die bij hen horen. Voor simpele mensen zoals ikzelf voldoet houtskool. Mag ik u vragen juffrouw, bent u het geschreven woord meester?’
Re: Drentelen over de markt
Druzilla hield haar ogen op de jongenman gericht, blijkbaar was deze druk met haar uitkleden met zijn ogen. Aan de voorkant van haar kledij bleef geen plekje gespaard van de blik van de jongen. Na een tweede ronde over haar kleding leek de jongen voldoende te hebben gezien en boog voor haar. Aahh ja het gepeupel dat zijn plaats wist en hoe een vrouw van haar stand te begroeten. Druzillas mondhoek gleed iets omhoog en ze hief haar hoofd nog een tikkeltje verder omhoog. Het was en bleef leuk om te zien hoe mensen voor haar bogen alleen om een stand van haar familie.
Probeerde de jongen haar nu een duurdere prijs op te leggen, voor het vervoeren van pakketjes. Een zwak lachje ontsnapte de lippen van Druzilla. Deze onderhandelingen waren niet geheel aan het verlopen zoals de roodharige had verwacht maar zo snel liet ze zich niet uit het veld slaan. Met haar hoofd hoog en schouders recht keek ze de jongen strak aan. Niet dat ze drie zilverstukken niet kon missen maar dat betekende wel dat ze minder spullen voor haarzelf zou kunnen kopen.
‘Twee zilver stukken en een maaltijd in mijn bijzijn’, zei Druzilla met een lichtelijk uitdagende toon in haar stem en glimlacht op haar lippen. De meeste maaltijden waren iets prijziger dan dat extra zilverstuk. Maar als zij de jongen voor haar zou laten werken moest hij wel in goede conditie verkeren. Geen enkele vrouwe wilde al vieze kledij hebben voor zij zelfs maar de kans had gehad het te dragen. Als de jongen halverwege de dag honger zou krijgen was de kans aanwezig dat het zou gebeuren. Tevens moest zijzelf na een dag winkelen ook eten. Wat gezelschap was niet verkeerd.
‘Ik kan u wel verzekeren dat een inktpot inderdaad een frivole aankoop is die ik niet snel zal maken. Het is vreemd om een dergelijk iets aan te schaffen in ene wereld waar nagenoeg niemand het schriftelijke woord zichzelf meester heeft gemaakt. Inktpotten zijn iets dat de hogere rangen van onze samenleving nodig hebben om zichzelf meester te kunnen maken van de taken die bij hen horen. Voor simpele mensen zoals ikzelf voldoet houtskool. Mag ik u vragen juffrouw, bent u het geschreven woord meester?’
‘Ik ben het geschreven woord meester. Het is een vereiste van mijn familie dat wij het leren. Er is niks mis met houtskool, het is erg makkelijk om in tekenwerk te verwerken. Inkt is te kostbaar voor dat soort werken. Al is het allemaal zo vuil, zoals ik al eerder zei. ’ De jongen was misschien wel netjes gekleed. Hij was duidelijk van een lagere stand dan zijzelf was. Gezien de jongen al voldoening had met een stukje verbrand hout en de kleding was ook al van een zomer ervoor. Druzilla liet haar blik weer over de koopwaar gaan en trok haar neus iets op. Nee ze zou niet voor deze waar gaan. Haar rokken waren voor haar te kostbaar om met dat in contact te moeten komen.
Ze liet haar blik naar de jongen gaan en bekeek diens gezicht. Hij zag er niet verkeerd uit en hij had ook nog manieren. Misschien moest ze toch maar iets meer proberen uit te vinden over de jongen. ‘In hoevere bent uzelf het geschreven woord meester? Gezien u houtkool al goed genoeg vind’. Druzilla toverde een gepaste glimlach op haar gezicht en nam even de moeite de jongen zijn ogen te bekijken.
Probeerde de jongen haar nu een duurdere prijs op te leggen, voor het vervoeren van pakketjes. Een zwak lachje ontsnapte de lippen van Druzilla. Deze onderhandelingen waren niet geheel aan het verlopen zoals de roodharige had verwacht maar zo snel liet ze zich niet uit het veld slaan. Met haar hoofd hoog en schouders recht keek ze de jongen strak aan. Niet dat ze drie zilverstukken niet kon missen maar dat betekende wel dat ze minder spullen voor haarzelf zou kunnen kopen.
‘Twee zilver stukken en een maaltijd in mijn bijzijn’, zei Druzilla met een lichtelijk uitdagende toon in haar stem en glimlacht op haar lippen. De meeste maaltijden waren iets prijziger dan dat extra zilverstuk. Maar als zij de jongen voor haar zou laten werken moest hij wel in goede conditie verkeren. Geen enkele vrouwe wilde al vieze kledij hebben voor zij zelfs maar de kans had gehad het te dragen. Als de jongen halverwege de dag honger zou krijgen was de kans aanwezig dat het zou gebeuren. Tevens moest zijzelf na een dag winkelen ook eten. Wat gezelschap was niet verkeerd.
‘Ik kan u wel verzekeren dat een inktpot inderdaad een frivole aankoop is die ik niet snel zal maken. Het is vreemd om een dergelijk iets aan te schaffen in ene wereld waar nagenoeg niemand het schriftelijke woord zichzelf meester heeft gemaakt. Inktpotten zijn iets dat de hogere rangen van onze samenleving nodig hebben om zichzelf meester te kunnen maken van de taken die bij hen horen. Voor simpele mensen zoals ikzelf voldoet houtskool. Mag ik u vragen juffrouw, bent u het geschreven woord meester?’
‘Ik ben het geschreven woord meester. Het is een vereiste van mijn familie dat wij het leren. Er is niks mis met houtskool, het is erg makkelijk om in tekenwerk te verwerken. Inkt is te kostbaar voor dat soort werken. Al is het allemaal zo vuil, zoals ik al eerder zei. ’ De jongen was misschien wel netjes gekleed. Hij was duidelijk van een lagere stand dan zijzelf was. Gezien de jongen al voldoening had met een stukje verbrand hout en de kleding was ook al van een zomer ervoor. Druzilla liet haar blik weer over de koopwaar gaan en trok haar neus iets op. Nee ze zou niet voor deze waar gaan. Haar rokken waren voor haar te kostbaar om met dat in contact te moeten komen.
Ze liet haar blik naar de jongen gaan en bekeek diens gezicht. Hij zag er niet verkeerd uit en hij had ook nog manieren. Misschien moest ze toch maar iets meer proberen uit te vinden over de jongen. ‘In hoevere bent uzelf het geschreven woord meester? Gezien u houtkool al goed genoeg vind’. Druzilla toverde een gepaste glimlach op haar gezicht en nam even de moeite de jongen zijn ogen te bekijken.
Re: Drentelen over de markt
‘Twee zilver stukken en een maaltijd in mijn bijzijn.’
De uitdagende glimlach ontging Jax in het geheel niet en hij grijnsde naar haar. Ze was in ieder geval overtuigd van haar eigen kunnen en daar kon hij respect voor opbrengen. Daarom zou hij net doen alsof hij niet wist dat ze het aanbod alleen maakte zodat ze aanspraak zou hebben tijdens de maaltijd. Het zou ongetwijfeld in een openbare setting zijn, daar kon Daitas Adrienne toch geen bezwaar op maken? Het was niet zo dat hij de jongedame haar degelijkheid zou kunnen stelen in het openbaar. Wel zou hij haar de reputatie van een flirt toe kunnen bedelen, maar als hij haar een beetje mocht lezen, dan leek ze daar geen bezwaar tegen te hebben.
‘Nou nou, twee zilverstukken, een maaltijd en leuk gezelschap?’ Hij liet zijn blik nogmaals over haar heen gaan. ‘Hoe kan ik een dergelijk aanbod weigeren? Ik zal met attentie uw leiding volgen.’
Hij keek nog even kort terug naar Sedina, maar deze leek in het geheel niet geneigd om zichzelf toe te voegen aan het gezelschap. Jammer, maar helaas. Het zou hem wel de mogelijkheid geven om zich helemaal op de roodharige te richten en daar had hij in principe ook niets over te beklagen. Zeker niet toen ze onderstreepte dat haar familie rang had door te zeggen: ‘Ik ben het geschreven woord meester. Het is een vereiste van mijn familie dat wij het leren. Er is niks mis met houtskool, het is erg makkelijk om in tekenwerk te verwerken. Inkt is te kostbaar voor dat soort werken. Al is het allemaal zo vuil, zoals ik al eerder zei.’
Jax knikte. ‘Houtskool is inderdaad een medium dat zich voor meerdere dingen goed leent, maar het is niet één van de meest schone taken wanneer men het ter hand neemt. Komt u uit een groot gezin, dat het een vereiste is dat uw allen leert schrijven en lezen?’
‘In hoeverre bent uzelf het geschreven woord meester? Gezien u houtskool al goed genoeg vind.’
‘Ik ben goed geschoold, vergist u zich niet. Ik mag dan wel de jongste zoon zijn uit een gezin met zes kinderen, maar mijn vader heeft altijd voorop gesteld dat onze educatie niet verwaarloosd mocht worden. Mijn situatie lijkt er momenteel misschien niet op, maar ik kom uit een goede familie en ben ongeacht mijn huidige plek niet bang om hard te werken.’
Hij haalde zijn schouders op en besloot dat het wellicht slimmer was om over te stappen op een ander onderwerp. Daarom maakte hij een breed gebaar dat de jongedame hem voor moest gaan terwijl hij vroeg: ‘Wellicht kunnen we een kraam vinden die beter bij uw voorkeuren past? Het zou voor eeuwig zonde zijn wanneer uw prachtige rokken in contact zouden komen met eventuele houtskool of inkt dat te vinden is in deze kraam. Even verderop staat een linnen handelaar, wellicht is dat meer uw stijl?’
De uitdagende glimlach ontging Jax in het geheel niet en hij grijnsde naar haar. Ze was in ieder geval overtuigd van haar eigen kunnen en daar kon hij respect voor opbrengen. Daarom zou hij net doen alsof hij niet wist dat ze het aanbod alleen maakte zodat ze aanspraak zou hebben tijdens de maaltijd. Het zou ongetwijfeld in een openbare setting zijn, daar kon Daitas Adrienne toch geen bezwaar op maken? Het was niet zo dat hij de jongedame haar degelijkheid zou kunnen stelen in het openbaar. Wel zou hij haar de reputatie van een flirt toe kunnen bedelen, maar als hij haar een beetje mocht lezen, dan leek ze daar geen bezwaar tegen te hebben.
‘Nou nou, twee zilverstukken, een maaltijd en leuk gezelschap?’ Hij liet zijn blik nogmaals over haar heen gaan. ‘Hoe kan ik een dergelijk aanbod weigeren? Ik zal met attentie uw leiding volgen.’
Hij keek nog even kort terug naar Sedina, maar deze leek in het geheel niet geneigd om zichzelf toe te voegen aan het gezelschap. Jammer, maar helaas. Het zou hem wel de mogelijkheid geven om zich helemaal op de roodharige te richten en daar had hij in principe ook niets over te beklagen. Zeker niet toen ze onderstreepte dat haar familie rang had door te zeggen: ‘Ik ben het geschreven woord meester. Het is een vereiste van mijn familie dat wij het leren. Er is niks mis met houtskool, het is erg makkelijk om in tekenwerk te verwerken. Inkt is te kostbaar voor dat soort werken. Al is het allemaal zo vuil, zoals ik al eerder zei.’
Jax knikte. ‘Houtskool is inderdaad een medium dat zich voor meerdere dingen goed leent, maar het is niet één van de meest schone taken wanneer men het ter hand neemt. Komt u uit een groot gezin, dat het een vereiste is dat uw allen leert schrijven en lezen?’
‘In hoeverre bent uzelf het geschreven woord meester? Gezien u houtskool al goed genoeg vind.’
‘Ik ben goed geschoold, vergist u zich niet. Ik mag dan wel de jongste zoon zijn uit een gezin met zes kinderen, maar mijn vader heeft altijd voorop gesteld dat onze educatie niet verwaarloosd mocht worden. Mijn situatie lijkt er momenteel misschien niet op, maar ik kom uit een goede familie en ben ongeacht mijn huidige plek niet bang om hard te werken.’
Hij haalde zijn schouders op en besloot dat het wellicht slimmer was om over te stappen op een ander onderwerp. Daarom maakte hij een breed gebaar dat de jongedame hem voor moest gaan terwijl hij vroeg: ‘Wellicht kunnen we een kraam vinden die beter bij uw voorkeuren past? Het zou voor eeuwig zonde zijn wanneer uw prachtige rokken in contact zouden komen met eventuele houtskool of inkt dat te vinden is in deze kraam. Even verderop staat een linnen handelaar, wellicht is dat meer uw stijl?’