Laat de wijn vloeien!

[Finnigan]

Als een zoon van een Kremerfamilie, die met hardwerken hun adelijke titel had verdient, kon Finnigan slecht tegen stil zitten. Meeste vrije tijd stak hij in experimenten met smaken om nieuwe producten te ontwikkelen. Hij was zelfs verder gaan studeren aan Valena om te leren over het argarisch aspect van een wijnmaken. Hij probeerde nieuwe productie methodes te achterhalen die de winst van het landgoed moesten verhogen. Finn had geluk met een vader die de ambitie van zijn zoon ondersteunde. Hij had zijn zoon een stuk land, een ketel en een team ter beschikking gesteld. In de vorige winter hadden ze de eerste plannen gemaakt en door het jaar heen had hij zijn team op een afstand aan gestuurt. De eerste oogst was redelijk normale wijn geweest naar de standaard van zijn familie. Natuurlijk moest dit uitgetest worden. Daarvoor hield Finnigan proeverijen onder zijn schoolgenoten. Zij waren immers ook zijn toekomstige klanten. Het zou bekendheid creeëren en goede ervaringenen zouden gedeeld worden.

Dit jaar had hij een aantal Maranus-wijnranken gecombineerd met een andere soorten uit Persh en Illarium. Een of twee ranken waren gelukt en hadden nieuwe smaken gecreeërd. Een rode achterige druif dat een zoete druif creeërde. Daarmee had hij twee experimenten gedaan. Een vat had hij gebruikt om een zoete wijn te creeëren door niet alle natuurlijke suikers op te lossen. Deze had ook maar één korte gisting gehad. Hierdoor was het alcohol gehalte niet hoog. Perfect voor een gastheer of gastvrouw die met zijn gasten mee wilde eten. De tweede vat had twee gistings processen gehad en had een sterkere alchol precentage. Deze was nog steeds zoet en had een sterke aroma, maar minder zoet dan een de eerste wijn. Daarnaast had hij ook nog wat witte wijnen gecreeërd met een fruitige smaak.

Zelf had hij met goede vrienden van iedere wijn een fles uit getest. En waar nodig het proces aan gepast. Nu waren ze klaar om getest te worden op het grote publiek. Met hulp van zijn vader had hij de Candas-herberg gehuurd om een tasting te houden voor de inwoners en studenten in Semering. De kosten voor de drank was minimaal voor de klanten. Twee bronsstukken entree voor de avond. En op was dan ook echt op. De herbergier zou eten aan bieden aan de klanten wat door Finnigan vergoed zou worden met de opbrengst van de proeverij en nog een bedrag van zijn vader. Op school had hij reclame gemaakt voor het evenement en zijn vrienden het nieuws

Finnigan zou rondlopen en met de klanten praten om hun meningen te peilen maar ook adviseren als ze er om vroegen. Bijvoorbeeld over welke wijn ze een gast konden schenken bij een maaltijd. Finnigan keek op de klok naar de tijd. Het was tijd om de deuren te openen en de wijn te laten vloeien. De deuren gingen open. “Welkom, neem een glas en laat het wijn vloeien!”

[Kathelynn]

‘Welkom, neem een glas en laat het wijn vloeien!’
Het wijn? Goed begin van de middag… Kathelynn haar wenkbrauwen gingen iets omhoog en ze bracht haar glas naar haar mond om een klein slokje te nemen. De wijn die zij dronk was gewoon een regulier iets dat ze van de waard had gekocht. Het mocht er dan wel alle schijn van hebben dat ze deel uitmaakte van het gezelschap, maar ze was puur en alleen aanwezig om toezicht te houden op de genodigden. Er was een discussie geweest wie van de staf dit niet echt intieme samenkomst bij zou wonen en het zou Kathelynn niet verbazen als haar werkgever eigenlijk diens “schoothondje” aanwezig had willen zien, maar de man was geen wijndrinker. Dat straalde er aan alle kanten vanaf dat de Weerwolf meer een bierdrinker was. Dat was waarschijnlijk ook het enige dat hij zich kon veroorloven.
Ze had zichzelf aangeboden als vrijwilliger in deze kwestie, want de herberg bevond zich nog steeds in Semering en dus was het schoolterrein. Datais en Impasi waren verantwoordelijk voor niet alleen de veiligheid van de aanwezigen, maar ook het inachtneming van de geldende normen en waarden. Dat gezegd hebbende zou het haar in het geheel ook niet verbazen als één van haar werkgevers op een bepaald punt polshoogte zou komen nemen. De aanwezigen zouden een gemixt gezelschap zijn en hoewel Kathelynn volledig in staat was om welke situatie dan ook de baas te kunnen was dat een soort vertrouwen dat ze nog niet had verdiend. Niet met Daitas Adrienne en zeker niet bij Daitas Tom, welke ze nog niet officieel ontmoet had.
Voor nu waren er nog geen dingen waar ze zich moest laten gelden en kon ze ontspannen blijven zitten aan een tafel in de hoek, waar ze de gehele ruimte kon overzien. De deur van de herberg was zojuist geopend en de genodigden druppelden langzaam binnen. Het was een teken dat er leerlingen van rang aanwezig zouden zijn. Alleen Eranezen uit de werkende klasse zouden vroeg arriveren. Zij waren tenslotte ook degenen die er in de ochtenden weer op tijd uit zouden moeten om hun werkzaamheden uit te voeren. Adellieden en leden van de Artiestengilden konden zich een later tijdstip veroorloven, maar ook daar golden aan de hand van rang weer andere regels voor.
De donkerharige bracht haar glas weer omhoog en nipte aan de wijn. Voor nu zou ze zich kunnen ontspannen en toekijken hoe de situatie zich zou ontvouwen.

[Huward]

Met een entree van slechts twee bronsstukken zou je denken dat iemand toch wel selectiever zou zijn met het uitdelen van uitnodigingen voor een wijnproeverij. Niet dat Huward kon claimen dat hij het iemand zo had horen noemen, maar daar ging het niet om. Je zou maar, zonder dat je het wist natuurlijk, een afstammeling van Fern van Roudan uitnodigen op een dergelijk evenement. Dan zou het je onderaan de streep meer geld kosten dan dat het opbracht en omdat het slechts om de wijn ging zou je er verder niets aan overhouden. Zou dat nu niet verschrikkelijk zijn?
Die twee bronsstukken had hij zonder morren betaald en hij zat op dit moment aan zijn eerste glas wijn. Hij was waarschijnlijk niet de enige bastaard in Era die kon beweren verwekt te zijn op een vat wijn, maar het was iets waar hij de ironie wel van kon inzien en aangezien het Fern negen van de tien keer leek te irriteren wanneer hij wijn dronk was het iets dat Huward niet op zou geven. Sterker nog, de oude man leek nog sneller te gaan koken dan een theepot boven een vuur wanneer er ook maar gesuggereerd werd dat zijn andere kinderen, die binnen het huwelijk verwekt waren tenminste, overdag dronken. Of er meer afstammelingen waren met zijn vermengde bloedlijn wist Huward eigenlijk niet en dat was ook geen onderwerp voor vandaag. Wellicht morgen, wanneer hij andere methodes probeerde te bedenken om zijn verwekker het zo moeilijk mogelijk te maken.
Nee, voor nu was het prima om aan een tafel te zitten en zo nu en dan een slokje te nemen van de wijn. Wellicht zou hij op een bepaald punt betrokken worden bij een stimulerend gesprek, maar dat zou enkel het geval zijn wanneer er meer Eranezen op kwamen dagen. De herberg was momenteel vrijwel uitgestorven en als dat het geval bleef zou het een dure dag worden voor de ambitieuze meneer die het feestje georganiseerd had. Zonde… Maar gelukkig voor hem zou Huward de wijn niet verloren laten gaan. Hij mocht dan net begonnen zijn aan zijn eerste glas, maar er zouden zeker meer volgen. Als zijn benen hem aan het einde van de dag niet meer konden dragen kon hij altijd nog een kamer huren in de herberg.
Hoezaaa! De tiener prooste met een ongeziene gast, het idee dat vorm kreeg in zijn hoofd, en nam een slok. Op een goede dag, ofzo.

[Alarn van Roudan]

Een wijnproeverij door een jongeman van Roudanse adel. Alarn kon niet bepaald zeggen dat hij een voorstander was van wijn, maar hij realiseerde zich heel goed dat hij er als lid van het koningshuis van Roudan niet omheen kon. Er zouden meerdere leden van de Adel uit Semering aanwezig zijn en wie weet deed hij nog weer leuke contacten op.
De jonge man deed zijn nette jas goed, want Syrna zou hem vermoorden als hij niet netjes gekleed ging. Daarvoor kende Alarn zijn moeder maar al te goed. Dit was geen uitje met Garion, waarbij het niet heel veel uitmaakte hoe Alarn zich kleedde. Nee dit was een proeverij met leden van Adel en Alarn behoorde zich ook zo te kleden.

Ter paard reed hij naar de Kom. De staljongen had zijn ros al gereed gemaakt in zijn opdracht. Terwijl Alarn zijn paard aan een staljongen van de taverne gaf, bedacht de jonge prins zich ineens dat hij wel eens vrij vroeg kon zijn. Het was namelijk nog vrij stil in de taverne. Ach niet dat hij zich daar druk om zou maken. Wat dat betreft was hij geen persoon om zich druk te maken of hij te vroeg of te laat was. Een eigenschap die zijn moeder met regelmaat leek te irriteren. Ze was altijd van het precies op tijd zijn. Een eigenschap die hij bij meerdere dames van adel kon herkennen. Het zou vast een dames dingetje zijn. Oh wat kon Syrna tekeer gaan tegen Fern als deze wederom eens te laat was. Als kind had Alarn het altijd grappig gevonden. De koning leek zich echter nooit iets aan te trekken van die preken en deed wat hij wilde. Vaak was Alarn de reden geweest dat Fern te laat was. De man had veel tijd met hem doorgebracht als hij thuis was, tenminste voor hij besloot dat de wijn belangrijker werd. De jonge man schudde licht met zijn hoofd en haalde diep adem. Het was niet bepaald het moment om aan Fern van Roudan te denken. Dit zou een leuke middag moeten worden en met die instelling was Alarn dan ook de taverne binnen gelopen.

“Welkom, neem een glas en laat het wijn vloeien!” ah hij was dus precies op tijd gearriveerd. Zijn blik viel op de gastheer van vandaag. Hij herkende Finnigan puur op uiterlijk. De jongen zat ook op Valena, alleen totaal andere klassen dan dat Alarn volgde. Een dienblad met wijn stond op de tafel en de jonge man pakte er een glas af. Hij hief deze op naar de jongen en knikte lichtelijk. Het was een gebaar dat enkel omschreven kon worden als beleefd. De wijn smaakte verassend goed en Alarn glimlachte. Zijn blik gleed door de taverne en op de gastheer en een Impasi na kon hij maar één enkel ander persoon herkennen. Huward. Het was lang geleden dat hij de jongen had gesproken en Alarn besloot om bij de jongen te gaan zitten. Hij schonk nog een extra glas wijn in en zette deze voor de jonge man op tafel. ‘Excuseer mij, maar ik geloof dat deze stoel nog vrij is. Of verwacht u iemand anders?’

[Sedina]

Als je nevendah een groot evenement organiseerde, dan kon je het niet maken om niet even langs te gaan. Ook al vond je nevendah aan de andere kant het geen goed plan dat een jongedame van stand naar een wijnproeverij ging. Sedina was aan de aandacht van haar neven uit Illarum ontsnapt om een bezoek te brengen aan de wijnproeverij die door haar achterneef uit Roudan werd georganiseerd. Sedina was samen met enkele andere studentes per koets afgereisd naar de herberg. Als laatste liet de blondine zich uit de koets uit de koets helpen door de koetsier. Ze streek haar rokken glad terwijl haar reisgenotes giebelend naar de deur liepen en de entree betaalden. Dus dit was de herberg waar studenten uit Roudan zich verzamelden om naar Cameno en Valena af te reizen. Sedina was hier nog nooit eerder geweest. Als inwoner van Illarum kende ze vooral de 'Odorth'. Sedina gaf aantal zilver stukken aan de koetsier als dank voor zijn services.

De deur werd voor haar geopend en de blondine betaalde een zilverstuk voor de entree. Ze had bewust te veel betaald. Het zou een kostelijk feestje worden voor haar neef maar hoopte zo hem een steuntje in de rug te geven. De blondine liet haar blik door de ruimte glijden. Naast haar Nevendah zag ze een Impasi van Cameno die waarschijnlijk was gekomen om de boel in de gaten te houden. Daarnaast zag ze een bekende gestalte waardoor haar lichaam warm werd. Huward! Haar wangen kleurde lichtelijk toen ze terug dacht aan hun ontmoeting in het bos. Ze zal hem later begroeten. Finnigan zou toch geen tijd hebben om haar in de gaten te houden.

Over Finnigan gesproken. Ze besloot hem al eerste te begroeten. “Finn.” ze wachtte tot ze zijn aandacht had om vervolgens een buiging te maken. Sedina stak haar hand naar voren zodat hij die kon kussen. “Gefeliciteerd met je eerste zelf ontwikkelde wijnen en je eerste wijnproeverij. Oom Magnus is vast erg trots op je.” Finnigan was de oudste van haar Nevendah die aanwezig was in Semering, maar ook gelijk de meest ontspannen van haar mannelijke nevendah. Hij zag haar niet als bruid maar gewoon als een nichtje die hij alle geluk van de wereld toe wenste. Sedi was nog nooit op de wijngaard geweest maar Finnigan kwam vroeger wel op bezoek in Lavir. Hij durfde Zach en Wil op hun plaats te zetten als ze teveel druk uitoefenden op hun jonge nichtje. “Komen Ameerah en Soraya langs vanavond?”

“Het is een goede aangelegenheid om contacten op te doen voor later.” Een glimlachje verscheen op haar gezicht. “Wie weet loopt er een vermomd lid van een van de koningsfamilies rond en heb je hun als vaste klant na vanavond.” plaagde ze haar achterneef. “Nou, welke van je nieuw ontwikkelde wijnen zou je mij aanraden, Nevendah?” vroeg de blonde jonkvrouwe terwijl ze haar hand uitstak naar een dienblad van de serveerster die hun kant op kwam.

[Finnigan]

Langzaam druppelde de gasten binnen en liep de Herberg vol. Met een van de lichtere wijnen in zijn hand liep hij rond. Hij hief zijn glas naar de Impasi die gestuurd was door de Daitas die hier vast was om een oogje in het zeil te houden. Hij zou haar later begroeten als hij de kans kreeg. Verder zag hij een jongeman die zijn glas hief naar niemand in bijzonder. Finnigan herkende een andere jongeheer van zijn school die binnen kwam als Roudaans adel die hij eigenlijk alleen nog maar had ontmoet op een afstand. Ze waren elkaar wel eens gepasseerd. Hier in de herberg of op een van de scholen. Finn kon dan ook niet de naam van de jongeheer of van welke adelborst hij de zoon was.Hij zag de Roudaanse jongeheer zijn glas heffen en naar hem knikken. Finn hief zijn glas en groette de jongeheer met een knik terug. Wie weet had hij later de kans om nader kennis te maken om zo zijn connecties uit te breiden. Op dat moment kwam een groepje jongedames binnen gewandeld. “Welkom, kom toch binnen.” groette hij de nieuwe gasten. Achteraan dit groepje zag hij een jongedame die hem bekend voor kwam, zijn achternichtje Sedina. Het dromertje van de familie. Zelfs zijn twaalfjarige zusje, Soraya, was minder dromerig en naïef dan haar. Wel had ze een talent voor verhalen vertellen. Misschien kwam het goed uit dat ze was gekomen. Ze kon de gasten eventueel vermaken met een van haar verhalen. Terwijl zijn dromerige nichtje de gasten in zich op nam, hielp hij de andere dames met een wijntje uit te kiezen en gaf wat informatie over het drankje.

Toen hij zijn naam hoorde draaide hij zich om. “Sedi! Wat een verrassing! Heb je aan je waakhonden kunnen ontsnappen?” vroeg hij lachend terwijl hij haar hand pakte en er een kus op gaf. Maar ergens was het geen grap. Zachery en Wiley waren ongezond beschermend over haar. Liefst jaagden ze hem nog weg als hij met zijn achternichtje wilde praten. Vader had wel eens gezegd dat de gerucht ging dat Vikram een schuld had afgelost met het geld dat voor Sedina's bruidsschat was bedoelt. Omdat te verdoezelen zou oom Vikram zijn zoons aansporen om Sedina het hof te maken, zodat niemand erachter kwam dat er geen bruidsschat meer was. En wat had je aan een bruid zonder ook maar een vorm van een bruidsschat. Ze erfde geen titel, land of geld. Ergens had hij dan ook wel medelijden met haar.

Sedina feliciteerde hem met de proeverij. “Dank je wel, lieve Nevendah.” zei hij met een charmante glimlach. Het meisje informeerde of zijn zusjes ook nog langs kwamen. “Alleen Ameerah. Moeder vond dat Soraya nog te jong is. Ameerah heeft beloofd dat ze een aantal vriendinnen en hun mannelijke familieleden mee te nemen. Bent u in gezelschap van vriendinnen of bent u alleen?”

Deze avond leek geschikt om nieuwe contacten op te doen. Zijn nichtje moest dezelfde gedachte gezien de woorden die volgden. Echter ze deed iets wat hij niet verwachtte. Ze maakte een grapje. Zijn verlegen normaal stille nichtje leek meer zelfvertrouwen te hebben. Even keek hij haar schattend aan. Hij kon niet ontdekken wat er precies de reden van die zelfvertrouwen kon zijn.

“Ho wacht even.” Zijn nichtje pakte bijna meteen een van de sterkste dranken. “Die kun je beter pakken vlak voor je je terug trekt naar een kamer om te slapen.” zei hij terwijl hij vlug een andere bediende wenkte. “Dat drankje was te sterk voor iemand die geen sterke drank is gewend om meteen als eerste drank te pakken.” De bediende met de zoete en weinige alcohol wijnen kwam naar hun toe. Finnigan pakte er een glas vanaf voor zijn achternichtje. “Deze is zoet en heeft een lichte alcohol percentage. Dit is geschikt voor bij desserts maar ook een gastheer of gastvrouw die de boel in de gaten moet houden en niet kan veroorloven om verdoofd te raken.

[Huward]

‘Excuseer mij, maar ik geloof dat deze stoel nog vrij is. Of verwacht u iemand anders?’
Huward keek op van zijn wijnglas en knipperde verbaasd. Bood de kroonprins nu daadwerkelijk aan om bij hem te komen zitten? Niet dat Huward hem kon weigeren natuurlijk. Ondanks het feit dat hij nooit hardop zou erkennen dat hij wist welke rang Alarn precies bekleedde zou diens rang altijd nog hoger zijn dan een bastaard. Hij gebaarde naar de stoel waar Alarn op gedoeld had en zei: ‘Het zou mijn eer zijn. Een conversatie tijdens een dergelijk partijtje is natuurlijk altijd leuk.’
De kans dat iemand anders bij hem zou komen zitten was vrij klein. Zijn plan was geweest om de wijnen te proberen, losjes te flirten met de serveersters en uiteindelijk in één van de kamers te belanden om zijn roes uit te slapen. Nu hij hij er zo over nadacht klonk dat verdacht veel als iets dat Fern van Roudan zou doen, maar dat kon Huward er niet van weerhouden.
‘Ik drink momenteel iets waar mijn moeder voor zou kiezen wanneer zij een optreden heeft. Honing, bloemen of iets dergelijks. Persoonlijk is het iets dat ik alleen aan vrouwen, of zachte mannen zou serveren. Gelukkig voor mij hoef ik niets te serveren, want soirees valt nog altijd onder de taken van mijn moeder.’ Hij nam nog een slokje. Voor hem was het te zoet, maar dat was slechts voorkeur. Hij hield van diep, kruidige wijnen. Lang gerust, gebrand eikenhout en waarschijnlijk iets dat een alleenstaande vrouw die een niet erkende bastaard op de wereld had gezet zich zou kunnen veroorloven. In dat opzicht kwamen Fern zijn bijdragen toch nog van pas, ironisch genoeg.
Terwijl hij sprak keek hij langs Alarn naar hun gastheer, welke zich ongetwijfeld snel zou realiseren dat hij de mensen van rang diende te begroeten. Op dit moment was hij druk in gesprek met Sedina.
‘Mag ik informeren naar uw gezondheid?’ vroeg Huward terwijl hij zijn aandacht weer op Alarn richtte. Protocol en een stukje nieuwsgierigheid verlangde van hem dat hij het vroeg. Zijn omstandigheden mochten dan wel niet helemaal correct zijn, maar aan zijn opvoeding schortte helemaal niets.‘Het is een tijd geleden dat ik mij in uw gezelschap heb mogen bevinden. Onze voorgaande conversatie staat mij nog goed in het geheugen.’

[Alarn van Roudan]

De verbaasde blik op Huward zijn gezicht was iets waar Alarn normaal om zou lachen, maar het leek hem nu geen slim plan om dat te doen. Want dat zou zeer waarschijnlijk anders opgevat worden, dan dat de jonge man het bedoelde. Het gebaar dat Alarn plaats mocht nemen liet ook niet lang op zich wachten. En ondanks dat Alarn heel goed had geweten dat Huward hem niet zou kunnen weigeren, had Alarn hem de keuze wel willen geven. Rang technisch was Alarn vele malen hoger en zou Huward hem nooit kunnen weigeren, maar er was een verschil in je plek opeisen en voor de beleefdheidsvorm erna vragen. ‘Het zou mijn eer zijn. Een conversatie tijdens een dergelijk partijtje is natuurlijk altijd leuk.’ Alarn glimlachte en nam plaats op de stoel die hij eerder benoemd had als “niet bezet.” Zijn wijn zette hij neer op de tafel en luisterde naar de jonge man, welke vertelde over de soort wijn die hij gekozen had. Wijn met honing en bloemen. Het klonk inderdaad als een soort wijn die voor vrouwen was gemaakt. Al zag Alarn het Syrna niet zo snel drinken. Pearshi daarentegen zou die wijn hoogstwaarschijnlijk wel drinken. Zijn zusje was zacht van karakter, een eigenschap die hij leuk vond bij haar. Maar een eigenschap die ze teveel liet zien, meer dan een prinses van Roudan zou moeten. De wijn die Alarn had gekozen was iets zwaarder dan de wijn die Huward zojuist had beschreven. Ondanks dat Alarn er zorgvuldig voor zorgde dat hij niet op Fern zou gaan lijken, had de jonge man zeker een goede kennis over soorten wijnen. Hoe kon dat ook anders met de wijnvoorraad die hij altijd voorbij zag komen in het kasteel.

‘Mag ik u informeren naar uw gezondheid? Het is een tijd geleden dat ik mij in uw gezelschap heb mogen bevinden. Onze voorgaande conversatie staat mij nog goed in het geheugen.’ Hun laatste conversatie was er één die Alarn ook zeker niet vergeten was. Hij had zich daar zeker niet van zijn beste kant laten zien, misschien was dit de mogelijkheid om dat recht te trekken. ‘Mijn gezondheid laat niets ter wensen over, behalve misschien wat spierpijn. Al is dat een heel realistisch beeld gezien de gilde die ik gekozen heb.’ De kroonprins grijnsde en nam een slok wijn. Terwijl hij de wijn weer op tafel zette gebaarde hij naar een serveerster om een kruik wijn op tafel te zetten. ‘Mag ik u een soepele rode wijn aanbieden? Het is iets zwaarder dan de wijn die u nu zit te drinken, maar ik kan u verzekeren dat hij niet zwaar genoeg om niet meer helder na te kunnen denken.’ Nu begon Alarn hard op te lachen. ‘Hoor mij nou, ik klink bijna als iemand die dagelijks wijn drinkt. Wijn is normaal niet mijn voorkeur, echter zou het zeker een wijn kunnen zijn die ik vaker zou kunnen drinken.’ Alarn haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Mag ik informeren naar uw gezondheid?’ Alarn zijn blik gleed even naar de gastheer en de jonge dame met wie deze aan het converseren was. Alarn had zijn rang geen eer aan gedaan tijdens zijn eerdere gesprek met Huward, maar de gastheer van deze proeverij vergat volledig zijn taken.

De jongen was hem bekend, zijn familie probeerde al generaties lang hofleverancier te worden van het koningshuis, echter was die taak al lang vergeven. En Fern van Roudan zou nooit van leverancier wisselen, tenzij de huidige niet meer zou functioneren. Als je dan toch een naam wilde maken, behoorde het begroeten van Hoge Adel op de eerste plaats. Niet een jonge dame, welke hoogstwaarschijnlijk eigen familie was. De jongen zou zich meer onder de andere aanwezigen moeten bevinden om connecties op te doen. Garion zou hem daar ongetwijfeld nog het een en ander over kunnen leren. Misschien had hij Garion uit moeten nodigen om mee te gaan. Ach dat had nu geen zin meer en daarbij het gaf hem de kans om Huward beter te leren kennen.

(NaNo: 621 woorden)

[Fern van Roudan]

De koninklijke koets rammelde over de wegen van Roudan, terwijl de koning met niets ziende ogen naar buiten keek. Hormonen van een vrouw, de duivelse hormonen. Het was veel erger dan hij had kunnen voorstellen. Hormonen, wie had deze grap ooit verzonnen? Bij de goden. Het was gewoon niet normaal. Fern kon zich niet heugen dat de eerste keer van de zwangerschapshormonen zo erg waren geweest. De koning knipperde even en wreef over zijn slapen. Nee, de eerste keer was heugelijk en geheel geen vervelende gebeurtenis geweest. Ferns wenkbrauwen kropen iets omhoog, nee het was af en toe een vervelend geweest. De keren dat Alarn hem als schietschijf had gebruikt tijdens de vader zoon tijd. Was niet meer op een hand te tellen. Tevens was het ook nog iets met de beneden afdeling en de geur die erger was dan de gemiddelde tavern. Niet dat de kinderen daar veel aan hadden kunnen doen gezien hun kleine formaat. Een rilling trok over de rug van de man en Ferns neus trok zich op bij de gedachte.

Een geluk bij een ongeluk dat hij het geen tweede ronden had hoeven mee te maken. Niet dat hij het erg vond dat Pearshi werd geboren, in tegendeel. Hij was best verheugd over het nieuws van een tweede kind. Alleen andere omstandigheden hadden er ten tijden van die zwangerschap ervoor gezorgd dat Fern de hormonen van zijn vrouw niet had meegemaakt. Waarschijnlijk waren de hormonen van zijn wederhelft toen nog een tandje gevaarlijker voor zijn gezondheid. Dat deed een man wel wensen dat hij er nooit overheen was gegaan. Maar toch, kinderen hoorde bij het koningschap. Maar de hormonen.

Ferns blik gleed naar buiten terwijl de koets tot stilstand kwam. Waren ze al op de bestemming gekomen? De koning keek wat beter naar de gebouwen. Er was niet veelbelovends op het eerste gezicht. Hij krabde aan zijn baard en keek even rond. “Oooowww ja!!”, zei Fern hardop en gniffelde. Dit was het dorpje waar hij vorige keer nog langs was gegaan. Het was al een tijdje terug maar toch. Waarom was hij ook alweer naar dit dorp afgereisd? Fern krabde even aan zijn baard. Het denkproces kwam langzaam op gang, blijkbaar was het iets dat niet geheel leuk was geweest. Of waar hij was weggekomen zonder kleerscheuren. ‘… hmmm ow ja… het was voor die verjaardag’. De man zijn gezicht vertrok iets bij de pijnlijke gedachte. Hij kon nog net niet de stoelpoten in zijn rug voelen van die dag. Een wenkbrauw schoof iets omhoog naar Ferns haarlijn. Was er niet nog een reden waarom hij naar deze herberg terug zou komen? Hij krabde nogmaals over zijn baardje en gromde. ‘Mijn ring. Dat was het. Hmm misschien heeft de waard hem wel gevonden.. Of ik moet een verwittiging sturen voor die klier’.

De koning van Roudan begaf zich naar de herberg en trok lichtelijk een wenkbrauw op toen een man hem tegenhield. ‘Sorry mijnheer. Vandaag is een wijnfestijn van Finngan. Als u binnen wilt kost het twee brons stukken.’ Ferns wenkbrauwen gingen zo snel van verbazing naar een v vorm dat het bijna hoorbaar was geweest. Wie dacht die man wel wie HIJ was? ‘Weet je wel tegen wie je het hebt?’. Ferns ogen boorde zich nog net niet de man zijn schedel in. ‘Ik.’ Ferns vinger wees op een dramatische wijzen naar zichzelf. ‘Ben de baas hier!’. De vinger die eerst naar zichzelf had gewezen boorde zich momenteel de borst in van de portier. Terwijl hij met zijn andere hand wild gebaarde. ‘Wat jij dus moet doen is die voeten van je twintig centimeter opschuiven, die’. Ferns vinger kwam van de man zijn borst los en hij wees dreigend opzij. ‘kant op. Voor als ik binnen nu en drie tellen’. De koning stak drie vingers in de lucht om het nog even duidelijker te maken. ‘Geen wijn in mijn handen heb. Dan gaan er doden vallen.’

Fern was net van plan een van de drie vinger te laten zakken maar blijkbaar ging de man toch liever voor eieren. Dan een rondje met een geïrriteerde Fern te proberen. De ogen van de koning boorde zich nog even in de ogen van de man die zijn blik naar zijn schoenen wende. Blijkbaar waren die een stuk aangenamer om aan te kijken. De koning snoof eventjes licht en drukte de deur open naar de levendige tavern. Blijkbaar was het feest al bezig. Fern snoof de vertrouwde geur van zweet, bloed en andere niet aangename geuren van een lokale tavern. De koning kon de zonde in de lucht ruiken en was bereid deel uit te maken van een deel van het zondige ondernemen dat gepland stond.
Een gniffel ontsnapte de konings lippen en schudden zijn hoofd. De wijn zou voldoen, als hij opnieuw een slippertje zou maken dan zou Syrna hem zeker onder de grond stoppen. Zeker nu Syrna op de hoogte was van zijn eerdere indiscretie…….
Een rilling trok over de koning zijn rug terwijl zijn ogen langs de menigte schoof. De blik bleef hangen op twee bekende gezichten. Een gezicht van zijn erfgenaam en het andere gezicht van de zogenoemde indiscretie. Ferns brein moest even moeite doen om het beeld te verwerken. Waarom zaten die twee bij elkaar? Tuurlijk het was een tavern waar jongeren van cameno heen gingen voor vertier. Maar om die twee te zien zitten, bij elkaar was een ander verhaal op zichzelf. Zonder dat hij het doorhad was Fern dichter naar het tweetal gestapt maar stopte. Het moest discreet handelen, niemand wist nog wie ze waren. Syrna had nog niet eens een naam van de jongen gekregen.

De koning zag uit zijn ooghoeken een van de bediening langskomen en greep een beker die op het dienblad stond. Hij was te nuchter hiervoor. Dat niet alleen als hij een van de twee heren zou benaderen en mensen waren nog niet dronken genoeg. Dan zouden ze een conclusie kunnen trekken tussen de drie. Fern nam een slok van de drank en ging bijna over zijn nek. Wat was die voor smaakwater. Dit was geen drank. Het smaakte naar iets dat uit een sloot werd getrokken. Was er niks sterkers met smaak? Fern zetten de beker weer weg voor hij in de verleiding kwam een tweede ronde slootwater. Hij stapte weg van de tafel waar zijn zoon en niet zijn zoon aan zaten. Met een grimas op zijn gezicht liep langs een andere bediende en stopte die. ‘Is dit sterke drank?’, zei Fern terwijl hij naar de beker wees. De bediende keek Fern met grote ogen aan en knikte. ‘Mooi!’, zonder een verder woord te zeggen greep Fern een beker en sloeg die achterover. De rimpels op de man zijn voorhoofd werden iets dieper terwijl zijn wenkbrauwen dichter naar elkaar kwamen. ‘Sterk! Sterk! Kredic zijn kontspieren zijn nog sterker dan dit!’

Fern gromde terwijl zijn hand over zijn voorhoofd gleed. Het was beter dan het slootwater dat hij eerder had maar toch. Dit was nog steeds zeer licht. Hij ademde even diep in door zijn neus en snoof. Het was niet anders. Met een gebaar van zijn hand stuurde hij de bediende weg die nog steeds met grote ogen naar hem aan het staren was. ‘Dit gaat een lange dag worden’, mopperde Fern onder zijn adem en plofte op een lege bank neer.


(nano:1215)

[Huward]

‘Het prettige soort spierpijn hoop ik voor u?’ Informeerde Huward. Hij realiseerde zich dat Alarn deel moest uitmaken van trainingen die zijn “gilde” gewoon waren, maar men kon hopen dat het verhaal anders zou lopen. Zelf hield hij niet zo van de grandioze hak hak, tjak, sjak, prik, prik verhalen die de militairen nog wel eens op wilden hangen.
‘Mijn gezondheid laat niets te wensen over, al kan ik niet beweren spierpijn te hebben. Niet dat het aanbod niet gemaakt is, maar zo nu en dan moet men een overweging maken waarin de eigen veiligheid de eerste plaats inneemt.’ Terwijl hij sprak bewoog Huward licht zijn hoofd richting Sedina, welke nog steeds met hun gastheer in gesprek was. Hij goot het laatste van zijn dessertwijn achterover en schoof het glas bij zich vandaan ‘Wanneer een situatie zich te makkelijk lijkt te ontvouwen zijn er vaak externe factoren waar men rekening mee dient te houden.’
De tiener kwam overeind en pakte de kruik, welke de serveerster even ervoor op de tafel had gezet. Hij schonk Alarn zijn glas en zijn eigen vol met de wijn waarover de voorgenoemde had gesproken. ‘Ik heb mij laten vertellen dat onze gastheer de verwachting van ons heeft dat wij beginnen met de lichtste wijn in zijn assortiment en het langzaam opbouwen naar de wijnen die iets hoger in het percentage liggen. Daar staat natuurlijk tegenover dat ik de wens van iemand die sociaal gezien mijn meerdere is niet kan negeren. Ik ben haast wel verplicht om deze wijn met hem te nuttigen.’
Huward ging zitten en nipte van de wijn voordat hij met een quasi onschuldig gezicht vroeg: ‘Nietwaar?’
Het klonk alsof er een opstootje bij de deur ontstond en Huward keek nieuwsgierig om. Niet dat hij vanaf zijn plek in de herberg precies kon zien wat er gebeurde en hij had eigenlijk nog niet besloten of het er voor hem daadwerkelijk toe deed. ‘Ik ben de baas hier! Wat jij dus moet doen zijn die voeten van je twintig centimeter opschuiven, die kant op. Want als ik binnen nu en drie tellen geen wijn in mijn handen heb. Dan gaan er doden vallen.’
Oh nee…
Huward keek nu toch om naar de deur.
Oh nee!
Hij keek weer voor zich en zakte iets onderuit terwijl hij zijn hand weer om het glas sloot. Zijn brein probeerde op volle toeren iets te bedenken dat hij kon zeggen om het gesprek gaan te houden, maar ergens werden er andere prioriteiten gesteld. Niet gezien worden door de oudere man in de mantel was daar één van en dat hoopte Huward te kunnen bewerkstelligen door vooral geen onverwachte bewegingen te maken. De koning van de vruchtbare had de behendigheid van een dronken huiskat, maar ook de bijbehorende klauwen. Zeker wanneer hij in functie handelde en die functie werd uitgevoerd naar gelang zijn stemming. De woorden die de koning zojuist had geuit waren genoeg om Huward ervan te verzekeren dat hij niet bij de man in de buurt wilde komen vandaag.
De tiener opende zijn mond om iets luchtigs tegen zijn tafelgenoot te zeggen, maar op dat moment galmde de koning zijn stem wederom door de herberg. ‘Sterk! Sterk! Kredic zijn kontspieren zijn nog sterker dan dit!’
Tja...
Hij keek weer naar Alarn en wist een glimlach voort te brengen. ‘Nu zal ik niet beweren dat ik ooit het genoegen heb gehad om de billen van Koning Kredic van Illarum van dichtbij te bewonderen om een dergelijke uitspraak te kunnen valideren, maar het lijkt erop dat in ieder geval één ander persoon in deze herberg onze mening over de lichtere wijn deelt. Wilt u mij de vrijheid toestaan om een kaasplank voor onze tafel te bestellen?’