Misinformatie

[Caine]

Caine trok waarschuwend zijn lip op naar de andere Impasi in de ruimte die iets te lang naar hem bleef kijken. De man keek weg en Caine stopte weer een hap stoofpot in zijn mond. Met een schijn oog keek hij naar een papier dat iemand hem had gegeven, maar het grootste gedeelte waren letters en dat vergde toch iets meer aandacht dan dat hij op dit moment op kon brengen. Eén van zijn leerlingen was overijverig en overduidelijk van hoge afkomst. Dat was namelijk de enige groep leerlingen die het een slim idee leek te vinden om extra taken in te leveren waar veel te veel letters op te vinden waren. Lichtelijke hoofdschuddend schoof hij het ding iets van zich af, hij zou de leerling op moeten zoeken en het voor laten lezen. Veel makkelijker dan de woorden eruit zoeken die hij wel kende.

‘Wat?!’ blafte hij richting de andere Impasi, welke weer naar hem keek. De man had nog niets tegen hem gezegd, terwijl deze toch later binnen was gekomen dan Caine. De steelse blikken waren een indirecte uitdaging waarvan hij heel goed wist dat hij er eigenlijk niet op in moest gaan, maar het werd hem niet makkelijk gemaakt. Daarom ademde Caine luidruchtig in door zijn neus en voegde eraan toe: ‘Kan ik iets voor je doen?’

Het klonk nog steeds niet heel erg vriendelijk, maar daar was niets meer aan te veranderen. Het was eruit en de meeste van zijn collega's waren en reeds van op de hoogte dat hij niet erg verfijnd was. Nu had hij ook nog het probleem dat hij nog steeds niet in zijn natuurlijke vorm kon veranderen en dat was frustrerend. De sluier tussen de twee was zo dun dat Caine met regelmaat het gevoel had dat het wel zou lukken, maar zo ver was het blijkbaar nog niet. Hij zuchtte en zijn collega hield zijn handen afwerend in de lucht. ‘Nee, nee. Er is niets. Ik ga weer. Lesgeven.’
De man sprong overeind en stormde de vergaderruimte uit. Caine rolde met zijn ogen en nam weer een hap. Nu was het wachten op de man met wie hij daadwerkelijk afgesproken had, zonder dat hij daar publiek bij had. Het was hoog tijd om een aantal dingen op een rijtje te zetten met de verrader.

[Caleb]

Er had een korte periode gezeten tussen het moment dat Caleb Caine om hulp had gevraagd en de uitnodiging van de weerwolf om hem te helpen. Ze hadden eerder die dag gesproken, nou ja gesproken? Caine had enkel meegedeeld dat Caleb later die dag werd verwacht in de vergaderzaal. Schijnbaar had de man al uitgezocht hoe druk bezet Caleb zijn schema was die dag, want uitgerekend vandaag had hij geen lange dag voor de boeg qua lesgeven. Hij had eigenlijk de resterende tijd willen besteden aan het controleren van strafwerk van leerlingen en eventueel wat achterstallig onderhoud aan het toernooiveld. De vorige Impasi had er weinig om gegeven en Caleb was al enige tijd bezig om dit recht te trekken. Gelukkig had hij Huward nu om de zwaarden te onderhouden en gek genoeg was het Tanar’ri die hem daarbij hielp. Vrijwillig. Vooral dat laatste had hem verbaast. De Succubus leek amper iets vrijwillig te doen, behalve haar eigen tijd op het toernooiveld dan. Het was een aangename verassing geweest.

Echter was er nu niemand meer op het toernooiveld te vinden en was het echt tijd om weer richting het schoolgebouw te lopen voor zijn ontmoeting met Caine. Maar eerst zou hij langs de keukens gaan om een appel te halen. Ondanks dat hij goed had ontbeten, had de man nu ergens wel weer trek. Om te voorkomen dat hij afgeleid zou kunnen raken tijdens het gesprek met Caine, leek het hem verstandig om in ieder geval iets kleins te eten.
Er kwam al een heerlijke geur uit de keuken en voor een kort moment overwoog Caleb of hij in plaats van een appel een schaal met stoofpot zou nemen. Hij koos toch voor de appel, de stoofpot zou hij vanavond wel nemen. Daarbij had hij nu niet echt veel tijd meer over. Caine zou ongetwijfeld al op hem zitten wachten en de weerwolf te lang laten wachten leek Caleb nu even geen goed idee.

‘Nee, nee. Er is niets. Ik ga weer. Lesgeven.’ Niet veel later kwam er een Impasi de vergaderzaal uitgestormd. Caleb hoorde nog net de waarschuwing dat Caine binnen zat voor de man uit zicht verdween. Het was maar goed dat hij niet voor de stoofpot had gekozen dus. De heks liep de ruimte binnen en vond Caine aan een tafel. De geur van de stoofpot kwam de heks tegemoet en hij kon een kleine grijns niet voorkomen. Om de grijns te verbergen nam hij een hap uit de appel en nam plaats aan dezelfde tafel als Caine. Hij zweeg, het was aan de man om het gesprek te beginnen.

[Caine]

De deur ging weer open en Caine keek door zijn wimpers naar de man die binnen kwam. Ook deze zei niets en ging aan de tafel zitten. Gelukkig voor zowel Caleb als Caine zelf was de eerste wel zo slim om geen oogcontact te maken. Het zou een slecht begin van hun overleg zijn wanneer de Heks een Chirurgijn nodig zou hebben omdat zijn neus kennis had gemaakt met het tafelblad. Caine was gespannen genoeg zoals het op dat moment als was, extra uitdagingen zouden gegarandeerd een reactie opleveren. In dat opzicht moest Caine toegeven dat het waarschijnlijk slim was van Caleb om niets te zeggen, zelfs al was hij later de ruimte binnen gekomen.

Hij zou ook net doen of hij niet zag dat hij een grijns probeerde te verbergen door een hap van zijn appel te nemen. Al kauwend gebaarde Caine naar het stuk papier waar hij momenteel kop nog staart van kon maken. Hij was niet van plan om strategie te gaan bespreken terwijl hij nog aan het eten was en Caleb had eerder al aangegeven dat hij in staat was om te lezen en schrijven. ‘Wat is dat?’
Voor de tweede keer ademde hij luidruchtig in door zijn neus en sloot voor een paar tellen zijn ogen. Nee, hij klonk vandaag echt niet vriendelijk. Poging twee…
‘Een leerling heeft het op mijn bureau achter gelaten denk ik. Moet iemand zijn die iets in probeert te halen, of extra punten wil halen. Kun je ernaar kijken?’

Op een bepaald punt zou hij zijn leerlingen wellicht de instructie moeten geven om hem vooral geen geschreven opdrachten te geven. Een bedreiging om te voorkomen dat ze het zouden doen, gewoon omdat het kon zou ook wel op zijn plaats zijn. Er waren maar weinig tieners die het zagen zitten om hun opdrachten hardop voor te moeten lezen gedurende de les, voor al hun klasgenoten. Caine knikte tegen zichzelf en nam een slok bier. Dat klonk als een veel beter plan dan anderen te moeten vragen wat voor onzin er nu weer op zijn bureau gelegd was.

‘Alleen iemand van rang zal er zomaar vanuit gaan dat iedereen kan lezen. Ik kan mij er nogal aan irriteren, want het feit dat ik geen huiswerktaken opgeef waarbij geschreven dient te worden zou op zichzelf al genoeg moeten zeggen.’ Hij gebaarde nog een keer met zijn vork naar het vervloekte papier. ‘En toch zit er altijd wel iemand tussen die het niet lijkt te begrijpen, of denkt dat ik zijn klasgenoten mats. Ik kan wel iets lezen, maar dit is te lang.’

Hij haalde zijn schouders op. Er was een periode geweest tijdens zijn leerlingschap dat er was overwogen om hem op te leiden tot officier en in voorbereiding daarop had een klerk de stap genomen om te pogen hem te leren lezen en schrijven. Erg ver waren ze nooit gekomen en het feit dat Caine er een probleem mee had om bevelen op te volgen had ervoor gezorgd dat er uiteindelijk besloten was dat er na zijn leerlingschap geen plek voor hem was op Kamero. ‘Kinda is de enige in mijn familie die kan lezen. Zij helpt de meesten van ons en ik los het hier meestal op door de leerling op te zoeken en het voor te laten lezen. Dat zorgt er in elk geval zeer effectief voor dat ze het geen tweede keer doen.’

[Caleb]

‘Wat is dat?’ Caine gebaarde naar een stuk papier die voor hem op de tafel lag en Caleb kon nog net de opmerking voor zich houden dat het een stuk papier was. Dat was niet wat de man tegenover hem bedoelde en gezien de reden dat ze nu hier zaten was het al helemaal niet een gepast antwoord. Het was overduidelijk dat de blonde man wilde weten wat er op het stuk papier stond. De uitleg die hij kort na de eerste vraag gaf was onnodig geweest. Caleb was wel gewend aan korte opdrachten. Het feit dat de man het toch probeerde kon de heks echter wel waarderen. Zonder onnodige woorden schoof hij het stuk papier naar zich toe en bestudeerde de tekst. ‘Alleen iemand van rang zal er zomaar vanuit gaan dat iedereen kan lezen. Ik kan mij er nogal aan irriteren, want het feit dat ik geen huiswerktaken opgeef waarbij geschreven dient te worden zou op zichzelf al genoeg moeten zeggen.’ Daar kon Caleb hem geen ongelijk in geven, al was het een logica die de hogere rangen niet begrepen. Hij had jong leren lezen en schrijven omdat Ian vond dat het van toepassing was voor zijn militaire opleiding. Maar een zoon van een visser zou minder baat hebben om te leren lezen. Daar was de kapitein voor of de eerste stuurman. Een simpele arbeider hoefde niet te kunnen lezen. Nou wilde Caleb Caine niet vergelijken met een simpele arbeider, de weerwolf was veel meer dan dat. Dat de man niet heel goed was in lezen zei meer over het geduld dat Caine had om het te leren, in plaats van het te kunnen leren. Daar was de man meer dan slim genoeg voor.

‘Kinda is de enige in mijn familie die kan lezen. Zij helpt de meesten van ons en ik los het hier meestal op door de leerling op te zoeken en het voor te laten lezen. Dat zorgt er in elk geval zeer effectief voor dat ze het geen tweede keer doen.’ Dat Kinda wel het geduld had om te lezen was ook iets wat Caleb totaal niet verbaasde. Kinda had een engelengeduld in tegenstelling tot Caine. ‘De brief is zo lang omdat de leerling extra werk heeft gemaakt voor het vak dat je geeft. Ik denk om de gemiste lessen in te halen.’ Hij keek even van de brief naar Caine. ‘Halfar zou slim genoeg moeten zijn om te weten dat hij niets geschreven in hoeft te leveren bij je?’ Caleb had Halfar ook in zijn lessen gezien en de jongen was slimmer dan de meesten, het leek hem sterk dat Halfar even vergeten was dat Caine niet van geschreven opdrachten hield. Wat de reden was dat Halfar alsnog had besloten iets op papier in te leveren bij Caine was iets waar hij geen antwoord op kon geven. Caleb schoof het stuk papier terug naar Caine en at het laatste stuk van zijn appel op. ‘Ik ben bang dat je toch zelf Halfar even moet opzoeken om hem dit nog een keer duidelijk te maken.’ De man leunde achterover in de stoel.

[Caine]

Ik moet helemaal niets.
Het lag voor op Caine’s tong om het hardop te zeggen, maar hij wist het binnen te houden. De andere man bedoelde waarschijnlijk niets met zijn woordkeuze. Voor hem zouden het gewoon woorden zijn en zou het woord “moeten” geen onderliggende gedachte hebben. Zonder geluid te maken leunde de blonde man naar voren en legde een hand op het papier. Hij dacht er geen tweede keer over na en verkreukelde het papier met één hand tot een bal. Met een wenkbrauw licht opgetrokken ging hij weer rechtop zitten en liet de ballen tussen hen in liggen. ‘Oh? Ik zie niet in waarom. Ik heb geen letter huiswerk gezien, jij wel?’
Caine liet een stilte vallen terwijl hij mentaal op een rijtje zette waar ze het over moesten hebben. Er waren een aantal dingen waar hij zich niet mee zou bemoeien. Hij wilde niet de kaas van Caleb zijn brood eten en in dit geval vond hij het ook wel goed. De punten die open zouden blijven zou de man weinig schade aan kunnen richten, zeker omdat Kinda haar neus ook in die zaken had. Hij wachtte nog een moment en zei: ‘Zou je de kamer willen verzegelen?’
Ergens ging hij ervan uit dat de Heks zou begrijpen waarom het noodzakelijk was dat niet iemand bij toeval op zou vangen of niet. Want zelfs al zou Caleb achteraf beweren dat hij het alleen had gedaan in het kader van de missie die de kroon hem had toebedeeld, Kredic van Illarum zou zich hun hoofden toe-eigenen. Op dit punt was Caine vrij zeker van zijn positie als Alfa van Semering, mede omdat de meeste Alfa’s het niet als een echte roedel beschouwden, dus hij had nog een paar goede jaren voor zich.
‘We moeten het over een aantal zaken hebben en de komst van Daitas Tom veranderd de zaken wel iets,’ begon Caine. Hij had Caleb een momentje gegeven om aan het verzoek te voldoen. Hij ging ervan uit dat de andere man eveneens gehecht was een de huidige positie van zijn hoofd en dat de ruimte afdoende afgeschermd zou worden. ‘Voor nu kunnen we het eerst over de brief die jij aan de heerser van Illarum zou schrijven omtrent de muur en Daitas Adrienne. Heb je dit gedaan of moet dit nog? Wat zijn de details waaraan je op korte termijn aan dient te voldoen? Parameters van de missie?’

[Caleb]

Caleb keek toe hoe Caine het stuk papier verfrommelde tot een bal en er verder geen aandacht meer aan wilde besteden. ‘Oh? Ik zie niet in waarom. Ik heb geen letter huiswerk gezien, jij wel?’ het was een retorische vraag die absoluut geen antwoord behoefte. Om die reden voelde Caleb zich ook niet geroepen om de stilte, die Caine liet vallen, op te vullen. Hij was niet de Impasi waaraan deze brief was geschreven, dus het was niet zijn taak om er iets mee te doen. De heks zou zich er ook absoluut niet druk om maken. Caine en Halfar konden dit prima zelf oplossen, daar was hij zeker niet bij nodig. En dat wilde hij ook niet. Hij had al genoeg aan zijn hoofd en was blij dat Caine nu toch naar het onderwerp schakelde waarvoor ze hier zaten. ‘Zou je de kamer willen verzegelen?’ Caleb knikte en concentreerde zijn magie op de ruimte. ‘De kamer is verzegeld.’

‘We moeten het over een aantal zaken hebben en de komst van Daitas Tom veranderd de zaken wel iets,’ De komst van de nieuwe Daitas veranderde de zaken wel iets meer dan iets. Het was een zet waarvan Caleb heel zeker wist dat Kredic van Illarum daar niet volledig op gerekend had. De koning zou ongetwijfeld de mogelijkheid overwogen hebben, maar dat het zo snel zou gaan? Caleb betwijfelde of de beste man daarop voorbereid was op korte termijn. Een aanname waarvan Caleb ook wist dat hij daar geheel naast kon zitten. Kredic van Illarum was een man die met veel mogelijkheden rekening hield en dat maakte dat Caleb zijn vermoeden niet hardop verwoordde.
‘Voor nu kunnen we het eerst hebben over de brief die jij aan de heerser van Illarum zou schrijven omtrent de muur en Daitas Adrienne. Heb je dit gedaan of moet dit nog? Wat zijn de details waaraan je op korte termijn aan dient te voldoen? Parameters van de missie?’ Nu was het Caleb zijn beurt om een stilte te laten vallen. Ja hij was begonnen aan de brief, maar had deze nog niet verstuurd. ‘Ik heb de brief nog niet af en dus ook nog niet verstuurd. Het treffen van mijn oom in de Kom heeft mij extra voorzichtig gemaakt. Ondanks dat ik het idee heb dat ik hem heb kunnen overtuigen dat mijn loyaliteit nog altijd bij de Koning van Illarum licht en dus ook bij mijn missie, ben ik niet geheel zeker of hij mij ook volledig geloofde. De brief zo snel al versturen, na mijn treffen met de Generaal-Majoor, zou er zomaar voor kunnen zorgen dat deze brief mij meer verdacht zou maken dan dat we nu willen.’ De zeer onverwachte ontmoeting met Thalius had Caleb overvallen. Hij had geweten dat de koning van Illarum iemand zou sturen om te controleren waarom alles zo lang duurde, maar hij had nooit Thalius verwacht. De man reisde al enige seizoenen niet meer naar de Kom. En ondanks dat Thalius hem had verteld dat de reis buiten de wetenschap van Kredic om was, had het Caleb nog voorzichtiger gemaakt.

‘Ik wil aan mijn brief ook toevoegen dat de komst van Daitas Tom geen negatief effect zal hebben op de spiegels die ik al geplaatst heb in de muur. Dit omdat ik toestemming heb van Daitas Adrienne om mijn magie in de muur te laten zitten en op die manier kan ik de spiegels verbergen. Op die manier hoop ik het wantrouwen wat weg te nemen en tegelijkertijd een verklaring te geven voor de vertraging die is opgelopen. De komst van Daitas Tom is in dit geval een goede verklaring voor de vertraging en die wil ik ook zeker op die manier gebruiken. Ik moet nu niet alleen rekening houden met Daitas Adrienne, maar ook met Daitas Tom. Dus de opdracht zal anders uitgevoerd moeten worden. Ik wil dan ook aan Kredic vragen of het plan nog op dezelfde manier voortgezet moet worden, of dat hij een wijziging wilt toevoegen. Gezien de komst van de tweede Daitas.’